Arnold heeft Irma als €˜professionele dochter €™ voor mantelzorg

Vrouw en kinderen heeft de Enschedeër niet. Hij is dus al zijn hele leven gewend om alles zelf te doen: op de fiets naar de Jumbo voor de boodschappen, eten klaarmaken, stofzuigen. Maar hij merkt dat hij achteruit gaat. Ik heb een blessure aan mijn rug. En de dokter heeft een paar maanden geleden gezegd dat ik polyneuropathie heb, een spierziekte. Dus dan weet je dat het vanaf nu alleen maar slechter wordt.

Niemand lastig vallen
Veel medische zorg heeft hij (nog) niet nodig. Maar wel zo af en toe een beetje hulp, en advies. En het zit niet in zijn aard om daar zijn vrienden mee lastig te vallen. Nee joh. Die willen echt wel wat voor me doen, als ik dat vraag. Maar ik vind dat al gauw zeuren, dus dat doe ik niet.

Maar gelukkig was een van die vrienden vorig jaar wel zo verstandig om hem in contact te brengen met Irma Strootman en Veronique Sauerwald. Twee verpleegkundigen die boventallig werden bij de MST-reorganisaties en vervolgens besloten voor zichzelf te beginnen.

'Naar het Kruidvat'
Strootman: We hebben lang zitten dubben wat voor zorg we wilden geven. We zijn allebei verpleegkundige dus het lag voor de hand om daar iets mee te doen. Maar dat was ons niet genoeg. We hechten allebei heel erg aan de menselijke, zorgzame kant van ons werk. En al pratende met allerlei mensen uit onze doelgroep kwamen we tot het idee voor Zosaam. Alle vormen van aandacht en zorg in één organisatie.

Sauerwald: Want we kwamen bij hulpbehoevende mensen over de vloer die zeiden: Laat dat douchen maar zitten, ik heb liever dat je met me meegaat naar het Kruidvat. De professionele zorg is heel erg aan regels en voorschriften gebonden. Maar oudere mensen hebben vaak aan heel andere dingen behoefte. Die willen een praatje, of iemand die met ze meegaat naar de opticien.

Professionele dochter
En zo kwamen de twee verpleegkundigen tot de conclusie dat ze dat óók willen bieden. De mantelzorg die kinderen of aardige buren geven, maar dan voor mensen die geen mantelzorgers in de buurt hebben. Eigenlijk zijn we dus professionele dochters , legt Strootman uit. En met respect voor de eigen regie van mensen. Wij gaan ze niet opleggen wat ze moeten eten of hoe ze het huishouden moeten doen. We luisteren naar hoe zij het zelf graag willen hebben. Maar wel met oog voor wat ze nodig hebben en misschien niet durven te vragen.

Zware boodschappentassen
Wegkamp vindt dat bijzonder prettig. Onlangs was hij bij het Wmo-loket, voor huishoudelijke hulp. Die mevrouw vroeg van alles. Kunt u dit nog, doet u dat nog? Nou ja, ik kan alles nog. Dus aan het eind zei ze: Dan heeft u geen hulp nodig . Strootman: Toen heb ik haar gevraagd om een keer bij meneer te komen kijken. Dat hij de trap op moet met zware boodschappentassen bijvoorbeeld. Toen was ze heel snel overtuigd. Want ja, Wegkamp kán alles nog wel, maar vraag niet hoeveel moeite het hem kost en hoeveel risico hij daarbij loopt.

Sauerwald: Dat is ook een belangrijke rol voor ons. Veel mensen hebben wel een netwerk van vrienden die incidenteel helpen. Maar je hebt ook iemand nodig die regelmatig ziet hoe je er aan toe bent. Of je nog wel goed eet, of je de huishouding nog aankan. En die je helpt bij formele trajecten, zoals het aanvragen van Wmo-hulp. Daar kunnen wij voor zorgen. En vanwege onze verpleegkundige achtergrond kunnen we meegroeien als er steeds meer lichamelijke gebreken komen. Op die manier bouwen we een langdurige relatie op met onze cliënten.

Goed gespaard
Dat Wegkamp moet betalen voor deze zorg vind hij geen probleem: Ik heb altijd goed gespaard. En hun hulp zorgt ervoor dat ik gewoon mijn eigen leven kan blijven leiden. Dat vind ik belangrijk.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede - Foto: Carlo ter Ellen