Hengelose stadsdichter Robert Roth: 'Ik wil weten waar mensen blij van worden én waar de pijn zit'

Roth is in het dagelijks leven predikant in de gereformeerde kerk in Hengelo. Hij bedient zich dus ook vakmatig van taal. Dat hij als stadsdichter nu ook in z'n vrije uren met het woord bezig mag zijn, vindt hij een mooie uitdaging: "Maar mij werd bij de uitverkiezing wel op het hart gedrukt dat ik niet als een soort van evangelist te werk moest gaan." Hij lacht: "En als jullie me dan uitnodigen om vanaf een zeepkist een gedicht mét een boodschap te verkondigen, dan moet ik wel lachen. Want dan ben ik toch weer die evangelist!"

Lijkt het dan niet erg op elkaar: het stadsdichterschap en predikant zijn? "Dat hangt sterk samen met de persoon die het invult. Ik ben er als voorganger wel aan gewend geraakt overal iets van te vinden, er vragen bij te stellen en mensen dingen aan te reiken." Dan is de vergelijking niet zo gek, wil hij maar zeggen.

Op de dag van de opnames van Hengeloos Peil mocht Roth zich, ná zijn uitverkiezing in september, voor het eerst presenteren aan Hengelo. Tijdens Nationale Naturalisatiedag in het Stadhuis droeg hij een vers voor aan Hengelose nieuwkomers. "Dat is een opdracht die jaarlijks vastligt. Daarnaast mag ik iets doen op 3 april, de dag dat Hengelo bevrijd werd. Volgend jaar is dat 80 jaar geleden. Verder heb ik een heel vrije rol gekregen en mag ik dichten over wat er speelt."

Met de bedoeling om dingen in beweging te brengen? "Vanzelfsprekend! Het is maar een speldenprik die ik kan uitdelen, maar dat vind ik leuk om te doen."

Om die beweging te bewerkstelligen stelt deze stadsdichter vragen. Twee om precies te zijn: "Ik wil weten waar mensen blij van worden in de stad en ik wil weten wat wat hen betreft de wond van de stad is? Waar hebben ze pijn aan, waar zijn ze bezorgd over? Die gesprekken brengen mensen dicht bij hun hart."

Weerstand

Hij probeerde het een paar keer in het café. "Gewoon mensen uitnodigen voor een kop koffie en een gesprek, nadat ik ze heb verteld wat mijn functie is. In eerste instantie vinden ze dat leuk, maar dan blijken die vragen toch weerstand op te roepen of ze zijn er niet voor in om met mij over dat soort zaken te praten. Ook wel begrijpelijk, want wie kent mij nou? En ga dan maar eens op het niveau van het hart met elkaar praten." Roth wendt zich tot het publiek in de bieb: "Als er hier nog mensen in de zaal zitten... meld je bij mij!"

Robert Roth hield zich al bezig met essentiële levensvragen voordat hij dominee werd: "Het zit in mij en het past bij mijn dominee-zijn. Ik vind het vooral interessant om mensen te ontmoeten en te ontdekken wat hen drijft."

Dat hem de laatste maanden een paar keer gevraagd is of hij niet bang is dat hij in zijn dichterlijke vrijheid wordt beperkt door zijn kerkelijke werk, kan hij nog wel begrijpen: "Aan de andere kant hoop ik wel dat dat een keer stopt. Ik ben inderdaad dominee en de komende twee jaar daarnaast stadsdichter, maar om daar nu steeds over te beginnen, dat hoeft voor mij niet. Ik zie die beide zaken graag los van elkaar."

Wisselwerking

Hij vervolgt: "Ik geloof ook niet dat ik gedichten schrijf die haaks zullen staan op de denkbeelden van de mensen in mijn kerk. Ik ben er nog niet op aangesproken in elk geval." Schrijven over seksualiteit en genderidentiteit, zaken waarover binnen de kerk vaak wat conservatieve gedachtes heersen, kan dat gaan botsen? "Dat zien we dan wel weer. Ik schrijf daar nu trouwens ook al liedteksten over. En als het weer op mijn pad komt, zal ik zo schrijven dat veel mensen daardoor aan het nadenken worden gezet. Mensen in de kerk én mensen buiten de kerk."

Roth zou graag zien dat er een wisselwerking ontstaat tussen de stadsdichter en de Hengeloërs: "Ik zou het leuk als er in de stad een plek komt, waar mensen in gesprek kunnen met mij. Dat hoeft niet per se fysiek te zijn, maar kan ook via bijvoorbeeld een QR-code op een vast punt op de markt of in de krant."