Fotografiestudenten geven eigen draai aan bevrijding en exposeren op de ruiten van de Hengelose bieb

Met een slag op de gong werd de expositie vrijdagochtend officieel geopend. “Het is ontzettend mooi geworden. We hebben al veel positieve reacties gehad”, zegt Jeannette Lodeweges, voorzitter van stichting Bernhards Ontmoeting. Het is inmiddels de zesde keer dat deze stichting de expositie organiseert.

'Hoe vrij ben jij?'

Op één van de foto's zijn een meisje en een jongen afgebeeld in een spiegel. Hij is gemaakt door de 21-jarige Laura Drenth: “Het is de vrijheid om te zijn wie je bent, ongeacht wat je spiegelbeeld zegt. Ik fotografeer graag op gevoel en gevoel is natuurlijk iets wat je wil overbrengen met een foto.”

Volgens de fotograaf kijkt iedereen op een andere manier naar de foto: “Ik vind het mooi dat je het werk op verschillende manieren kunt interpreteren. In het gedicht gaat het ook een beetje over transgender zijn. Het is een erg mooi gedicht geworden.”

Feniks

Op een andere foto staat een vlammende feniks, die uit een kooi ontsnapt. “Een feniks staat voor herboren worden en die hergeboorte kun je zien als een soort bevrijding”, zegt fotograaf Morris Rouwhorst. De vlammen in een feniksvorm gieten was best lastig: “Ik heb meerdere keren geprobeerd om echte vlammen in deze vorm te krijgen. Uiteindelijk heb ik ze met behulp van Photoshop in een goede vorm gekregen.”

Op basis van de foto's heeft dichter Mariska Bosch de gedichten geschreven. Ze is onder de indruk van de foto's: “Ze zijn fantastisch geworden. Het raakt je ook echt.” Iedere keer kreeg ze vier foto's en vanuit daar ging ze aan de slag. Het schrijven van de gedichten was best spannend, bekent ze: “Ik heb 'm best wel geknepen hoor. Je gedichten staan wel prominent op de ramen, maandenlang én met je naam eronder. Het kwalitatief goed zijn.”

“Ik kijk naar de foto met een open mind en vaak gebeurt er dan al iets. Je gaat bij jezelf kijken naar wat een foto oproept.” Bosch werkt in het dagelijks leven als therapeut. “Bij veel van de foto's zijn er raakvlakken met het onderwerp persoonlijke ontwikkeling.”

Waar sommige gedichten in één keer op papier kwamen, duurde het bij andere werken toch langer: “Een gedicht schrijven is net als schilderen; je schrijft in één keer iets op en dan ga je kijken wat je nog kan aanpassen. Een extra laagje of tóch nog iets weghalen. Het is met poëzie zo dat je met zo min mogelijk woorden, zoveel mogelijk wil zeggen.”

Naast de acht foto's en gedichten op de ruiten is er ook een expositie in de bibliotheek met foto's van andere studenten. De foto's op de ramen blijven daar tot oktober.