Trots overheerst bij Marokkaanse gemeenschap in Enschede na verloren halve finale op WK

Twee - een. Of twee - nul. Dat waren de overheersende voorspellingen voorafgaand aan het duel om een plek in de finale. Ziyech, Amrabat, Mazraoui tegen Griezman, Dembélé en Mbappé. Twee fouten in de verdediging, een beetje dat genie van Mbappé was de conclusie na afloop. Geen kruid tegen gewassen, het zat er niet in.

‘Echt elke Marokkaan zit te kijken!’

Het zit goed vol in het gebouw van de Marokkaanse Vereniging aan de Wilhelminastraat, als we binnenkomen. Alleen mannen, onder wie burgemeester Roelof Bleker, een dampende kop Marokkaanse thee voor zich. Cameravrouw Jessy is de enige uitzondering. Niet dat Marokkaanse vrouwen niks met voetbal hebben. “Integendeel! Heel Marokko, echt elke Marokkaan, waar ook ter wereld, zit te kijken”, zegt een lachende man. “Maar onze vrouwen hebben hun eigen vereniging.” Het onthaal is hartelijk, de sfeer even gespannen als gemoedelijk

Haperende start

De wedstrijd kent een haperende start. Dat begint met een haperend televisietoestel. Net nieuw, en als het beeld tijdens de volksliederen wegvalt, is het even zoeken. Het leidt tot gejoel, geschreeuwde aanwijzingen om de grote cursor op het scherm naar de juiste plek te dirigeren.

Als het fluitsignaal klinkt, pakt de helft van de pak ‘m beet honderd aanwezigen zijn telefoon erbij. Op het moment dat het scherm groen gras laat zien, gaat gejuich op. Dan volgt deel twee van die haperende start: Griezman en Mbappé weten niet door het woud van Marokkaanse benen heen te breken, maar Hernandez hakt in de rebound de bal met een atletische trap in het verkeerde doel. Voor het eerst dit WK staat de trots van de Marokkaanse op achterstand

‘Zi, zi, zi!’

De halve finale van het WK 2022 is dan nog geen vijf minuten oud. Het valt stil in de verenigingszaal aan de Wilhelminastraat. En heel luidruchtig wil het in de eerste helft ook niet meer worden. Op een paar spaarzame momenten in de wedstrijd na. En wanneer een de gastheer van de avond op dode spelmomenten een microfoon pakt en ‘Zi, zi, zi, zi!’ inzet.

In de rust biedt het spel van Marokko nog voldoende houvast voor geloof in een goede afloop. “Nee, niet veel kansen, dat is waar. Maar ze zijn gedisciplineerd blijven spelen.” Er wordt geknikt. “Nog een, twee erin prikken. Moet kunnen, toch?”

Een keer, een keer maar…

Na rust spelen de Leeuwen van de Atlas de provocerende pressie van Louis van Gaal. Dat is in elk geval wat we ons daarbij voorstellen. Balbezit, een constante drang naar voren, poging na poging om de Franse muur te slechten. Bij iedere bal in het Franse strafschopgebied veert een goed deel van de zaal op, om even later de handen op het hoofd te leggen en weer te gaan zitten. Net niet. Maar hij hoeft maar een keer goed te vallen.

Als Mbappé tien minuten voor de tijd, tijdens een van de spaarzame uitbraken van Les Blues, een rush inzet en Kolo Muani aanspeelt, die ontsnapt aan een slapende Attiyat-Allah, is er een wonder van twee doelpunten nodig. Een wonder dat uitblijft en waarin, naarmate de tijd verstrijkt, ook eigenlijk niemand meer in gelooft.

Dan Messi maar

“Ze hebben het heel goed gedaan, maar we hebben geen afmakers. Twee foutjes in de verdediging…” verzuchten de mannen na afloop buiten. Zij hopen nu dat Argentinië - of eigenlijk: Messi - Frankrijk klop gaat geven, zondag.

Op de parkeerplaats bij McDonalds in Enschede Zuid, waar bij winst een enorm feest zou zijn losgebarsten, is het relatief rustig. De animo om nog in een parade van auto’s de trots op het Marokkaanse elftal kracht bij te zetten was bij het verenigingsgebouw al niet heel groot. Het is koud buiten. Een tiental auto’s met vooral jonge supporters heeft die toch getrotseerd en rijdt toeterend wat rondjes. Er wappert een enkele Marokkaanse vlag.

Maar de support van het autochtone Nederlandse publiek voor Marokko wordt hartverwarmend gevonden. Rood is ook donker-oranje. “Wij waren ook voor Oranje. Zeker wel! Heel jammer dat zij werden uitgeschakeld.” Voetbal verbroedert. In elk geval vanavond.