Leerlingen De Bothoven verzot op thee uit eigen tuin

Als we op woensdagochtend het schoolplein oplopen, zien we al veel bedrijvigheid in de moestuin. Leerlingen zitten gewapend met tuingereedschap in het zand geknield. Enthousiast laten ze de moestuin zien. Een groot stuk daarvan wordt ingenomen door de theetuin. Hier groeien kruiden als munt, citroenverbena en salie. Leerling Maikel legt het even haarfijn uit: hij kent niet alleen alle smaken, maar hij weet ook precies welke werking ze hebben. Zo blijkt saliethee erg goed voor de keel.

Verderop zitten Isolde, Madelief en Jip bij een grote bak. Het is een wormenbak, maar als de deksel eraf gaat is er vooral veel zand en weinig worm te zien. De meiden weten wel hoe dat komt. "Ze zitten diep onder de grond, want dat vinden ze fijner." De bak is er gekomen omdat de leerlingen graag wilden weten hoe de wormen leven en wat ze eten. Daar hebben ze onderzoek naar gedaan en een werkstuk over gemaakt. Ze gooien er nog even een feitje in: "Sommige mensen gebruiken ze voor hun restafval, als compostwormen."

Directeur Marjan Peters kijkt met een grote glimlach toe. De moestuin is een lang gekoesterde wens van de school. "Het is een basis die je kinderen mee moet geven, leren over gezonde voeding. En doordat ze nu echt zien hoe je dingen kweekt en hoe het groeit, zijn ze vooraf al veel meer geïnteresseerd." Het past binnen de filosofie van het Freinetonderwijs, zegt ze. "Hier leren kinderen met hun handen, hart en hoofd. Ze zijn niet alleen maar met hun hoofd in de school. Bovendien vinden wij de inbreng van de kinderen heel belangrijk." Net als ouderparticipatie. En dat is terug te zien in het werk in de moestuin. Eén van de ouders komt iedere woensdag helpen in de tuin, samen met een externe expert. Die externe expert is 'stadsboerin' Karin Vaneker van Koffieprutje. En de ouder die iedere woensdag komt helpen is Nicole Wegter. Zij zette zich ook al flink in bij de aanleg van het milieuplein van de school.

Toen Wegter daaraan begon samen met andere ouders, de buurt en de gemeente dacht ze na twee maanden wel klaar te zijn. Maar dat pakte heel anders uit. "Het is moeilijk om los te laten als je er eenmaal in zit", zegt ze lachend. "Je bedenkt steeds weer wat om het nog beter te maken. Een paar jaar geleden was het een kale vlakte en nu is het een divers en groen plein met een zo groot mogelijke variatie aan planten. Het is een plek waar de kinderen zich echt kunnen uitleven en waar ze hun fantasie de vrije loop kunnen laten."

Zo worden één keer per jaar de wilgenbomen geknipt en met het materiaal dat daar vanaf komt, wordt een wilgenhut gebouwd. Er is ook al een keer een lemen huisje gebouwd en kinderen gaan zelf aan het timmeren en zagen om huisjes te bouwen. Huisjes die zo een half jaar blijven staan. "Er valt echt wat te doen voor de kinderen,", zegt Wegter. Iets wat ze erg belangrijk vindt. "Niet alleen maar lesstof opleggen, maar de kinderen zelf iets laten bedenken. Natuurlijk is er verplichte lesstof, maar daarna kunnen ze naar buiten om uit te razen en tot zichzelf te komen. Ik denk dat ze dan de lesstof ook beter kunnen verwerken."

Toch ziet ze het liefste nog veel meer natuurlijke materialen los liggen op het plein, waar de kinderen naar hartenlust mee kunnen bouwen. "Het is al geweldig, maar er kan nog veel meer. Een echte omgevallen boom bijvoorbeeld, in plaats van een mooie kale boomstam die netjes is afgezaagd en waar de boomschors vanaf is gehaald. En het liefst nog een modderpoeltje", lacht ze. "Maar ik weet niet of iedereen erop zit te wachten dat de kinderen thuiskomen met vieze en gescheurde kleding."