Je bekijkt nu een artikel uit het archief
Dit artikel is niet geoptimaliseerd voor de huidige 1Twente-website. Hierdoor kan het voorkomen dat de opmaak wegvalt, er media ontbreekt en/of metadata incorrect is.
Nieuws
Enschede
Bijzonder ziekenbezoek: 'Ik breng een nier in plaats van bloemen'
Begin 1999 hoort Wil Kortekaas (nu 81) dat Anton ter Braak (58 inmiddels) ernstig ziek is als gevolg van acuut nierfalen. Kortekaas twijfelt geen moment en schrijft een brief naar Ter Braak's specialist: 'ik ben een vrouw die niets mankeert en wil graag een nier doneren.
Later dat jaar volgt de transplantatie, bijna twintig jaar later houdt haar nier Anton ter Braak nog steeds op de been. Uit dankbaarheid onthullen ontvanger en gever deze dinsdag in het MST een bronzen beeld uit Ter Braaks serie 'Give me a Hug'.
AlarmHet tweetal kent elkaar van de Needse Diekmaatschool, waar Kortekaas veertig jaar les gaf en waar beeldhouwer Anton ter Braak tussen het ontwerpen en gieten van bronzen beelden door af en toe invalt. Ter Braak: "In februari 1999 voelde ik mij niet goed. Na bloedafname gingen alle alarmbellen rinkelen: mijn nieren deden het niet meer. Ik was mezelf aan het vergiftigen en moest meteen aan de dialyse."
Het signaal voor Wil Kortekaas om in actie te komen. Zonder medeweten van Ter Braak schrijft ze een brief naar de specialist waar hij onder behandeling is. "Er kwam een lang gesprek en wat onderzoekjes. De uitslagen van de onderzoeken zijn goed. We kunnen het traject ingaan."
'Legendarische entree'Op ziekenbezoek bij Ter Braak is haar binnenkomst legendarisch: "Ik heb geen bloemen bij me, maar kom je een nier brengen." Ter Braak is overdonderd. "Fantastisch! Ik stond nog niet eens op de wachtlijst voor orgaandonatie. Het was toen nog heel bijzonder dat iemand buiten de familie een nier beschikbaar stelt. Ik dacht: mag ik zo'n aanbod wel mag aannemen van iemand die geen familie is?", blikt Ter Braak terug. Op school zegt Wil vast dat ze vanwege een orgaandonatie later dat jaar een tijdje uit de running zal zijn.
JawoordIn mei 1999 volgt een belangrijk moment. Kortekaas: "Ik ben trots dat ik een gezond stel nieren heb. Nu ben jij aan de beurt, zei ik tegen Anton." Ze geven elkaar het jawoord: "Wij gaan het traject in." Samen doorlopen Anton en Wil een lange en zorgvuldig uitgestippelde procedure met vele onderzoeken. Ter Braak: "De vraag is: past Wils nier bij mij? Mijn geluk is dat ik bloedgroep AB positief heb en dus elke bloedgroep kan ontvangen."
ProcesHet blijft goed gaan, ook bij de transfusie die Ter Braak krijgt met Wils bloed "Het gaat om de acceptatie. Bij twijfel gaat de transplantatie niet door. Telkens weer zó spannend!" In november 1999 gaat Wil Kortekaas voor onderzoek naar Groningen. "Moet dat niertje van u naar hem toe?", vraagt de specialist. Wil is een sterke maar kleine vrouw en heeft dus ook kleinere nieren in haar lichaam. "Als het bij hem niet past, krijgt een ander hem", reageert ze.
Van verschillende kanten hoort ze dat het medisch gesproken beter is van een levend iemand een nier te krijgen. "Dan kun je alles zorgvuldig voorbereiden en controleren", aldus Kortekaas. Ter Braak: "Onze grootste zorg was dat met Wil niets mag gebeuren. Je haalt iets uit een gezond lichaam."
TransplantatieHalf december 1999 is de kogel door de kerk. De transplantatie kan beginnen. Een vreugdedansje volgt. Ter Braak kan het zich nauwelijks voorstellen: de diagnose, het dialyseren en de transplantatie allemaal in een jaar tijd. De spanning stijgt. Op 13 december heeft Anton de laatste dialyse, de dag daarop volgt de niertransplantatie.
Wil is als eerste aan de beurt. "We hebben uw rechternier verwijderd, gekoeld en in alle rust kunnen bekijken. De nier is goed bevonden." En wordt overgeplaatst naar het lichaam van Anton. Ook dat gaat voorspoedig. Wil: "Het is een raar gevoel. Stel je voor: als ik dood ben, doet dat ding het nog in Antons lichaam."
AfstotingDaags na de transplantatie zijn de eerste resultaten en waarden euforisch, maar na acht dagen gaat het mis. Ter Braak: "Het lichaam protesteerde. Het blijft een vreemd orgaan, van buiten. Dit was een ernstige vorm van afstoting. Met medicijnen ging het weer beter."
Maar na drie weken, net even thuis, gaat het opnieuw mis. Ter Braak wordt doodziek. Met haar nier blijkt Wil ook een virus aan Anton mee te hebben gegeven. In Groningen komt hij er weer bovenop. Ter Braak prijst zich gelukkig met de sterke nier van Wil. "In al die jaren is de nier niet achteruitgegaan. Een nier is het grootste geschenk dat iemand kan geven."
