Joël Drommel heeft geen last van knikkende knietjes

Voordat de poort voor twee dagen op slot gaat, kan de pers nog even de gevoelstemperatuur meten in het bevende Twentse land. Maar liefst zeven cameraploegen staan bij de laatste openbare training voor het duel tegen Vitesse langs de lijn opgesteld. Het lijden van FC Twente gaat niet bepaald in stilte. Logisch", zegt Joël Drommel. Als de grootste club van het oosten en de vierde club van Nederland laatste staat, wil iedereen alles van je weten. Je moet het ook maar positief zien: het feit dat er zoveel journalisten zijn, is een teken dat deze club er toe doet."

Hoogspanning
Dat zorgt er wel voor dat er een enorm spanningsveld is rond FC Twente. Nu de titelstrijd is beslist, kijkt bijna heel voetbalminnend Nederland zondag naar Arnhem, waar een bolwerk in een doodsstrijd is verwikkeld. In De Grolsch Veste regeert op deze woensdag de rust van een doorsneedag, maar niets is wat het lijkt. FC Twente staat aan de vooravond van de wedstrijd bij Vitesse onder hoogspanning.

Hoe gaat een jongen van 21 jaar, die nog maar net komt kijken en ook nog eens op een cruciale plek in het veld staat, daar mee om? Goed", zegt Drommel. "Eerlijk gezegd voel ik geen enkele druk. Ik slaap deze week ook prima. Als ik thuis ben, kan ik me prima afsluiten. Ik draai het ook om: ik ben een jonge keeper die bij een geweldige club onder de lat staat. Daar kan ik allemaal maar van genieten."

Mental coach
Die benadering heeft hij voor een deel aangeleerd. "Dat relaxte had ik nog niet toen ik net bij FC Twente onder de lat stond. Ik heb een kleine cirkel om me heen van mensen waar ik mijn gevoelens mee deel. Ik praat veel met mijn vader, die ook keeper is geweest. En met Sander Boschker en mijn mental coach bij Jong Oranje. Zij helpen me verder."

Voetbal Inside
De kritiek van buitenstaanders krijgt hij lang niet altijd mee. "Natuurlijk word je op de club op dingen gewezen. Maar ik lees veel minder dan een paar jaar geleden. Ik kijk bijvoorbeeld geen Voetbal inside, omdat het me niets brengt. Het verschil met mijn debuutjaar is ook dat ik niet blijf hangen in fouten. Je moet namelijk meteen weer klaar zijn voor het nu: bam, volgende bal! Dat is de realiteit. Het andere kun je toch niet meer veranderen. Kun je dat niet, dan wordt het na een blunder van kwaad tot erger."

Daarom, zegt hij, was hij ook niet van slag toen hij tegen PEC Zwolle de eerste de beste bal verkeerd raakte en in de tribune schoot. "De volgende bal pakte ik. En dat was meteen de enige kans van Zwolle van die avond." Achteraf baalde hij wel van twee andere momenten na de winterstop. "Tegen Sparta kreeg ik in de hele tweede helft maar één bal op goal en die ging er meteen in. Dat zijn voor een keeper de moeilijkste wedstrijden, omdat je juist die ene bal moet hebben. En tegen Den Haag had ik bij die tweede goal in mijn doel moeten blijven. Wij trainen elke dag op gras, en dan stuitert zo'n bal sneller door dan op kunstgras. Dat was een pijnlijk leermoment, maar je weet dan wel als jonge keeper dat je dat geen tweede keer overkomt."

Strijdlust
Zondag in De Gelredome kan hij zich geen foutje permitteren als hij met Twente balanceert op een koord van twijfel. Zonder vangnet, ook dat nog. Drommel is geladen, zegt hij. "Het wordt heel moeilijk, dat weten we. Maar het kan nog steeds. We moeten dan wel met dezelfde instelling spelen als tegen PEC. Dus met schijt aan de tegenstander, niet teruglopen, maar druk zetten, duels winnen. We hebben alleen kans als we er met z'n allen op knallen. We zullen het zelf moeten afdwingen.''

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede. Foto: Emiel Muijderman