Het busvervoer is echt mijn leven , vertelt de 22-jarige Sendy Malki donderdag wanhopig. Ze zit in de bus naar het Van Heekplein in Enschede. Ik ga elke dag met de bus van Hengelo naar de binnenstad van Enschede voor mijn werk. Ze zit door de busstaking met de handen in het haar. Ik hoop dat mijn vader mij kan brengen, anders weet ik het echt niet. De fiets is voor haar geen optie, vooral niet met dit weer. Ondanks dat ze begrip heeft voor de reden van de staking, vindt ze de manier van actievoeren niet kunnen . Weet je wel hoeveel mensen dagelijks met de bus gaan? Zij moeten allemaal een oplossing vinden. Dat is best wel pittig.
De 88-jarige Gerard Heijs reageert nuchter: Ik blijf gewoon thuis. De kwieke bejaarde wacht na een ochtendje in de binnenstad van Enschede op zijn bus naar huis. Afhankelijk van het busvervoer is hij niet, fan is hij wel. Ik krijg als bejaarde korting, mooier kan bijna niet." Op de staking reageert hij verdeeld. "Het treft veel mensen, maar ik gun de chauffeurs de loonsverhoging van harte. Ik denk dat staken het enige middel is. Matthijs Hasselerharm is het met zijn mede-wachtende eens. Zo laten ze zien dat ze het echt menen. De 19-jarige kan zich als docent in opleiding goed verplaatsen in de chauffeurs. Ik heb ook deelgenomen aan de laatste staking in het onderwijs. Als je er recht op hebt, moet je gewoon staken. Dat de student daardoor niet met de bus kan, neemt hij voor lief. Dan maar gewoon op de fiets.
Dat gewoon op de fiets is echter niet voor iedereen zo simpel. Sonny Roode (27) kan om medische reden niet fietsen. Zijn collega s helpen hem uit de brand. Ik word opgehaald en thuisgebracht. De staking slaat volgens hem nergens op: De reizigers zijn de dupe. We moeten gewoon naar ons werk. Toch toont ook hij begrip: Ik snap de reden wel, maar de manier waarop niet. Plots draait hij zich om. "O, dat is mijn bus! Ik moet lopen."
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Jadrike Boels