Uitdaging bij Roessingh: appel met één hand schillen

Op aanwijzing van ergotherapeute Anneke Schasfoort prikt Wendy het fruit op een pin op een snijplank waaronder een antislipmatje ligt. Met onhandige bewegingen verlost ze met de snelschiller de appel langzaam van zijn jasje .

Anneke Schasfoort: Lastig hè? Veel van onze cliënten hebben geen of een mindere handfunctie. Die leren we fruit schillen, maar ook een boterham smeren, een sok aantrekken, de broek dichtdoen of een pak macaroni openmaken.

Soms hebben ze geluk; ze kunnen hun schrijfhand nog gebruiken. Anderen moeten ze zich behelpen met de niet-dominante hand. In het begin is het extra moeilijk. Na drie weken oefenen lukt het iedereen.

Hier kun je wat leren
Luisterend naar de toelichting, groeit bij Wendy en andere bezoekers van de open dag het respect voor revalidanten die vaak met eindeloos geduld, discipline en doorzettingsvermogen vaardigheden onder de knie krijgen. Hier kan een gezond mens nog wat van leren , vinden moeder en dochter Marietje Wigbels en Pauline Hofsink die samen de open dag bezoeken.

Voor het open huis ter gelegenheid van het 70-jarig bestaan van het revalidatiecentrum is veel belangstelling. Met name voor alle technische snufjes en hulpmiddelen. Het publiek volgt uitleg over bewegingsanalyse, rolstoelvaardigheid, therapeutisch computergebruik en lopen met de beenprothese.

Racerunner
Op een buitenparcours demonstreert de 3-jarige Lars uit Enschede de racerunner. Op deze aangepaste fiets met drie wielen komt de peuter vooruit. Terwijl hij het dagelijks leven niet zelfstandig kan lopen of zitten. Een dik klittenband om zijn middel houdt het jochie stevig op het zadel.

Intussen beweegt hij zich al lopend met zijn benen voort. Fysiotherapeut Allard Dijkstra helpt met sturen. Kijk hem eens genieten , lacht de trotse vader Stefan den Ridder. De Enschedeër vertelt dat bij Lars elf maanden na zijn geboorte ineens alle functies uitvielen.

De diagnose: Lars heeft een energiestofwisselingsziekte. Het is een progressieve aandoening, maar tot nog toe gaat Lars alleen maar vooruit. Met dank aan de therapeutische peutergroep in Roessingh waar hij met groot plezier twee keer in de week naar toe gaat.

Huis vol verhalen
Verderop in het revalidatiecentrum vertellen in het Huis vol Verhalen medewerkers, mantelzorgers, oud-patiënt en paralympiër Linda van Impelen hun persoonlijke verhalen. Kinderrevalidatie-arts Cathrien van Groningen gaat in op de veranderingen bij Roessingh door de jaren heen.

Dat Het Roessingh na een naamsverandering koos voor het eenvoudiger Roessingh . Internationale partners van de instelling begrepen het woordje Het namelijk niet. Van Groningen legt uit dat behandelingen in het verleden vaak uit langdurige opnames bestonden. In deze tijd woont de patiënt zoveel mogelijk thuis en krijgt poliklinisch ondersteuning.

Wat haar het meest is bijgebleven in al die jaren? Dat zijn de verhalen van ouders. Vooral van moeders. Die hebben namelijk vaak net iets eerder dan vaders in de gaten dat er iets aan de hand is. Ze zijn de manager van hun eigen kind en vechten door tot hun zoon of dochter de juiste diagnose heeft en hulp krijgt.

Rijbewijs is haalbaar
Vlak voor de ingang parkeert rij-instructeur Joop van der Vegte de aangepaste personenauto van Roessingh. Vol geduld demonstreert hij de handbediening. Als hij op dezelfde manier patiënten na een ongeluk of ziekte instrueert hoe ze zo n automaat of schakelbak besturen, moet het goed komen met het rijbewijs.

Van der Vegte: Inderdaad. De meesten halen hun rijbewijs. Soms al na vier lessen. Iemand met één been leren we dat hij daarmee zowel moet remmen als gassen.

Weet u wat zo mooi is? Dat een patiënt met een eenzijdige verlamming of een jongere met een lichamelijke beperking zelfstandig leert rijden. Autorijden betekent mobiel blijven en sociale contacten onderhouden. Daar maak je mensen gelukkig mee.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede. Foto: Josien Kodde.