Nieuws
Enschede
Loes (73) is al bijna een jaar vermist, zoektocht gaat door; We willen haar vinden
Al bijna een jaar is Loes de Groot-Veenendaal uit Eibergen spoorloos. Er zijn geen bruikbare tips, geen concrete aanwijzingen waar ze kan zijn. Desondanks gaat de zoektocht verder naar de echtgenote, moeder en oma. We willen haar vinden.
Loes de Groot-Veenendaal (73) uit Eibergen liep op 2 september 2018 weg uit het MST, waar ze op de psychiatrische afdeling zat vanwege een zware depressie. Haar telefoon, bankpas en portefeuille liet ze er achter, alles wees erop dat ze terug zou komen. Maar dat deed ze niet.
Radeloos
Zoektocht na zoektocht volgde, maar de politie, familie, vrienden en vrijwilligers vonden niets. Geen jas, geen bril, geen lichaam. Op een enkel beeld na - daarop is ze vlak na haar vertrek uit het MST te zien bij supermarkt Emte aan de Kuipersdijk - zijn er geen camerabeelden van haar. Ze lijkt, nog steeds, van de aardbodem verdwenen en dat maakt haar familie radeloos. Omdat de druk van de vermissing altijd voelbaar is, omdat die er is als ze naar bed gaan, omdat die er is als ze weer wakker worden. De onrust die het geeft, dat is niet te doen , zegt dochter Louise Jonkman-Mengerink.
Afsluiten? Dat kan niet, dat gaat niet. Zolang er geen lichaam wordt gevonden, leeft Loes nog, vertelde haar dochter een half jaar geleden. En zo staat ze er nog in. Daarom zoekt ze verder, loopt ze deze dinsdag samen met familie, een vriendin, vrijwilligers en een team agenten door het Aamsveen, een plek waar haar moeder vroeger nog wel eens kwam. Je probeert toch plekken uit te sluiten , legt ze uit.
Houtstapels
Wie na een poging niets gevonden heeft, zoekt een tweede keer. En lukt het ook dan niet, dan doe je het nog eens over. En nog eens. Hoe vaak er in de omgeving van Enschede en Haaksbergen al naar Loes gezocht is? Louise is de tel kwijt, dit kan maar zo de tiende of elfde keer zijn, zegt ze, terwijl ze door heidevelden en langs Schotse Hooglanders sjouwt, in drooggevallen watertjes en achter houtstapels kijkt. Op zoek naar ¦ Ja, naar wat eigenlijk?
Ze gaat niet elke keer mee. Dat trekt ze niet. Want het is zoeken tussen hoop en vrees. Hoewel de uitkomst beangstigt, willen ze haar vinden. Als je er er rationeel naar kijkt, is de kans natuurlijk heel klein dat ze nog leeft. Maar het is ook niet onmogelijk. Het wordt, naarmate ze langer vermist is, niet minder zwaar. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet mee bezig ben. Het laat je niet los.
Vierkante meter na vierkante meter wordt uitgekamd. Hier kan ze toch niet geweest zijn? , zegt Louise, midden in een stuk drassig veen. Dat is bijna onmogelijk. Maar toch moet je ernaar kijken.
Sprankje hoop
Een paar kilometer verderop is een ander deel van het team aan het zoeken bij het Rutbeek. Haar levend terugvinden, doen we niet meer , is de verwachting van Bert Kesimaat. Het hoofd van Search and Rescue Nederland, kortweg SAR, zit in zijn duikpak in de achterbak van een busje. Even pauzeren. Zojuist heeft hij met collega s het riet langs de waterkant doorgewaad, en dat is best zwaar werk. Dat ze niets vonden, zorgt niet voor teleurstelling. Ze zijn het wel gewend, gaan nooit met grootse verwachtingen, want dan kan het alleen maar tegenvallen. We doen wat we kunnen. Voor de familie. Voor dat sprankje hoop. Zodat ze iets af kunnen sluiten , zegt Kesimaat. Maar lastig is het soms wel.
Zo zien ook Wiebe en Silko het. Met zijn tweeën staan ze in het water, op de plek waarover een tip binnenkwam. Wiebe gooit de dreghaak, Silko houdt het touw vast en samen halen ze hem weer binnen. De opbrengst is -wederom - een hoopje waterplanten. En zo gaat het keer op keer. Achter hen zien pauzerende fietsers het tafereel vanaf een bankje met lichte verbazing aan.
Zinloos
Eigenlijk sluit ik dit deel wel uit , vertelt Wiebe, terwijl hij de haak opnieuw in het water gooit. Hij zegt het omdat dit een plek is waar wel vaker mensen komen. Als hier een lichaam zou liggen, had iemand dat gezien. Net als de rest van het rescueteam komen ze uit Friesland. Twee uur heen en twee uur terug. Het werk oogt zinloos. Hoe groot de kans is dat ze wat vinden? 1 procent? Misschien wel kleiner. Maar ze doen het graag, zeggen ze. Ongeacht de uitkomst. Omdat ze weten wat het voor familie betekent.
Het wordt enorm gewaardeerd, zegt Louise, wanneer de zoektocht er rond 16.00 uur op zit. Opnieuw zonder iets tastbaars. Wel werd ze nog aangesproken door een wandelaar, die er zeker van was dat ze Loes daar in februari nog met een hondje had gezien. Daar krijg je dan gelijk allerlei vraagtekens bij. De tip wordt nagetrokken. Het was een vreemd moment.
