Jo (77) stopt met haar zaak in Enschede: €˜De winkel heeft me erdoor gesleept €™

Eigenlijk zou dochter Ellen de damesmodezaak voortzetten. Ze runde al enige tijd samen met Jo ten Voorde de winkel, maar twee jaar geleden overleed ze plotseling aan een hartstilstand. Verschrikkelijke tijd was het. Ze was een levenslustige vrouw. Heel mooi ook , zegt Jo (77).

Ellen
Ze zet een foto van Ellen op de stamtafel, midden in de winkel aan de Heutinkstraat. Zeg nou zelf, ze leek helemaal niet op mij. Had het kleinste damesmaatje. Ze kon alles aantrekken: een jurk voor oudjes maar ook een hippe spijkerbroek met van die gaten erin.

Na het overlijden van Ellen ging de winkel een paar weken op slot. Je wilt niet dat je kind eerder gaat dan jezelf. Ik was helemaal van slag. Maar op een gegeven moment denk je ook: het leven gaat wél door Je kunt in de put gaan zitten, maar je moet verder. Dan kun je beter proberen er iets van te maken.

Bertus
Met die instelling pakte ze eerder, na de dood van haar man Bertus, de draad weer op. Hij overleed in de zomer van 1988, eveneens na een hartstilstand. Een paar weken daarvoor was er ingebroken in de modezaak, die toen nog was gevestigd op de hoek van de Steenweg en Resedastraat.

Ze namen de dure merken mee. Het goedkopere spul lieten ze achter. De schade was enorm. Eén bak ellende was het. Mijn man was al hartpatiënt. Die inbraak heeft een rol gespeeld bij zijn hartaanval. Het was een gruwelijke zomer. Iedereen was op vakantie. Ik zat nachtenlang buiten te piekeren hoe het verder moest. Uiteindelijk doe je de zaak toch maar weer open.

Afleiding
De winkel heeft haar door moeilijke momenten gesleept, stelt ze vast. Dit was mijn afleiding. Dat geldt overigens ook voor een deel van mijn klanten. Ze komen hier na een bezoek aan de kapper. Zitten we hier aan de tafel en drinken we koffie. Dan nemen we de week door. Vergis je niet, er zijn veel mensen die alleen zijn. Ze lopen met de ziel onder de arm. Dat wil ik dus niet. Soms is het hier net maatschappelijk werk. Dan pep ik ze op.

Waar ze haar opmerkelijke veerkracht vandaan heeft, weet ze niet. Misschien van haar jeugd. Ze groeide in de jaren 50 en 60 voor een deel op in de kroeg van haar vader: café n Aap, aan de Oostveenweg. De buurtkroeg werd bevolkt door textielarbeiders en bouwvakkers. Ik zie ze nog vrijdags hun loonzakje in het café openscheuren. Dat vond ik niks. Ik heb ook altijd gezegd: ik wil niet een kerel die altijd in de kroeg hangt. Ze lacht. Maar ik heb mijn man wel in het café leren kennen.

Stoffen en lapjes
Hij werkte in een textielzaak in Hengelo. Toen ze waren getrouwd, begon Jo aan de Steenweg met een winkel in stoffen en lapjes. Langzamerhand kwamen daar kleren bij. Daar ben ik me op gaan toeleggen.

In 2002 verhuisde ze naar de Heutinkstraat, nabij de Boulevard 1945. Ze zag vooral het afgelopen decennium veel damesmodezaken afhaken in de binnenstad. Komt door dat onlinegedoe. Ik snap niet dat je je kleding koopt van een plaatje. Je wilt het toch zien en passen? Die goedkope winkels als Primark zorgen ook voor concurrentie. Mijn man zei het altijd al: Consumenten zijn net als luizen, ze kruipen overal naartoe waar t het voordeligste is . Ik zit in het midden- en hogere segment. Ik verkoop topmerken. Gelukkig heb ik altijd veel vaste klanten gehouden. Ze komen niet alleen uit Enschede, maar ook uit Oldenzaal, Losser, Haaksbergen en Goor.

Steevast 65
Die wil ze tot het laatste moment met nieuwe mode bedienen. Ze was maandag nog bij een leverancier in Amsterdam en bezocht onlangs een beurs in Düsseldorf en kledingfabrieken in Zuid-Duitsland. Als ze daar vragen naar haar leeftijd, zegt ze steevast dat ze 65 is. Anders denken ze: die is gek, die blijft maar werken.

Ouwe auto
Misschien had ze dat wel het liefste gedaan. Op een gegeven moment moet je een keertje kunnen zeggen: ik stop. Ik begin mijn leeftijd ook steeds meer te voelen. Ik heb s morgens een uur nodig om op gang te komen. Ik zet de wekker eerder om fris in de winkel te staan. Ik ben net een ouwe auto die je eerst een poos stationair moet laten lopen.

Ik blijf bezig
Ze woont boven de winkel. Het pand is te koop. De borden met het opschrift opheffingsuitverkoop hangen sinds deze week in de winkel, maar de deur gaat pas definitief dicht als ze leeg is. En daarna? Maak je geen zorgen. Ik zal dit missen, maar vind wel iets anders. Een vriendin woont in Zuid-Afrika. Daar ga ik een paar weken naartoe. En hier in de buurt kun je mooi wandelen en fietsen. Ik zorg er wel voor dat ik bezig blijf.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Annina Romita