Je bekijkt nu een artikel uit het archief
Dit artikel is niet geoptimaliseerd voor de huidige 1Twente-website. Hierdoor kan het voorkomen dat de opmaak wegvalt, er media ontbreekt en/of metadata incorrect is.
Nieuws
Enschede
75 jaar na bombardement Enschede: 'Van de buren overleefde niemand'
Het is zondag precies 75 jaar geleden dat de oorlog het leven van Wil Hospers-Hammink binnendrong. Om 20.35 uur sloegen de bommen in. Bij het bombardement kwamen veertig mensen om het leven. Van de buren overleefde niemand het.
Het bombardement staat gegraveerd in het geheugen van Wil Hospers-Hammink. Dertien mensen komen om in het huis van haar buren. Oude foto s en het dagboek van haar vader houden de herinnering levend. Het vriest dat het kraakt, die dag. Dochter Wil, 16 jaar oud, zit te breien. Dichtbij de haard waarvan de schoorsteen vanwege een lekkage onlangs is verstevigd. Het is donderdag 22 januari 1942, half negen s avonds aan de Tegalstraat op het Hogeland in Enschede.
Bombardement
Om 20.35 uur precies vallen de bommen. ,,Je hoorde een enorme klap. Het knetterde en kraakte dat horen en zien verging , schrijft de vader van Wil. Ramen en deuren vlogen open. De hele zijmuur werd weggeslagen, behalve de schoorsteen. Dat die net verstevigd was, is onze redding geweest. Anders waren we dood geweest. Net als de buren. Slechts een simpel pad scheidde hun huis van het onze.
Bij het bombardement vallen veertig doden, bijna allemaal in de omgeving van de Tegalstraat. Ook de buren van nummer 18 behoren tot de slachtoffers: vader en moeder Germeraad, samen met hun kinderen Hans (16), Lieneke (14) en Jan (10).
Volle laag
De passage over het bombardement heeft ze honderden keren gelezen. Elk jaar op 22 januari roepen de woorden van haar vader de herinnering terug. ,,Je ziet het weer voor je. Hoe we het huis uitkropen. De piano van de buren lag voor de deur. Daar moesten we overheen. Ik had mijn breipennen nog bij me. En de vogelkooi met de kanarie. Pas aan de overkant zag ik dat het huis naast ons de volle laag had gekregen. Dat ze allemaal dood waren, wist ik toen nog niet.
Lieneke
Hoewel de vader van Wil pas in 1981 overlijdt, stopt het dagboek in de jaren 50. Over de gebeurtenissen van die 22e januari spreekt hij nog slechts zelden. Wil zelf neemt de herinnering mee naar alle plekken buiten Enschede waar zij na haar huwelijk in 1956 verblijft. ,,Het leven gaat door, je krijgt zelf kinderen. Toch heb ik vaak gedacht: wat zou er van Lieneke geworden zijn, als ze het bombardement had overleefd.
Tegalstraat
Op latere leeftijd verhuist Wil naar Vriezenveen. Aan de Tegalstraat is ze zelden teruggeweest. Het huis staat er nog. Maar op de plek van nummer 18 staat een nieuwere woning, gebouwd in de jaren 50. ,,Toen de eerste bommen in Enschede vielen, zei Lieneke s moeder: Als ze ons ooit treffen, dan hoop ik dat we met z n allen sterven. Ik kan nog steeds niet bevatten dat ze daarin gelijk heeft gekregen.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en TV Enschede FM.
Bombardement
Om 20.35 uur precies vallen de bommen. ,,Je hoorde een enorme klap. Het knetterde en kraakte dat horen en zien verging , schrijft de vader van Wil. Ramen en deuren vlogen open. De hele zijmuur werd weggeslagen, behalve de schoorsteen. Dat die net verstevigd was, is onze redding geweest. Anders waren we dood geweest. Net als de buren. Slechts een simpel pad scheidde hun huis van het onze.
Bij het bombardement vallen veertig doden, bijna allemaal in de omgeving van de Tegalstraat. Ook de buren van nummer 18 behoren tot de slachtoffers: vader en moeder Germeraad, samen met hun kinderen Hans (16), Lieneke (14) en Jan (10).
Volle laag
De passage over het bombardement heeft ze honderden keren gelezen. Elk jaar op 22 januari roepen de woorden van haar vader de herinnering terug. ,,Je ziet het weer voor je. Hoe we het huis uitkropen. De piano van de buren lag voor de deur. Daar moesten we overheen. Ik had mijn breipennen nog bij me. En de vogelkooi met de kanarie. Pas aan de overkant zag ik dat het huis naast ons de volle laag had gekregen. Dat ze allemaal dood waren, wist ik toen nog niet.
Lieneke
Hoewel de vader van Wil pas in 1981 overlijdt, stopt het dagboek in de jaren 50. Over de gebeurtenissen van die 22e januari spreekt hij nog slechts zelden. Wil zelf neemt de herinnering mee naar alle plekken buiten Enschede waar zij na haar huwelijk in 1956 verblijft. ,,Het leven gaat door, je krijgt zelf kinderen. Toch heb ik vaak gedacht: wat zou er van Lieneke geworden zijn, als ze het bombardement had overleefd.
Tegalstraat
Op latere leeftijd verhuist Wil naar Vriezenveen. Aan de Tegalstraat is ze zelden teruggeweest. Het huis staat er nog. Maar op de plek van nummer 18 staat een nieuwere woning, gebouwd in de jaren 50. ,,Toen de eerste bommen in Enschede vielen, zei Lieneke s moeder: Als ze ons ooit treffen, dan hoop ik dat we met z n allen sterven. Ik kan nog steeds niet bevatten dat ze daarin gelijk heeft gekregen.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en TV Enschede FM.
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
Download onze app
