'HersenKronkels': Oald Skoell

Hersenkronkels

Mijn gedachten dwalen af naar toen. Op de fiets van De Lutte naar De Thij, plastic zakken om je schoenen met daar overheen je regenbroek. Maar soms ook overvallen door een stormvloed aan hemelwater met als gevolg een urenlange zit in de klas met op je dijen een doorweekte spijkerbroek.

De conciërge (die altijd aardig was), de hal ('unheimisch' groot), de gangen (waar ik al zittend tegen de muur wél mijn boterhammen at, uit respect voor mijn moeder die ze voor me smeerde), de kantine (waar ik dus bijna nooit iets kocht, vooral ook uit aangeleerde zuinigheid), de gymzaal (waar ik tijdens de turnles met mijn ‘o-benen’ vergeefs de ‘handstanddoorroller’ oefende) en natuurlijk de klaslokalen waarin ik altijd achterin zat (ik heb het leven graag voor me).

De namen van de leraren en leraressen blijven mij nog bijna allemaal bij; Gortemaker, Baack, Kramer, Wender, Van Oostveen, Buchner, Klaassen, Horsthuis, Gröneveld, Van Wijk; te veel om op te noemen. Sterker nog; ik kom enkelen van hen nog af en toe tegen, warme momenten met name tijdens culturele uitjes. En daarnaast natuurlijk de spannende herinneringen aan de eindexamens met een enkel ‘spiekmomentje’.

‘De vrije school’, daar stond het Oldenzaalse Thijcollege om bekend. De ‘barakken’ waarin we les kregen werden jaren later vervangen door een modern gebouw. De herinneringen vervlogen en werden bij de sloop meegezogen in de stofwolken van de afgevoerde restanten.

Je tweede verliefdheid, na die eerste van de lagere school (of waren dat er meer?). Hoe zal het zaterdag zijn? Oud schoolgenootjes - nu meer dan volwassen – ontmoeten, die je meer dan veertig jaar niet hebt gezien.

Op de valreep heb ik me toch nog aangemeld en een kaartje gekocht. Maar ik zie er wel tegenop. Vooral ook omdat ik niet weet wat zo’n weerzien met me doet. Ik lig er wakker van…