Tips
Ze realiseert zich dat de kans op bruikbare tips almaar kleiner wordt. Iemand die jij gisteren hebt ontmoet, kan je nog wel voor de geest halen. Maar als dat een jaar geleden is, wordt het lastiger. Er komt nog een nieuwe zoekactie. In september. De familie houdt hoop, al is het maar een beetje. Het moeilijke is dat je in het begin ideeën hebt. Maar die worden steeds schaarser ( ¦). Ze roept - voor de zoveelste keer - mensen op tips te melden. Want daarvan zijn we gewoon afhankelijk.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Lars Smook
Radeloos
Zoektocht na zoektocht volgde, maar de politie, familie, vrienden en vrijwilligers vonden niets. Geen jas, geen bril, geen lichaam. Op een enkel beeld na - daarop is ze vlak na haar vertrek uit het MST te zien bij supermarkt Emte aan de Kuipersdijk - zijn er geen camerabeelden van haar. Ze lijkt, nog steeds, van de aardbodem verdwenen en dat maakt haar familie radeloos. Omdat de druk van de vermissing altijd voelbaar is, omdat die er is als ze naar bed gaan, omdat die er is als ze weer wakker worden. De onrust die het geeft, dat is niet te doen , zegt dochter Louise Jonkman-Mengerink.
Afsluiten? Dat kan niet, dat gaat niet. Zolang er geen lichaam wordt gevonden, leeft Loes nog, vertelde haar dochter een half jaar geleden. En zo staat ze er nog in. Daarom zoekt ze verder, loopt ze deze dinsdag samen met familie, een vriendin, vrijwilligers en een team agenten door het Aamsveen, een plek waar haar moeder vroeger nog wel eens kwam. Je probeert toch plekken uit te sluiten , legt ze uit.
Houtstapels
Wie na een poging niets gevonden heeft, zoekt een tweede keer. En lukt het ook dan niet, dan doe je het nog eens over. En nog eens. Hoe vaak er in de omgeving van Enschede en Haaksbergen al naar Loes gezocht is? Louise is de tel kwijt, dit kan maar zo de tiende of elfde keer zijn, zegt ze, terwijl ze door heidevelden en langs Schotse Hooglanders sjouwt, in drooggevallen watertjes en achter houtstapels kijkt. Op zoek naar ¦ Ja, naar wat eigenlijk?
Ze gaat niet elke keer mee. Dat trekt ze niet. Want het is zoeken tussen hoop en vrees. Hoewel de uitkomst beangstigt, willen ze haar vinden. Als je er er rationeel naar kijkt, is de kans natuurlijk heel klein dat ze nog leeft. Maar het is ook niet onmogelijk. Het wordt, naarmate ze langer vermist is, niet minder zwaar. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet mee bezig ben. Het laat je niet los.
Vierkante meter na vierkante meter wordt uitgekamd. Hier kan ze toch niet geweest zijn? , zegt Louise, midden in een stuk drassig veen. Dat is bijna onmogelijk. Maar toch moet je ernaar kijken.
Sprankje hoop
Een paar kilometer verderop is een ander deel van het team aan het zoeken bij het Rutbeek. Haar levend terugvinden, doen we niet meer , is de verwachting van Bert Kesimaat. Het hoofd van Search and Rescue Nederland, kortweg SAR, zit in zijn duikpak in de achterbak van een busje. Even pauzeren. Zojuist heeft hij met collega s het riet langs de waterkant doorgewaad, en dat is best zwaar werk. Dat ze niets vonden, zorgt niet voor teleurstelling. Ze zijn het wel gewend, gaan nooit met grootse verwachtingen, want dan kan het alleen maar tegenvallen. We doen wat we kunnen. Voor de familie. Voor dat sprankje hoop. Zodat ze iets af kunnen sluiten , zegt Kesimaat. Maar lastig is het soms wel.
Zo zien ook Wiebe en Silko het. Met zijn tweeën staan ze in het water, op de plek waarover een tip binnenkwam. Wiebe gooit de dreghaak, Silko houdt het touw vast en samen halen ze hem weer binnen. De opbrengst is -wederom - een hoopje waterplanten. En zo gaat het keer op keer. Achter hen zien pauzerende fietsers het tafereel vanaf een bankje met lichte verbazing aan.
Zinloos
Eigenlijk sluit ik dit deel wel uit , vertelt Wiebe, terwijl hij de haak opnieuw in het water gooit. Hij zegt het omdat dit een plek is waar wel vaker mensen komen. Als hier een lichaam zou liggen, had iemand dat gezien. Net als de rest van het rescueteam komen ze uit Friesland. Twee uur heen en twee uur terug. Het werk oogt zinloos. Hoe groot de kans is dat ze wat vinden? 1 procent? Misschien wel kleiner. Maar ze doen het graag, zeggen ze. Ongeacht de uitkomst. Omdat ze weten wat het voor familie betekent.
Het wordt enorm gewaardeerd, zegt Louise, wanneer de zoektocht er rond 16.00 uur op zit. Opnieuw zonder iets tastbaars. Wel werd ze nog aangesproken door een wandelaar, die er zeker van was dat ze Loes daar in februari nog met een hondje had gezien. Daar krijg je dan gelijk allerlei vraagtekens bij. De tip wordt nagetrokken. Het was een vreemd moment.
Tips
Ze realiseert zich dat de kans op bruikbare tips almaar kleiner wordt. Iemand die jij gisteren hebt ontmoet, kan je nog wel voor de geest halen. Maar als dat een jaar geleden is, wordt het lastiger. Er komt nog een nieuwe zoekactie. In september. De familie houdt hoop, al is het maar een beetje. Het moeilijke is dat je in het begin ideeën hebt. Maar die worden steeds schaarser ( ¦). Ze roept - voor de zoveelste keer - mensen op tips te melden. Want daarvan zijn we gewoon afhankelijk.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Lars Smook
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
