Column Jan Visser 29 april 2016

Ze gaat nog wel eens te vaak in de verdediging, zegt nog wel eens te vaak dat zij toch gelijk had, maar dat kun je verwachten van een autobiografie. De titel Pluche ligt voor de hand, maar echt op het pluche heeft ze nooit gezeten. Dat ze toch even moet zeggen dat ze wel eens gevraagd is, voor een kabinetsfunctie is van een hoog Hekking-gehalte (mijn naam werd genoemd), maar het is haar vergeven.

Femke komt uit Enschede. Niet dat ze daar trots op is, ze besteedt weinig aandacht aan haar geboorte- en oud-woonplaats en slechts een paar regels aan haar ouders, hier welbekend. Moeder Olga de wethouder en vader Wim, de directeur Sport en recreatie van de gemeente Enschede. Daar keek toen niemand van op; moeder wethouder en vader ambtenaar. Ik vond het toen al niet kunnen en vind dat nog. De ouders van Femke waren, ik kan niet zeggen eigenwijs, maar vreselijk netjes. Socialisme met een parelketting en een sportwagentje. Zeer aardige mensen en wat Femke over haar ouders schrijft, geloof ik blindelings; de trots van de ouders op hun dochter en de zorgen en angsten als Femke beveiliging krijgt na de moord op Pim Fortuin. Want Femke maakt wel het één en ander mee. De moord op Theo van Gogh, doodsdreigementen, etc.. Om maar te zwijgen over de politiek binnen Groen Links en in de Tweede Kamer.

Je denkt dat alleen in Enschede en de regio amateurisme hoogtij viert in politiek en openbaar bestuur, maar zelfs in Den Haag, gebeuren zaken, die slecht of stom zijn. Femke schrijft over moed en lafheid in Den Haag, over vriendschap en verraad, over list en bedrog, over macht en onmacht en een beetje over haar privéleven. En wat opvalt is, dat ze gewoon wil zijn. En dat kan dus niet. Je bent lid van de Tweede Kamer, landelijk lijsttrekker/fractievoorzitter van GroenLinks, maar ook moeder, die haar kinderen naar school brengt. En dan willen deze “bijzondere” mensen, “gewoon” behandeld worden Zoals haar vader en moeder het ook niet lukten “gewone” Enschedeërs te zijn. Ik sprak eens met een socialist in hart en nieren. Die zei:”In Enschede bestaat geen elite.” Hij meende het echt. “De elite van Enschede? Dat ben jij.”, zei ik.

Zo is Femke ook een beetje naïef. Uit principe je kinderen naar een school in de buurt sturen, een echte zogenaamde zwarte school en dan verbaasd zijn dat tussen al die gekleurde scholieren jij en jouw kinderen anders zijn, opvallen. Naïef, of salonsocialist? Femke Halsema, Pluche, een autobiografie, de moeite van het lezen meer dan waard.