Twente Arise: vijftig kerken, opwekkende muziek en gebed voor zieken: ‘We willen mensen hoop en liefde geven’

Twente Arise is een vierdaagse festival dat dit jaar haar tweede editie kent. De eerste vond vorig jaar plaats in de Diekmanhal, dit jaar is een stuk Volkspark festivalterrein. Als de mensen niet naar de kerk komen, komt de kerk wel naar de mensen. Dat is zo ongeveer de gedachte.

'Een hoopvolle boodschap zonder poespas'

“De drempel naar de kerk is hoog”, meent Wicher Knol. We staan bij de ingang van het festivalterrein. Een jonge vrouw komt even afscheid nemen. Om haar nek een kruisje. Zij heeft meegewerkt aan het kinderprogramma. Morgen weer, maar het was warm en de koek is op. “Ik rol meteen mijn bed in.” Wicher lacht: “Dankjewel. Tot morgen.”

“Vorig jaar was mooi, maar het was toch weer een dienst. Tussen muren. Als je denkt dat mensen die geïnteresseerd zijn daar uit zichzelf naar binnen stappen, vergis je je.” Zijn concept voor Twente Arise is simpel: kerken die meedoen, kerkgangers die vrienden, bekenden, buren en collega’s meenemen. Een hoopvolle boodschap, zonder poespas. Lekkere muziek. En gebed met en voor mensen die dat willen.

Of er veel Volkspark-gangers spontaan het terrein op komen lopen, kan Wicher niet goed zeggen. Maar het gebeurt wel. “Net nog. Ik sta met een jongen te praten, die was nieuwsgierig. Nou, welkom! Maak een rondje, kijk of het wat voor je is. Misschien raakt het je, misschien niet. Allebei goed.”

Even verderop staat een jonge kerel met een kalme glimlach een sigaret te roken. Hij vertelt spontaan dat hij sinds kort weer bidt. In het klooster in Glane, in zijn eentje; daar is het rustig en dat bevalt hem beter dan een volle kerk mensen. Hij is gelovig opgevoed, Syrisch Orthodox. Dat heeft een tijd op een laag pitje gestaan, maar hij voelde toch weer de behoefte om er invulling aan te geven.

Ex-drugsbaas

Bij een kleinere tent wordt gebeden met mensen. De spreker van de avond, een bekeerde ex-drugbaron uit de Haagse Schilderswijk, neemt de tijd. Wat of er aan scheelt. Op zijn rechteronderarm prijkt een tattoo die in megaletters zijn boodschap verkondigt: Jesus.

Er wordt hier gebeden voor genezing. En daar is behoefte aan. Er staat een kleine stoet mensen te wachten, even geduldig als bont. Jong, wat meer ouder, afkomstig uit verschillende culturele tradities, afgaand op kleding, huidskleur en versieringen.

Of ik begrijp wat hier gebeurt, vraagt een van de vrijwilligers. Vriendelijk, maar misschien ook een tikje bezorgd. Ik knik. Ik ken het fenomeen. “Als mensen dit voor het eerst meemaken, kan het wat vreemd overkomen”, zegt hij verontschuldigend. “We willen mensen wat hoop en liefde meegeven. Als ze daar iets van meenemen, is dat mooi.”

Dat er vijftig Twentse kerken deelnemen, zij het in verschillende vormen, vindt hij een wonder. “Ze zijn het over één ding wel eens, maar daaromheen…” Hij maakt zijn zin niet af, maar de boodschap is helder. De verdeeldheid speelt vaak een grotere rol dan die gemene deler. Dit laat zien dat het ook anders kan, wil hij maar zeggen.

Volgens Wicher vertegenwoordigen die kerken allerlei gezindten en komen ze uit heel Twente. En een beetje daarbuiten. Van de traditionele Protestantse Kerk Nederland tot ‘zwaar Pinkster’ en alles wat daar tussenin zit. En van Enschede, Hengelo, Almelo, Rijssen en Vriezenveen tot Winterswijk.