In de nieuwe driedelige 1Twente-podcastserie 'De schaduw van de ramp' blikken drie direct betrokkenen terug op de dag die Enschede voorgoed veranderde. Geen analyses of reconstructies, maar persoonlijke getuigenissen van bewoners en zorgverleners die geraakt zijn door de vuurwerkramp. Met telkens ook de vraag: op welke manier heeft het henzelf beïnvloed in de 25 jaar daarna?
Van een anesthesie-verpleegkundige die zijn woonbuurt ineens in een oorlogsgebied zag veranderen tot een jonge student die haar huis verloor: deze serie laat de menselijke kant van de vuurwerkramp zien. Luister naar de verhalen van Albert, Ans en Hadassa, vijfentwintig jaar later. Via alle bekende podcastplatforms of in dit artikel.
In de eerste aflevering vertelt Roomweg-bewoner Albert Haarman over de rampdag. Wat begint als een zonnige zaterdag slaat om wanneer hij vuurpijlen ziet opstijgen na een bezoek aan de markt. “We dachten dat er een feestje was bij de afhaalchinees", zegt hij. De sfeer lijkt gemoedelijk, tot de explosies volgen. “Auto’s stonden in brand, overal vuur. Het leek een oorlogsgebied.”
Als de eerste tv-beelden verschijnen, rijdt Haarman direct naar het ziekenhuis waar hij werkt als anesthesie-verpleegkundige. Maar zijn collega’s sturen hem terug naar huis, dat dan al is afgesloten. Hij verblijft een week bij kennissen voor hij mag terugkeren, als een van de weinigen in de buurt. Zijn huis aan de Roomweg bleef gespaard, maar ook de tinnitus die hij aan de explosie overhield ging nooit meer weg.
In aflevering 2 volg je het verhaal van Ans Kwant, avond-, nacht- en weekendhoofd in het ziekenhuis. “Regelmatig werkte ik dus in het weekend, maar deze dag was ik vrij”, vertelt Kwant. “Ik stapte met mijn toenmalige vriend en oudste dochter van 13 in de auto, omdat we nog even het centrum in wilden gaan om iets te kopen voor Moederdag.” Dan volgen de explosies en ziet ze auto’s met gebroken ramen haar tegemoet rijden. “Ik vroeg omstanders wat er gebeurd was. Toen ik hoorde dat er iets met een vuurwerkopslag was, wist ik dat het heel erg moest zijn.”
Ze vertrok meteen met haar vriend en dochter naar het ziekenhuis, om te helpen. “Ik pakte mijn witte jas. Mijn dochter kreeg ook een taak en een wit jasje, zodat ze herkenbaar was.” Zelfs haar partner, een dominee, helpt. “Hij kon luisteren. We stuurden mensen naar de personeelseetzaal waar hij een luisterend oor bood.”
Hadassa Meijer is tweedejaarsstudent als de ramp plaatsvindt. Ze is een weekend weg met mede-studenten in Markelo. Vanaf afstand ziet ze de rook boven Enschede hangen. Begeleiders luisteren in de auto naar RTV Oost naar wat er speelt. “Ze keken daarna naar het stratenplan en zagen dat erg dicht bij mij in de buurt was”, blikt Meijer terug. “Ze wilden dat ik meteen mijn ouders zou bellen om te zeggen dat ik veilig was, maar gelukkig wisten die al dat ik niet thuis was.”
De dag na de ramp keert ze terug naar huis. Maar haar huis bestaat niet meer, het is volledig verwoest. “Ik ben wel geraakt door de ramp, maar ik heb nooit de identiteit van een slachtoffer aangenomen.”