'Tenerifianen zijn wat dat betreft de Tukkers van Spanje'

MATEO`S TABERNA

Zondag, 29 januari 2023

In het dorp op het toeristische eiland in de Atlantische oceaan waar wij wegens gunstige omstandigheden tijdelijk verblijven, tref je maar weinig toeristen. Sommigen zouden zeggen: ‘Het is er een dooie boel.’
Schijn bedriegt. Vanaf ons balkon hebben we zicht op het pleintje schuin onder ons waaraan zich de dorpstaberna van Mateo bevindt.

Overdag is Mateo’s terras het exclusieve domein van opportunistische Canarische Pieten, in de namiddag treffen de lokale ouderen elkaar er. De mannen houden er een fijnzinnige manier van communiceren op na. Het eerste kwartier is het er een verbale kakofonie van heb-ik-jou-daar, de uren die daarop volgen is het er stil als in een sterfhuis. De intrinsieke motivatie te moeten praten óm het praten zijn ze, op dat eerst kwartier na dan, door het stapelen der jaren waarschijnlijk ontgroeid. Daarvoor in de plaats wordt er gecommuniceerd door het zwijgzaam spelen van een mysterieus spel met schuifjes. Naast het ruisen van de oceaan is het slechts ´klik-klik’ wat we horen. We worden er aangenaam tranquilo van, hoewel dat laatste natuurlijk ook aan de vino blanco kan liggen.
‘Zwijgen is instemmen,’ zei mijn vader vroeger. En deze oude mannen zijn het, als het even kan graag met elkaar eens, dat zie je zo, ze hebben een hekel aan ruzie, Tenerifianen zijn wat dat betreft de Tukkers van Spanje.

Maar niet altijd. Een gedrongen oude schuifjesklikker krijgt Spaanse woorden met een slungelige Spaanse jongen die even daarvoor op een lawaaiige motorfiets was komen aanrijden en nu zijn plaats niét helemaal lijkt te kennen. Want hij zwijgt niet, maar voert direct – hoogst ongepast – het hoogste woord. Hier is duidelijk sprake van een tegengesteld wereldbeeld op basis van een lastig te overbruggen leeftijdskloof. De oude man zegt iets tegen hem en ondersteunt dat met het suggererende armgebaar: ‘wil jij wel eens rap effe dimmen…?’ De slungelige jongen nu trekt zich weinig aan van die suggestie. Sterker; hij begint te lachen. En dat lachen lijkt verdacht veel op uitlachen. Op zijn beurt probeert hij de gedrongen man te overtuigen van iets, hij lijkt hoe dan ook zijn gelijk te willen afdwingen.

Hij steekt provocatief een sigaret op en schroeft zijn stemvolume nog eens extra op. Dan komt de gedrongen man kalm overeind uit zij kaarsrechte terrasstoel. Beheerst loopt hij naar de slungel toe. De corrigerende tik, die klinkt als de pets van een slager op zijn biefstuk, is van Andere Tijden maar blijkt anno 2023 nog steeds tijdloos effectief. De slungelige jongen schrikt, balt reactief zijn rechtervuist, lijkt te willen slaan, bedenkt zich, en…. druipt af. Hij stemt niet in maar dimt. Nú dan wel. Zijn gelijk telt voorlopig nog even niet. Voor je gelijk, zoveel is duidelijk, moet je bij Mateo levensjaren meebrengen. De schuifjesklikkende oude mannen constateren sereen dat de pikorde hersteld is, ze vervolgen zwijgzaam hun spel, ze stemmen als altijd weer in. Er is niéts gebeurd. ‘…Klik-klik.’

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

Maandag, 30 januari 2023

In het dorp op het toeristische eiland in de Atlantische oceaan waar wij wegens gunstige omstandigheden tijdelijk verblijven, tref je maar weinig toeristen. Sommigen zouden zeggen: ‘Het is er een dooie boel.’
Schijn bedriegt.

Op het pleintje schuin onder ons waaraan zich de taberna van Mateo bevindt staat een buikige man met een woeste baard. Hij heeft een schattige pup in zijn armen. Om hem heen staan vier vrouwen, twee oudere en twee jongere. Woeste Baard en zijn pup laten zich de aandacht en de loftuitingen van het melodieus kirrend vrouwvolk welgevallig welgevallen; Woeste Baard glundert van oor tot oor en zijn pup piept ontwapenend pupperig.

Er komt een andere man aangelopen. Hij beweegt zich stram. Hij heeft een weelderige bos grijs haar. Hij is oud, ik schat hem op minstens 85, maar ik kan me vergissen want zijn zongebruinde tanige gezicht is met diepe rimpels doorgroefd. Hij groet het groepje, aait het beestje, bezigt puppy woordjes. De oude man gaat gekleed in een ouderwets trainingspak waar jongeren van nu een moord voor zouden doen vanwege het inmiddels opnieuw hoge hipheids-gehalte ervan. Ik moet denken aan het Nederlands elftal onder Rinus Michels in zijn gloriedagen door dat oranje pak met de drie strepen op de zijkant.

Stram begint hij zijn oefeningen, van enige groeiende souplesse lijkt echter weinig sprake. Dan gaat hij hardlopen. Dat wil zeggen: zijn lichaam beweegt alsof het hardloopt maar hard gaat het niet. Lopen is beheerst vallen, vertelde een cafémaat die fysiotherapeut is mij eens. En deze oude man tart de zwaartekracht. Hij beweegt zich vallend voort zonder te lopen. Zo sjokt hij zeker honderd halsbrekende meters over de boulevard. En dan weer terug. Bij de finish kust een jonge vrouw hem op zijn voorhoofd, het zou zijn kleindochter weleens kunnen zijn. Ze strikt zijn veter. Tenerife heeft niet alleen een aangenaam buitenklimaat. Ook van binnen verstaan ze er de warme taal van de liefde.