Je bekijkt nu een artikel uit het archief
Dit artikel is niet geoptimaliseerd voor de huidige 1Twente-website. Hierdoor kan het voorkomen dat de opmaak wegvalt, er media ontbreekt en/of metadata incorrect is.
Nieuws
Enschede
Pusic: 'De ziel van FC Twente is niet gedegradeerd'
Dinsdagmorgen, 10.00 uur. Het trainingscomplex van FC Twente in Hengelo. Trainer Marino Pusic is al vroeg op de club. Vandaag komen de spelers voor het eerst weer bij elkaar na zondag, de dag van de degradatie uit de eredivisie. Het is uithuilen, accepteren en doorgaan. Een andere optie heeft FC Twente niet.
Ik wil het woord degradatie graag overal schrappen , zegt Pusic. Hij zit in de trainerskamer in Hengelo. Het is donker buiten, de regen tikt tegen de ruiten. Je zou er iets symbolisch achter kunnen zoeken, maar de trainer is geen type om te verdrinken in ellende. Hij wil door, laten zien dat FC Twente altijd terugkomt.
We spelen een niveau lager, degradatie is een destructief woord, ik ben geen destructief mens. De ziel van de club is niet gedegradeerd, die leeft en komt sterker terug dan ooit.
OngemakkelijkZondagavond, 18.30 uur. De spelersbus van FC Twente rijdt niet naar Enschede, maar naar hotel De Bilderberg in Oosterbeek. Van daaruit gaat iedereen met eigen auto's naar huis, de rode bus rijdt leeg terug. Het is voor de veiligheid. Pusic neemt zijn staf mee naar binnen voor koffie.
Van mij hoefde het niet, met de bus naar Oosterbeek. Maar het was een advies, dat volg je op. Het was ongemakkelijk toen we daar aankwamen. Veel jongens wisten zich geen houding te geven. Ze waren sprakeloos, stonden voor de spelersbus, keken elkaar aan. Ongeloof en het besef: we zijn gedegradeerd. En nu dan? Ik ben met de staf naar binnen gegaan, de jongens zijn in hun auto's gestapt.
Verwerken
Wij hebben koffie gedronken, gepraat, geanalyseerd. Je probeert gevoelens kwijt te raken, al wat te verwerken. Hebben we er alles aan gedaan? Wat hadden we anders kunnen doen? Niets, denk ik. We hebben gedaan wat we konden. Er was anderhalve maand geleden grote verdeeldheid in de spelersgroep. Dat hakt dusdanig in het proces, daar moet je op inhaken. Dat hebben we gedaan.
We hebben een groepsgesprek gevoerd, twee uur lang. Uitpraten, gevoelens op tafel leggen, elkaar in de ogen kijken. Het is een illusie om te denken dat je alles bij spelers weg kunt nemen, maar het was nodig, omdat we een zware missie hadden. Daarna hebben we individuele gesprekken gevoerd, gesproken over de speelwijze. Wat past bij ons? Ik ben stellig en veeleisend, maar vind het belangrijk dat er interactie is en iedereen zich eraan kan committeren. Wat we ook deden, we begonnen dik in de min.
Heftig seizoenZondagnacht, thuis in Doetinchem. Pusic kan de slaap niet vatten. Het was een heftig seizoen, twee keer nam hij het over van een ontslagen trainer. Eerst van René Hake, anderhalve maand geleden van Gertjan Verbeek. Hij piekert. Hij denkt. De slaap komt niet.
Los van het feit dat niemand dacht dat het nog kon en het bijna onmogelijk was om te redden wat er te redden viel, ben ik een echte winnaar. Ik accepteer het niet. Ik kreeg veel berichten, van vrienden, familie, van supporters en van mensen uit de voetbalwereld. Dat waardeer ik enorm, maar het hielp me niet me beter te voelen.
Tranen
Ik dacht in bed terug aan het seizoen, je kunt er een boek over schrijven, dat wordt geheid een bestseller. Er is zoveel gebeurd. Hadden we het kunnen stoppen? Moesten we degraderen? Nee, het had niet gehoeven, maar het was te laat. Ik werd gevraagd het opnieuw over te nemen, er werd een beroep op me gedaan.
Pusic: Ik wilde het dragen, ook al wist ik dat de kans groot was dat ik met tranen in mijn ogen voor de supporters en de camera's zou komen te staan. De positivo in me wilde de kans aangaan, maar hoe reëel was het om te denken dat we wel even negen punten uit drie wedstrijden zouden halen? We hadden al zo lang niet gewonnen.
Rampseizoen
Dinsdagmorgen, 12.00 uur. Het trainingscomplex in Hengelo. Maandag was een vrije dag, maar de trainer reed in alle vroegte naar De Grolsch Veste, waar het personeel werd bijgepraat na de zwarte dag in Arnhem. De spelers druppelen binnen, het rampseizoen is nog niet voorbij. Zondag wacht nog de laatste thuiswedstrijd tegen NAC.
De organisatie verandert, er moeten mensen weg, daar heb ik veel moeite mee , zegt Pusic. Tegelijkertijd maakt de huidige situatie een enorme vechtlust in me los. We hebben nog een wedstrijd te gaan en ook al gaat het nergens meer over, we moeten het waardig afsluiten. Daarna kijken we alleen nog naar de toekomst.