"De hoofdrol in dit succesverhaal is voor Wil", zegt Ter Braak bij de onthulling van zijn bronzen beeld op de afdeling Nefrologie van het MST. "Een levende donatie is een groot geschenk, zeker twintig jaar geleden. Hij doet het nog altijd fantastisch. De nier is een kunstwerk op zich", zegt nefroloog Liselore Straathof. "Dit beeld staat symbool voor verbondenheid in vele opzichten."
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede - foto's: Ben Lensink
AlarmHet tweetal kent elkaar van de Needse Diekmaatschool, waar Kortekaas veertig jaar les gaf en waar beeldhouwer Anton ter Braak tussen het ontwerpen en gieten van bronzen beelden door af en toe invalt. Ter Braak: "In februari 1999 voelde ik mij niet goed. Na bloedafname gingen alle alarmbellen rinkelen: mijn nieren deden het niet meer. Ik was mezelf aan het vergiftigen en moest meteen aan de dialyse."
Het signaal voor Wil Kortekaas om in actie te komen. Zonder medeweten van Ter Braak schrijft ze een brief naar de specialist waar hij onder behandeling is. "Er kwam een lang gesprek en wat onderzoekjes. De uitslagen van de onderzoeken zijn goed. We kunnen het traject ingaan."
'Legendarische entree'Op ziekenbezoek bij Ter Braak is haar binnenkomst legendarisch: "Ik heb geen bloemen bij me, maar kom je een nier brengen." Ter Braak is overdonderd. "Fantastisch! Ik stond nog niet eens op de wachtlijst voor orgaandonatie. Het was toen nog heel bijzonder dat iemand buiten de familie een nier beschikbaar stelt. Ik dacht: mag ik zo'n aanbod wel mag aannemen van iemand die geen familie is?", blikt Ter Braak terug. Op school zegt Wil vast dat ze vanwege een orgaandonatie later dat jaar een tijdje uit de running zal zijn.
JawoordIn mei 1999 volgt een belangrijk moment. Kortekaas: "Ik ben trots dat ik een gezond stel nieren heb. Nu ben jij aan de beurt, zei ik tegen Anton." Ze geven elkaar het jawoord: "Wij gaan het traject in." Samen doorlopen Anton en Wil een lange en zorgvuldig uitgestippelde procedure met vele onderzoeken. Ter Braak: "De vraag is: past Wils nier bij mij? Mijn geluk is dat ik bloedgroep AB positief heb en dus elke bloedgroep kan ontvangen."
ProcesHet blijft goed gaan, ook bij de transfusie die Ter Braak krijgt met Wils bloed "Het gaat om de acceptatie. Bij twijfel gaat de transplantatie niet door. Telkens weer zó spannend!" In november 1999 gaat Wil Kortekaas voor onderzoek naar Groningen. "Moet dat niertje van u naar hem toe?", vraagt de specialist. Wil is een sterke maar kleine vrouw en heeft dus ook kleinere nieren in haar lichaam. "Als het bij hem niet past, krijgt een ander hem", reageert ze.
Van verschillende kanten hoort ze dat het medisch gesproken beter is van een levend iemand een nier te krijgen. "Dan kun je alles zorgvuldig voorbereiden en controleren", aldus Kortekaas. Ter Braak: "Onze grootste zorg was dat met Wil niets mag gebeuren. Je haalt iets uit een gezond lichaam."
TransplantatieHalf december 1999 is de kogel door de kerk. De transplantatie kan beginnen. Een vreugdedansje volgt. Ter Braak kan het zich nauwelijks voorstellen: de diagnose, het dialyseren en de transplantatie allemaal in een jaar tijd. De spanning stijgt. Op 13 december heeft Anton de laatste dialyse, de dag daarop volgt de niertransplantatie.
Wil is als eerste aan de beurt. "We hebben uw rechternier verwijderd, gekoeld en in alle rust kunnen bekijken. De nier is goed bevonden." En wordt overgeplaatst naar het lichaam van Anton. Ook dat gaat voorspoedig. Wil: "Het is een raar gevoel. Stel je voor: als ik dood ben, doet dat ding het nog in Antons lichaam."
AfstotingDaags na de transplantatie zijn de eerste resultaten en waarden euforisch, maar na acht dagen gaat het mis. Ter Braak: "Het lichaam protesteerde. Het blijft een vreemd orgaan, van buiten. Dit was een ernstige vorm van afstoting. Met medicijnen ging het weer beter."
Maar na drie weken, net even thuis, gaat het opnieuw mis. Ter Braak wordt doodziek. Met haar nier blijkt Wil ook een virus aan Anton mee te hebben gegeven. In Groningen komt hij er weer bovenop. Ter Braak prijst zich gelukkig met de sterke nier van Wil. "In al die jaren is de nier niet achteruitgegaan. Een nier is het grootste geschenk dat iemand kan geven."
"De hoofdrol in dit succesverhaal is voor Wil", zegt Ter Braak bij de onthulling van zijn bronzen beeld op de afdeling Nefrologie van het MST. "Een levende donatie is een groot geschenk, zeker twintig jaar geleden. Hij doet het nog altijd fantastisch. De nier is een kunstwerk op zich", zegt nefroloog Liselore Straathof. "Dit beeld staat symbool voor verbondenheid in vele opzichten."
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede - foto's: Ben Lensink
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
Download onze app
