De kleine Roel kreeg zijn eerste accordeon op 6-jarige leeftijd van zijn opa. Al snel had hij het muziek maken onder de knie. Hij kreeg les, maar leerde vooral veel door zelf te oefenen. Muziek maken bleek iets natuurlijks. Het was een gave.
Roel Dijkstra heeft die gave van zijn vader. Ik heb hem nooit gekend, maar het moet een heel muzikale man geweest zijn. Hij was violist en pianist. Dijkstra werd grootgebracht door zijn opa en oma, wie hij als zijn ouders beschouwde.
Hoeveel optredens Dijkstra heeft gehad, weet hij niet meer. Het zijn er te veel om op te noemen. Muziek maken deed hij op feesten en partijen, in kroegen en tijdens concerten. Spelen doet hij tegenwoordig veelal voor een ouder publiek. Hij bezoekt regelmatig bejaardentehuizen, waar hij met covers inspeelt op de wensen vanuit de zaal. Als ik de mensen aankijk, dan voel ik waar ze heen willen. Ik verplaats me in de liedjes en de teksten. Maar makkelijk is het niet, hoor. Oudjes zijn zeurzakken , zegt de 82-jarige. Hij steekt een sigaret op aan de keukentafel en vertelt honderduit.
Draaien
Niet alleen in de omgeving van zijn eigen Enschede, ook op andere plekken in het land en in Duitsland laat hij zijn repertoire horen. Hij rijdt geregeld op eigen houtje met zijn apparatuur in de auto naar de locaties. Spelen doet de entertainer op meerdere instrumenten: van keyboard en drums tot klarinet, mondharmonica en zang. Genres zijn uiteenlopend: van bestaande Nederlandse liedjes tot jazz. Ik draai van alles. Alleen house en funk hoeft van mij niet meer.
Hij blikt terug op de tijd dat hij als jongeman met zijn bandgenoten naar de concerten fietste, hun instrumenten op de bagagedrager. Hij vertelt over het moment dat ze met het hele spul de sloot in kukelden. Wat hadden ze een plezier.
Hoewel de jongemannen een onvergetelijke tijd op het podium beleefden, was het allesbehalve een vetpot. Ik weet nog goed dat we alle vijf 35 euro kregen voor een optreden in het Sint Joseph gebouw in Hengelo. We speelden de hele avond en kregen om het halfuur een gratis consumptie. Gek genoeg bleef het bier maar komen. Wij dachten vanuit het publiek. Nou, wat bleek, één muzikant had de gekke gewoonte zijn hand op te steken naar iedereen die voorbijliep. De ober kwam telkens met vijf bier.
Studiekamer
Roel Dijkstra loopt via zijn hal de trap op. Boven staat alles wat hij nodig heeft: een muziekinstallatie, een wandkast vol cd s en zijn collectie muziekinstrumenten. De muzikant noemt de ruimte zijn studiekamer : hij oefent er voor zijn optredens. Terwijl hij speelt op zijn accordeon - het is er eentje van het merk Charron Fréres - stampt hij ritmisch met zijn voet op de grond.
Dijkstra werkte tot zijn pensioen ruim 38,5 jaar bij Dagblad Tubantia, waar hij verschillende klussen als opruimen en werken achter de zetmachine deed. Daarvoor werkte hij een tijd als herenkapper. Inmiddels heeft de Enschedeër alle tijd voor de muziek .
Onvoorspelbaar
Dat het leven kwetsbaar en onvoorspelbaar is, weet Dijkstra als geen ander. Hij verloor zijn vrouw Jannie, met wie hij een dochter op de wereld zette, onverwachts in 1981. Haar hart begaf het. Na negen minuten was ze weg. Dijkstra zag tevens veel collega-muzikanten en vrienden gaan. Als ze boven muziek konden maken, hadden we het grootste orkest van Overijssel.
Dijkstra kwam als entertainer bij Café Lutje Berenbroek, aan de Brinkstraat, waar hij in Gré zijn nieuwe partner vond. Zij danste op zijn muziek. Ik weet nog goed dat mijn dochter zei: alleen is ook maar zo alleen. Waarom ga je niet met Gré in zee? Dijkstra en Gré woonden tot voor kort samen in hun huis in Twekkelerveld. De partner van Dijkstra kan helaas niet meer thuis wonen.
Wat muziek voor hem betekent, kan Dijkstra nauwelijks in woorden uitdrukken. Door het samenspel van klanken kan hij even alles loslaten. De jazzmuziek klinkt uit de boxen in de studiekamer. Roel Dijkstra pakt zijn drumstokken en glimlacht. Laat ze het allemaal bekijken, Ãk maak muziek.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman