Verkeer
Stuur appje
Zoek
Nieuws
Twente

De Tafel van Willem Marcelis is er nog altijd

Je hebt van die mensen die bij grote groepen mensen een blijvende indruk nalaten, ook als zij er zelf niet meer zijn. Willem Marcelis, directeur van verzorgingscentrum De Posten in Enschede zuid, was zo’n mens. Vijf jaar geleden, op 4 oktober 2016, overleed hij. Zijn visie van verbinding tussen bevolkingsgroepen - met name oud en jong - leeft nog altijd voort. John Overmeer, verbonden aan de Tafel van Marcelis, waaraan iedereen aanschuift, haalt herinneringen op.

Die Tafel van Marcelis is meer dan een symbool. Al voordat Marcelis hoorde dat hij ongeneselijk ziek was en overleed is hij in elkaar getimmerd. Letterlijk. Aan die tafel werden, met iedereen die betrokken was bij de wijk, de plannen gesmeed voor een nieuw verzorgingshuis waarin de muren tussen ouderen die zorg nodig hebben en kinderen die beginnen aan hun schoolcarrière verdwenen zouden zijn. Ook al letterlijk.

Nieuwbouwplannen voor De Posten

Die tafel staat nu in een centrum in Oldenzaal, waar mensen met autisme terechtkunnen, maar de erfenis van wat Marcelis in zuid wilde bewerkstelligen wordt nog steeds verzilverd. Overmeer noemt bijvoorbeeld de verbinding die is ontstaan tussen groepen uit verschillende culturen. Maar hij refereert ook aan de verbouw- en nieuwbouwplannen voor De Posten, die op dit moment worden uitgewerkt.

“Marcelis was een ontzettend bevlogen man, die zijn tijd ver vooruit was.”

‘Punker blijft punker, kakker blijft kakker’

Marcelis’ visie op de zorg, met name de ouderenzorg, was dat mensen altijd hun eigen identiteit moesten kunnen behouden. “Punker blijft punker, kakker blijft kakker”, vat Overmeer het samen. In een zorgsysteem waarin een structureel tekort aan handjes aan het bed bestaat, is dat nog niet zo makkelijk. Familie en vrijwilligers spelen dan een belangrijke rol, maar dat gold voor Marcelis ook voor de wijk rondom ‘zijn’ verzorgingshuis.

Villa Kakelbont

“Hoe zorg je ervoor dat iemand een zo mooi mogelijk leven blijft leiden”, typeert Overmeer dat leitmotiv van Marcelis. De Posten moest meer in en voor de wijk zijn. Een plek waar kruisbestuiving zou kunnen plaatsvinden tussen alle bewoners en alle groepen. Iedereen werd aan tafel gevraagd en dat leverde een beleidsplan op dat was gebaseerd op Villa Kakelbont, aldus Overmeer. “Als je dan een restaurant hebt, waarom niet ook een biologische moestuin waar jong en oud groente kunnen telen en samen eten? Waar mensen elkaar dagelijks kunnen ontmoeten?”

John Overmeer Ernst Bergboer 2021 10 04 204418 ppar
John Overmeer over Willem Marcelis: 'Een stad, maar ook een land, heeft dit soort verbinders nodig'
Beeld: Ernst Bergboer

Marceliaans

In dat plan was ook voorzien in een school, gevestigd in dat verzorgingshuis. Erin, niet ernaast. Zonder muren tussen de verschillende functies. In Marcelis’ droom waren verzorgen en leren geen gescheiden begrippen maar werkwoorden voor een en dezelfde samenleving. Werkwoorden die elkaar versterken.

Die Marceliaanse visie vond weerklank. Niet alleen in Enschede of in Oldenzaal, waar zijn tafel nu staat, maar in heel het land. Het leverde diverse concepten op waarin functies van instellingen en gebouwen niet meer gescheiden zijn, maar waar bevolkingsgroepen elkaar vinden. En in Zuid wordt er nog altijd aan gebouwd. Letterlijk.

Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.