Vreselijke slag verloren
FC Twente is niet dood, we hebben alleen een vreselijke slag verloren. Maar zie de passie en de wilskracht, de energie en de saamhorigheid van alles wat Twente is en je weet dat we altijd terugkomen.
Het zijn zware dagen voor FC Twente, maar trainer Marino Pusic blijft positief. De club is niet gedegradeerd, maar speelt een niveau lager. We komen altijd terug.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede - foto: Lars Smook
We spelen een niveau lager, degradatie is een destructief woord, ik ben geen destructief mens. De ziel van de club is niet gedegradeerd, die leeft en komt sterker terug dan ooit.
OngemakkelijkZondagavond, 18.30 uur. De spelersbus van FC Twente rijdt niet naar Enschede, maar naar hotel De Bilderberg in Oosterbeek. Van daaruit gaat iedereen met eigen auto's naar huis, de rode bus rijdt leeg terug. Het is voor de veiligheid. Pusic neemt zijn staf mee naar binnen voor koffie.
Van mij hoefde het niet, met de bus naar Oosterbeek. Maar het was een advies, dat volg je op. Het was ongemakkelijk toen we daar aankwamen. Veel jongens wisten zich geen houding te geven. Ze waren sprakeloos, stonden voor de spelersbus, keken elkaar aan. Ongeloof en het besef: we zijn gedegradeerd. En nu dan? Ik ben met de staf naar binnen gegaan, de jongens zijn in hun auto's gestapt.
Verwerken
Wij hebben koffie gedronken, gepraat, geanalyseerd. Je probeert gevoelens kwijt te raken, al wat te verwerken. Hebben we er alles aan gedaan? Wat hadden we anders kunnen doen? Niets, denk ik. We hebben gedaan wat we konden. Er was anderhalve maand geleden grote verdeeldheid in de spelersgroep. Dat hakt dusdanig in het proces, daar moet je op inhaken. Dat hebben we gedaan.
We hebben een groepsgesprek gevoerd, twee uur lang. Uitpraten, gevoelens op tafel leggen, elkaar in de ogen kijken. Het is een illusie om te denken dat je alles bij spelers weg kunt nemen, maar het was nodig, omdat we een zware missie hadden. Daarna hebben we individuele gesprekken gevoerd, gesproken over de speelwijze. Wat past bij ons? Ik ben stellig en veeleisend, maar vind het belangrijk dat er interactie is en iedereen zich eraan kan committeren. Wat we ook deden, we begonnen dik in de min.
Heftig seizoenZondagnacht, thuis in Doetinchem. Pusic kan de slaap niet vatten. Het was een heftig seizoen, twee keer nam hij het over van een ontslagen trainer. Eerst van René Hake, anderhalve maand geleden van Gertjan Verbeek. Hij piekert. Hij denkt. De slaap komt niet.
Los van het feit dat niemand dacht dat het nog kon en het bijna onmogelijk was om te redden wat er te redden viel, ben ik een echte winnaar. Ik accepteer het niet. Ik kreeg veel berichten, van vrienden, familie, van supporters en van mensen uit de voetbalwereld. Dat waardeer ik enorm, maar het hielp me niet me beter te voelen.
Tranen
Ik dacht in bed terug aan het seizoen, je kunt er een boek over schrijven, dat wordt geheid een bestseller. Er is zoveel gebeurd. Hadden we het kunnen stoppen? Moesten we degraderen? Nee, het had niet gehoeven, maar het was te laat. Ik werd gevraagd het opnieuw over te nemen, er werd een beroep op me gedaan.
Pusic: Ik wilde het dragen, ook al wist ik dat de kans groot was dat ik met tranen in mijn ogen voor de supporters en de camera's zou komen te staan. De positivo in me wilde de kans aangaan, maar hoe reëel was het om te denken dat we wel even negen punten uit drie wedstrijden zouden halen? We hadden al zo lang niet gewonnen.
Rampseizoen
Dinsdagmorgen, 12.00 uur. Het trainingscomplex in Hengelo. Maandag was een vrije dag, maar de trainer reed in alle vroegte naar De Grolsch Veste, waar het personeel werd bijgepraat na de zwarte dag in Arnhem. De spelers druppelen binnen, het rampseizoen is nog niet voorbij. Zondag wacht nog de laatste thuiswedstrijd tegen NAC.
De organisatie verandert, er moeten mensen weg, daar heb ik veel moeite mee , zegt Pusic. Tegelijkertijd maakt de huidige situatie een enorme vechtlust in me los. We hebben nog een wedstrijd te gaan en ook al gaat het nergens meer over, we moeten het waardig afsluiten. Daarna kijken we alleen nog naar de toekomst.
Vreselijke slag verloren
FC Twente is niet dood, we hebben alleen een vreselijke slag verloren. Maar zie de passie en de wilskracht, de energie en de saamhorigheid van alles wat Twente is en je weet dat we altijd terugkomen.
Het zijn zware dagen voor FC Twente, maar trainer Marino Pusic blijft positief. De club is niet gedegradeerd, maar speelt een niveau lager. We komen altijd terug.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede - foto: Lars Smook
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
Download onze app
