Bij IxtaNoa in Enschede gaan mensen sinds tien jaar voldaan naar huis
Bijna de helft, zo’n 44 procent, van alle mensen in Nederland krijgt ooit in zijn leven te maken met een psychische aandoening. Die 44 procent heeft een behoefte aan psychische hulp. Maar wat als ze deze niet weten te vinden of bang zijn hun klachten met vrienden of familie te delen? Dan probeert IxtaNoa uit Enschede deze mensen een handje te helpen. Want iemand die in de vicieuze cirkel van psychische problemen terechtkomt, kan ook zomaar in armoede terechtkomen weten de ervaringsdeskundigen die bij IxtaNoa werken. Deze week viert de organisatie zijn 10-jarig bestaan.
En daar is oprichtster Denise Bosma behoorlijk trots op. Begonnen in een kleine woonkamer, is IxtaNoa inmiddels gegroeid tot een grote organisatie die elke dag hulp aan zo’n twintig tot dertig mensen biedt. “Mensen komen dagelijks, een keer in de week of een keer in het jaar langs. Afhankelijk van wat ze nodig hebben. Maakt allemaal niet uit. We zijn er voor iedereen. Het kan iedereen overkomen. En iedereen kan door psychische problemen in bijvoorbeeld financiële problemen terechtkomen. Hoe eerder iemand hulp zoekt, hoe beter.”, vertelt Bosma haar succesverhaal.
Een succesverhaal, omdat ze ooit zelf een van de mensen was die niet wist hoe zij moest omgaan met haar psychische klachten en daarom hulp zocht bij hulpverleningsorganisatie ZieZo in Zutphen. Bosma, een jonge vrouw van 20 jaar, worstelde toen met een behoorlijke eetstoornis: “Ik durfde niet alleen naar binnen. Daarom ben ik er toen met een vriendin naartoe gegaan. Ik ging naar ZieZo, omdat ik mijn weg in de reguliere zorg gewoon niet wist te vinden.”
Die eetstoornis was een gevolg van een aantal moeilijke kinderjaren. Ouders met psychische problemen, een broer met autisme en een zusje met ADHD. Ondanks deze problemen probeerden de ouders er voor de kinderen te zijn. “Als kind merk je niet dat er veel onrust in de familie is. Op een gegeven moment wordt dat je norm”, aldus Bosma. Op haar dertiende kan het jonge meisje daarom ook niet begrijpen dat ze een depressie heeft. “Zo voel je je dan. Je bent te jong om te snappen wat er gebeurt.” Pas een aantal jaren later had Bosma door wat er mis was en vroeg om hulp.
Dat ze pas zo laat om hulp vroeg, had, en heeft volgens de hulpverleenster nog steeds, te maken met de vooroordelen rondom de psychische zorg. “Mensen hebben een bepaald beeld bij wat er gebeurt zodra je meer vertelt over jouw psychische stoornissen”, weet Bosma.
Toen ze hulp kreeg, begon ze op haar 21e met haar eigen leven. Ze volgde een studie op de kunstacademie, zocht afleiding en ging veel werken. Haar budget om rond te komen lag toen bij zo’n 30 euro per week. En juist het rondkomen van een minimum zorgde voor enorme stress.
Door al deze ervaringen lijdt Bosma aan een Posttraumatische Stressstoornis en een depressie. “Ik schaamde me toen kapot. Maar mijn hulpverlener vertelde mij toen: ‘je bent niet je stoornis, je bent mens’ en dat helpt mij nog steeds.”
Inmiddels is Bosma een vrouw die midden in het leven staat. “Ik heb een paar bijzondere mensen om me heen. Mensen die mij niet veroordelen. Er zijn me dingen overkomen waar ik niet voor heb gekozen, maar ik maak nu zelf de keuze hoe ik verder ga. Mijn werk als ervaringsdeskundige helpt mij elke dag bij het eigen herstel.”
Met veel passie gaat ze daarom, samen met haar collega’s, elke dag aan de slag in het pand aan de Molenstraat. “Hier werken wij juist vanuit de ervaringsdeskundigheid”, legt collega Moira Aloserij uit. Haar collega Kevin Drenthen vult aan: “Op het moment dat wij het idee hebben dat iemand hier onvoldoende aan heeft, kunnen we hem wel een tip of een advies geven. Maar mijn persoonlijke ervaring is wel dat mensen hier met een voldaan gevoel weggaan.”
