De ellende van je af sporten bij Leger des Heils in Enschede

Sporten kan het verschil zijn tussen je gewaardeerd voelen of wegzakken in een eenzame depressie. Of erger: aan lager wal raken. Veel is er niet voor nodig. Jessica ging na een burn-out bijna een jaar geleden een eerste rondje hardlopen en maakt zich nu op voor haar tweede halve marathon, verbaasd over haar eigen talenten. Raynald zwierf dakloos door Amsterdam. Hij heeft nu zijn eigen bedrijf en neemt op het voetbalveld anderen aan de hand. De verandering is enorm, zegt Maarten oude Lansink, sportcoach van het Leger des Heils Overijssel.

Jessica Schurink (36) en Raynald Hoogvliets (38) hebben niet zoveel met elkaar gemeen, behalve dan dat ze op het juiste moment binnenstapten bij het Leger des Heils. Jessica had het moeilijk. Haar twee kinderen kampen met autisme, eetproblemen, ADHD. Na jaren worstelen thuis hakte ze met haar man de knoop door. Beide kinderen wonen nu in een gezinshuis. Een vrijwillige maar zware beslissing. Ze is ervan overtuigd dat de keuze voor haar kinderen de beste was, maar ze betaalde zelf de prijs. Wat was ze als moeder nog waard? Toen haar werkgever de zaak sloot was ze ook haar werk nog kwijt. De hele situatie werd gewoon te veel , zegt ze. Dat kan iedereen overkomen.

Overspannen
Ze raakte overspannen, kreeg ondersteuning van een wijkcoach. Die bracht haar in contact met Maarten oude Lansink, de sportcoach bij het Leger des Heils. In eerste instantie om mee te lopen met het wekelijkse wandelgroepje. Een stukje wandelen is goed om wat structuur te krijgen en je gedachten wat te ordenen , zegt Oude Lansink. Jessica wandelde mee, maar vond het niks. Hiervoor hoef ik niet te komen, dacht ik. De sportcoach stelde voor om samen hard te lopen. Ze liepen 3 kilometer, toen 5, toen de singel rond. Het liep een beetje uit de hand. Afgelopen april liepen ze samen de halve marathon in Enschede in 2 uur en 5 minuten. Met elke kilometer langs het juichende publiek kreeg ze een beetje eigenwaarde terug.

Frustraties
Voor Raynald is het voetbalteam van het Leger des Heils een plek om zijn frustraties op een nette manier kwijt te raken. Een keertje tekeergaan binnen de lijnen over een slechte pass is beter dan thuis tekeergaan over privézaken. Raynald is een Amsterdammer. Ruim tien jaar geleden kwam hij in Enschede terecht. Ik was mijn huis kwijtgeraakt. Ik zwierf rond in Amsterdam met mijn zwangere vriendin. Het kon niet meer. Toen besloten we samen hulp te zoeken. Ik wilde er alles aan doen, het maakte niet uit waar ik terecht zou komen. Ik moest een dak boven mijn hoofd hebben.

Ze kwamen terecht in De Wonne in Enschede, kregen een woning en er werd een kindje geboren. En toen ging het weer mis. Ik raakte opnieuw mijn huis kwijt en mijn vriendin ging met mijn kind terug naar Amsterdam. Schulden, problemen in de omgang met anderen, nooit eens geluk. Raynald kwam er niet meer uit. Tot hij aanklopte bij het Leger des Heils. Ik zou die stap daarvoor nooit gezet hebben. Uit schaamte. Maar ik heb me eroverheen gezet, want ik wist dat ik er anders nooit kon zijn voor mijn kind. Je weet niet of het goed is wat je doet, je weet alleen dat je hulp nodig hebt.

Opkrabbelen
Het Leger ving hem op. Hij werd een vaste waarde bij het voetbalteam. Ze wonnen prijzen en hij krabbelde op. Ik regelde dingen. Ik had een schildersdiploma en daar wilde ik iets mee doen, ik wilde vooruit. Ik heb kinderen, ik wilde dingen betalen. Hij kreeg een woning en een uitkering. Toen ging het weer mis. Ik raakte die uitkering kwijt. Ik werd helemaal gek, ik probeer telkens de dingen op de rails te krijgen en telkens val ik terug. Raynald is een typische Amsterdammer. Bekkig , noemt hij het zelf. Hij is recht voor zijn raap, heeft weinig geduld met al te softe coaching. Dat botste herhaaldelijk met de begeleiders bij het Leger. Hij vertrok met slaande deuren, maar kwam ook weer terug. Om te voetballen. Ben ik nog welkom , vroeg hij aan Maarten. Altijd , was het antwoord. Sport en muziek, daar kan ik mijn frustraties en emotie in kwijt. Als ik intensief heb gesport voel ik me lekker en dat helpt ook bij andere dingen. Het helpt om stappen te zetten, om positief te blijven.

Raynald werkt tegenwoordig als zzp er. Hij heeft klussen in het hele land. Ik werk hard , zegt hij. En niet van 9 tot 5 maar 24/7. Met mijn kinderen gaat het goed, ik heb er goed contact mee. Ik ben af en toe wel down, maar ik ben niet iemand die blijft hangen. Ik train elke week en elke paar maanden doen we mee aan een toernooi. Hij stuurt inmiddels zijn eigen team aan, met hem op de positie van spits of linksbuiten, zonder hulp. Daar kan ik echt van genieten , zegt Oude Lansink. Ik hoef daar niks meer voor te doen. Over structuur gesproken. Ik zie ook dat hij begint te coachen, dat hij in het veld steeds vaker een steun is voor anderen. Mooi om te zien.

Jessica hoopt dat haar kinderen weer thuis komen wonen. Ik wil ze graag weer thuis, maar dat is niet in hun belang. Ze krijgen nu meer structuur en ik zie dat ze groeien. Intussen blijft ze hardlopen. Lopen geeft me een goed gevoel. Ik had geen zelfvertrouwen, maar na die halve marathon leefde ik in een roes. Het was net een droom. Onderweg zag ik mijn kinderen ineens langs het parcours staan. Mijn dochter riep: Dat kan jij, mam! Ze overweegt nu een hele marathon. Ik raad iedereen aan te gaan hardlopen. Ik heb het zelfs tegen de postbode gezegd. Als je een goede dag hebt wil je niet meer stoppen.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Cees Elzenga