Je bekijkt nu een artikel uit het archief
Dit artikel is niet geoptimaliseerd voor de huidige 1Twente-website. Hierdoor kan het voorkomen dat de opmaak wegvalt, er media ontbreekt en/of metadata incorrect is.
Nieuws
Enschede
Zwaar gehandicapte Maaike (34) uit Glanerbrug leeft onder bijna mensonterende omstandigheden
Gehandicapten moeten na revalidatie in Roessingh vaak wachten op geschikte woning. Maaike Bloemhof ging terug naar haar moeder, in Glanerbrug. Ze kan er niet douchen en niet naar het toilet. ,,Ik heb geen keus."
De eengezinswoning aan de Preludestraat in Glanerbrug is al krap voor drie volwassenen. Maar het gebrek aan privacy is ronduit stuitend. Met name voor Maaike Bloemhof (34) in haar rolstoel. Na een negen maanden durend verblijf in ziekenhuizen en revalidatiecentrum Roessingh, trok ze afgelopen vrijdag in bij haar moeder Bea Wegter en volwassen broer Elroy.
Maaike kan niet staan, niet lopen, gebruikt sondevoeding en heeft een visuele handicap. "Na een coma is er restzicht van 15 procent", zegt vader Hennie Bloemhof, die gescheiden is van Bea en in Almelo woont. Maaike woonde tot zomer van 2016 bij hem - twee hoog in een appartementencomplex zonder lift. Met al haar beperkingen is terugkeren naar Almelo geen optie.
Bijna mensonterend
Tegelijkertijd is de situatie in Glanerbrug bijna mensonterend. "Ik kan met mijn rolstoel niet bij het toilet. De deuren in de gang gaan tegenovergesteld naar elkaar open. De draai met de stoel is niet te maken. Vandaar dus de po-stoel. Die gebruik ik in de woonkamer, op de gang of in de open keuken. Terwijl mijn broer hier ook nog inwoont", zegt Maaike met tranen in de ogen. "En ik ben te jong voor het verpleeghuis."
Lijdensweg
De jongvolwassen vrouw lijdt aan een stofwisselingsziekte, mogelijk al van kinds af aan. De aandoening manifesteerde zich na een maagverkleiningsoperatie, in 2014. Omdat de ziekte niet tijdig werd herkend, liep Maaike een ammoniakvergiftiging op. Ze lag vorig jaar juli vijf dagen in coma. "Mentaal mankeert mij niets. Ik ben helder en strijdvaardig", zegt ze, en wijst op haar hoofd. Fysiek heeft ze nog een lange weg te gaan, waarbij onduidelijk is of ze zal genezen.
Maaike wilde na haar maanden durende lijdensweg in klinieken niets liever dan terug naar huis. "Ik heb me ontzettend ellendig gevoeld in het Roessingh. Over de verpleging niets dan lof, maar ik kon geen witte jas meer zien na die zeven maanden." Moeder Bea knikt. Ook zij wilde haar dochter per se thuis verzorgen.Nu ze er eenmaal zit, komt er een ander besef: de thuissituatie is niet of nauwelijks te doen.
Harde realiteit
Roessingh heeft aangeboden dat Maaike twee keer in de week kan douchen in het revalidatiecentrum. Dat is de harde realiteit, zegt medisch bestuurder Marc van Gestel van het revalidatiecentrum. "De indicatie voor klinische zorg en revalidatie liep vrijdag af. Ontslagdata worden twee maanden voor de tijd bekendgemaakt."
Voor het Roessingh is de situatie van Maaike Bloemhof geen uitzondering. Per kwartaal vertrekt gemiddeld één patiënt ter overbrugging naar het verpleeghuis en één naar familie. Dat heeft vooral te maken met de wens van zorgverzekeraars om opname in de kliniek te verkorten. "Een adequate woonomgeving is dan nog niet geregeld", zegt Van Gestel.
Hij wijst op een enorme bureaucratische rompslomp die om de hoek komt kijken bij aanpassing van de woonruimte met geld van de gemeente. "Er gaat vaak wel een jaar overheen voor het klaar is."
Uitzonderingen
Een tijdelijk verblijf in een verpleeghuis is geen ideale optie, zegt manager Zorg en Welzijn André Kuipers van Zorggroep Manna in Enschede. "De gemiddelde leeftijd is hier 80, 90 jaar. Een aanzienlijk deel van onze bewoners heeft een vorm van dementie." Manna heeft één bewoner van 40 en één van 60 jaar. Dat zijn uitzonderingen.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en TV Enschede FM. Foto: Frans Nikkels
Maaike kan niet staan, niet lopen, gebruikt sondevoeding en heeft een visuele handicap. "Na een coma is er restzicht van 15 procent", zegt vader Hennie Bloemhof, die gescheiden is van Bea en in Almelo woont. Maaike woonde tot zomer van 2016 bij hem - twee hoog in een appartementencomplex zonder lift. Met al haar beperkingen is terugkeren naar Almelo geen optie.
Bijna mensonterend
Tegelijkertijd is de situatie in Glanerbrug bijna mensonterend. "Ik kan met mijn rolstoel niet bij het toilet. De deuren in de gang gaan tegenovergesteld naar elkaar open. De draai met de stoel is niet te maken. Vandaar dus de po-stoel. Die gebruik ik in de woonkamer, op de gang of in de open keuken. Terwijl mijn broer hier ook nog inwoont", zegt Maaike met tranen in de ogen. "En ik ben te jong voor het verpleeghuis."
Lijdensweg
De jongvolwassen vrouw lijdt aan een stofwisselingsziekte, mogelijk al van kinds af aan. De aandoening manifesteerde zich na een maagverkleiningsoperatie, in 2014. Omdat de ziekte niet tijdig werd herkend, liep Maaike een ammoniakvergiftiging op. Ze lag vorig jaar juli vijf dagen in coma. "Mentaal mankeert mij niets. Ik ben helder en strijdvaardig", zegt ze, en wijst op haar hoofd. Fysiek heeft ze nog een lange weg te gaan, waarbij onduidelijk is of ze zal genezen.
Maaike wilde na haar maanden durende lijdensweg in klinieken niets liever dan terug naar huis. "Ik heb me ontzettend ellendig gevoeld in het Roessingh. Over de verpleging niets dan lof, maar ik kon geen witte jas meer zien na die zeven maanden." Moeder Bea knikt. Ook zij wilde haar dochter per se thuis verzorgen.Nu ze er eenmaal zit, komt er een ander besef: de thuissituatie is niet of nauwelijks te doen.
Harde realiteit
Roessingh heeft aangeboden dat Maaike twee keer in de week kan douchen in het revalidatiecentrum. Dat is de harde realiteit, zegt medisch bestuurder Marc van Gestel van het revalidatiecentrum. "De indicatie voor klinische zorg en revalidatie liep vrijdag af. Ontslagdata worden twee maanden voor de tijd bekendgemaakt."
Voor het Roessingh is de situatie van Maaike Bloemhof geen uitzondering. Per kwartaal vertrekt gemiddeld één patiënt ter overbrugging naar het verpleeghuis en één naar familie. Dat heeft vooral te maken met de wens van zorgverzekeraars om opname in de kliniek te verkorten. "Een adequate woonomgeving is dan nog niet geregeld", zegt Van Gestel.
Hij wijst op een enorme bureaucratische rompslomp die om de hoek komt kijken bij aanpassing van de woonruimte met geld van de gemeente. "Er gaat vaak wel een jaar overheen voor het klaar is."
Uitzonderingen
Een tijdelijk verblijf in een verpleeghuis is geen ideale optie, zegt manager Zorg en Welzijn André Kuipers van Zorggroep Manna in Enschede. "De gemiddelde leeftijd is hier 80, 90 jaar. Een aanzienlijk deel van onze bewoners heeft een vorm van dementie." Manna heeft één bewoner van 40 en één van 60 jaar. Dat zijn uitzonderingen.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en TV Enschede FM. Foto: Frans Nikkels
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
Download onze app
