Column Bert Hassink 7 oktober 2016

Lokaal gaat het Enschede voor de wind, als we de berichtgeving mogen geloven. Investeerders staan in de file op de A35 om langs de werkzaamheden bij de Grolsch de stad binnen te komen. Sportief gaat het met het uit de dood wederopgestane FCT goed en in delen van onze mooie stad wordt de loftrompet gestoken omdat er geen ACZ komt. Het volk is dus weer tevreden, althans zo schijnt het.

Het College van Burgervader en wethouders heeft het voornemen om te verbinden. Dat is leuk, en nee het zijn geen nieuwe wegen die voor de verbindingen moeten zorgen. Sociale cohesie en het repareren van eerdere maatregelen die de sociale cohesie binnen onze stad onder druk hebben gezet. Je zou haast zeggen dat er in maart 2018 verkiezingen zijn voor de gemeenteraad, maar dat dit natuurlijk niet de reden van de koerswijziging is snapt u natuurlijk ook wel.

Dat men eerder ook had kunnen bedenken dat door genomen maatregelen de verschillen in de Enschedese samenleving toe zouden nemen is natuurlijk te moeilijk. Het Christelijk neo-liberale college had dit natuurlijk nooit kunnen voorzien. En de gemeenteraadsleden van de collegepartijen volgen, zonder enig gemor, het beleid. Behalve als het erop aankomt dat je mensen in nood kunt, nee moet, helpen. Dan loopt Burgerbelangen demonstratief uit de pas. Wellicht kan Burgerbelangen eens te rade gaan bij een infopunt hoe om te gaan met principiële vraagstukken, in plaats van een infopunt te willen over 'de hype' die nu over het kunstgras bezig is. Voor wie toen nog in de luiers rond liep, in de jaren 90 van de vorige eeuw was het al een punt: de vraag of spelen op kunstgras kankerverwekkend zou kunnen zijn. Welnu, als de uitkomst toen was geweest dat het schadelijk was hadden we nu niet zoveel kunstgrasvelden gehad.

De gemeenteraad mag zich in onze mooie raadszaal in de snoepwinkel wanen tijdens de begrotingsbehandeling. De raad mag voor een bedrag van €350.000 voorstellen doen voor nieuw beleid of voor het aanpassen van het huidige beleid. Dat doet vrezen voor het ergste. Want een raad die instemt met het minimaliseren van een compliment aan mantelzorgers, zal ook niet in staat zijn om met constructieve voorstellen te komen om de kloof tussen arm en rijk te verkleinen.

Een tweede voorbeeld van politiek opportunisme is het verhaal van onze immer lachende minister-president. Overigens is politiek opportunisme geen pleonasme? Maar dat even ter zijde.

Het verkiezingsprogramma van zijn partij is klaar en we gaan er allemaal op vooruit. Dat u en ik die €1.000 nooit gekregen hebben die hij belooft heeft zijn we natuurlijk allemaal weer vergeten. En dat Rutte onlangs nog zijn excuses heeft aangeboden voor het niet nakomen van zijn belofte is hij natuurlijk nu ook al vergeten. Want de MP komt met nieuwe toezeggingen. Een bord voor de kop van gewapend beton, zal ik maar zeggen.

Opportunisme en politiek. Je moet eraan wennen, maar je kunt er eigenlijk niet aan wennen. Daar waar de waan van de dag regeert, wordt chaos gecreëerd.