Dankzij robothand kan Corine uit Glanerbrug de wereld weer aan

Kanker in de hand. Je hoort het eigenlijk nooit, dus dacht ook Corine er niet aan toen ze in het voorjaar van 2006 last kreeg van haar duim. Tja, iedereen heeft wel eens pijn. Het zal wel dacht ik. Toen ze een bultje voelde dat steeds groter werd, besloot ze de huisarts te bellen. Die had ook geen idee. In het ziekenhuis werden een echo en MRI-scan gemaakt. Ze zagen wel iets, maar konden niet vaststellen wat het precies was. Echt zorgen maakten de artsen zich niet.

Toen de onduidelijkheid aanbleef, begon het bij Corine te dagen dat het kanker zou kunnen zijn. Om haar gerust te stellen, werd een biopt afgenomen. Maanden later kreeg ze de uitslag. Het bultje bleek een kwaadaardige tumor. Je wereld stort in. Je denkt maar aan één ding bij het woord kanker: dat je doodgaat.

Verschrikking
De jaren die op de diagnose volgen omschrijft de Glanerbrugse als een verschrikking . Een die bestaat uit talloze operaties, bestralingssessies en zware chemotherapie. De kanker bleef maar terugkomen. Wat de artsen ook deden, niks hielp. Ik had continu pijn en zat na de chemotherapie onder de blaren. Ik kon door de verwijdering van pezen en zenuwen bijna niks meer met mijn hand. Het was echt afschuwelijk. Ook mentaal was het een zware periode. Hoe langer het duurde, hoe groter de kans dat de kanker verder het lichaam introk. Ik was vaak bang.

Een mislukte chemotherapie in 2014 was de druppel. Vijf uur lang werd een extreem hoge dosering chemo door Corines arm gepompt. Een enorm zware ingreep, met een slagingskans van 70 procent. Ook nu kwam de kanker terug. Ik wilde niet meer. Het was de pijn niet meer waard. Ik zei tegen de artsen: amputeer maar. Het is klaar.

Mooie stomp
De avond voor de amputatie besloot Corine meer te laten amputeren dan noodzakelijk was. Ik had mijn pijlen gezet op een myo-elektrische prothese (een prothese aangestuurd door de armspieren via elektroden red.), daarvoor had ik meer ruimte nodig. De Glanerbrugse wordt emotioneel als ze terugblikt op de operatie.

Je weet dat als je wakker wordt, je geen hand meer hebt. Het is onbeschrijfelijk hoe moeilijk en bizar dat is. Toen ik voor het eerst mijn stomp zag, heb ik heel hard gehuild. Echt traumatisch. Na een korte stilte verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Nu kan ik met trots zeggen dat ik een mooie stomp heb. Hij is goed genezen, het had echt veel erger kunnen zijn.

Bionische hand
Relativeren karakteriseert de Glanerbrugse. Net als haar doorzettingsvermogen. Ja, je moet toch weer verder, hè? Ik heb mij na mijn herstel volledig gefocust op het krijgen van een bionische hand. En dat is gelukt. Haar verzekeringsmaatschappij besloot de robothand van haar keus te vergoeden, dit dankzij haar pleidooi en dat van haar revalidatie-arts, ergotherapeut en instrumentenmaker van revalidatiecentrum t Roessingh in Enschede. Echt fantastisch. Dit is wat ik al die tijd voor ogen had.

Haar hand naar keuze is de i-limb. Een hypermoderne bionische hand van Schotse makelij die wordt aangestuurd door de armspieren. Er zitten twee sensoren in de koker van mijn prothese die signalen van mijn armspieren oppikken , legt Corine uit. Door mijn armspieren aan te spannen geef ik een soort van commando s aan mijn hand.

Eigen grepen programmeren
Daarnaast is haar hand gekoppeld aan een app op haar telefoon. Het is een soort catalogus van bewegingen. Knijpen, een vuist maken, een hand schudden: Corine kan het via de app toevoegen aan haar repertoire . Door mijn arm naar voren te bewegen, draag ik mijn hand bijvoorbeeld op om de wijsvinger op te steken. En als ik mijn arm naar links beweeg maakt mijn hand een grijpbeweging. Ook kan ze haar eigen grepen programmeren via de app. Een kwestie van goed afstellen en veel trainen. Op deze manier heeft ze onder meer opnieuw leren knippen en aardappels schillen. Een wonder voor de Glanerbrugse. Ik win steeds een stukje zelfstandigheid terug.

Zielsgelukkig
Corine is zielsgelukkig met haar nieuwe hand. Het is fantastisch wat er allemaal mogelijk is. En als ik iets niet kan, oefen ik net zolang tot het wel lukt. Met haar verhaal wil ze mensen in vergelijkbare situaties hoop bieden. Er zijn op het gebied van bionische protheses zoveel mogelijkheden en de ontwikkelingen gaan zo snel. Je hoeft na een amputatie niet bij de pakken neer te gaan zitten. Er is ook een leven daarna. Ze realiseert zich dat de protheses niet voor het oprapen liggen. Ze zijn peperduur en ik heb geluk gehad dat mijn verzekeraar het wilde vergoeden. Maar wees je bewust van de opties.

Of ze haar eigen hand mist? Nee, eigenlijk niet. Mijn hand was niks meer waard door de kanker. Deze hand kan honderd keer meer. En hij ziet er gaaf uit toch? Ze kijkt trots naar de zwarte robothand die wordt beschermd door een siliconen handschoen. Een gipsafdruk van haar oude hand ligt in een vitrinekast. Een waardevolle tastbare herinnering. Maar nu kijk ik vooruit. Ik ben apetrots op mijn nieuwe hand.

Het verhaal van Corine wordt dinsdagavond uitgelicht in het AVROTROS-programma Dokters van Morgen. De aflevering staat in het teken van de bionische mens en wordt om 21:25 uur uitgezonden op NPO1.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman