Boys Won €™t Be Boys: Bas uit Lonneker is zichzelf in een rode tutu

De ene dag draagt hij een net overhemd, de andere dag een jurk. De in Lonneker geboren Bas Mastboom (27) hecht er waarde aan te kunnen zijn wie hij is. Samen met negentien andere mannen speelt hij in wisselende samenstelling mee in de voorstelling Boys Won t Be Boys van Rikkert van Huisstede. Een ode aan de kwetsbaarheid van mannen. Ik zou bij wijze van spreken liever in elkaar geslagen worden, dan dat ik niet mezelf kan zijn. Het is een stevig statement. Open vertelt Bas Mastboom hoe hij de wereld idealiter ziet: als plek waarin iedereen gelijk is. En waarin ouderwetse stereotypen op basis van bijvoorbeeld ras of gender eindelijk worden losgelaten.

Dat hij het toneel opstapt tijdens de voorstelling Boys Won t Be Boys is niet zo verwonderlijk, want juist op het podium kan Mastboom zijn verhaal kwijt. Een verhaal over anders zijn in een kleine dorpsgemeenschap, een moeilijke begintijd op de middelbare school in Enschede, uiteindelijk een verhuizing naar Amsterdam en een droom over nog groter richting Australië of de VS. Hier is de mindset nog altijd: Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Ik voel me veel meer thuis bij de mindset: Volg je dromen

Barbies
Dat doe maar normaal kreeg Mastboom van huis uit mee. Er werd naar mij gekeken als er een band moest worden geplakt of als het gras moest worden gemaaid. En als jongen speelde je met autootjes en niet met barbies. Dat is het ideaalbeeld van mannelijkheid. Ik vertoonde dat gedrag niet.

Van LGBTIQ (de Engelse afkorting voor lesbian, gay, bisexual, transgender/transsexual, intersex en queer/questioning) had hij toen nog nooit gehoord, maar als kind wist Mastboom al dat er iets anders met hem was. Ik voelde dat dat iets was wat niet goed was en dus ging ik overcompenseren. In de eerste en tweede klas van de middelbare school probeerde ik heel mannelijk gedrag te vertonen. Pas in de derde en vierde kreeg ik een fijne vriendengroep met voornamelijk vriendinnen die het allemaal wat breder zagen. Met hen ging ik uit, naar Atak. Iedereen kon daar zichzelf zijn. Dat heeft mijn leven echt in de lift gezet.

Inmiddels weet Mastboom dat zijn kracht juist schuilt in zijn vrouwelijke kant. Die kant van mezelf heb ik de afgelopen tien jaar omarmd. En die kant van zichzelf laat hij uitvergroot zien op het podium in de voorstelling Boys Won t Be Boys van Rikkert van Huisstede.

Rode laklaarzen Mastboom trof de theatermaker in café De Trut in Amsterdam en er was direct een klik. Van Huisstede vroeg Mastboom dan ook om mee te doen aan zijn project, waarin in wisselende samenstelling twaalf mannen het podium opgaan die juist niet aan al die stereotype mannelijkheidsidealen voldoen. In totaal staan er twintig voorstellingen op de rol en doet de groep elf steden in Nederland aan.

De voorstelling past precies bij Mastbroom, die ervoor heeft gekozen de route te beschrijven die hem heeft gevormd. Die route begint in Lonneker, waar iedereen heel lief voor me was, maar waar niemand me begreep , zegt hij. Bijzonder aan alle performances is dat niemand een rol speelt. Iedereen is zichzelf, zo ook Mastboom. Wel een wat meer uitvergrote versie van mezelf, want op het podium draag ik rode laklaarzen en een rode tutu.

Op woensdag 9 oktober doen de boys Enschede aan. Daar de voorstelling spelen vind ik het allerspannendste. Ik hoop eigenlijk wel mensen van vroeger te zien. En ik hoop jongeren te treffen die me zeggen dat het hier tegenwoordig een stuk beter is met de inclusiviteit.

Mastboom is in het dagelijks leven als manager werkzaam in de bouw, een sector bij uitstek die bol staat van mannelijke stereotypen. Een grotere tegenstelling lijkt er niet te zijn: s avonds in een tutu op het podium en s ochtends keurig in overhemd als manager op de bouwplaats. Als ik heel eerlijk ben voelt mijn leven inderdaad soms een beetje schizofreen, zegt Mastboom. Ik heb het geluk dat ik in een bedrijf werk dat als doel heeft de bouwwereld socialer en inclusiever te maken. Vanuit mijn jeugd heb ik ervaren hoe het is om in een underdogpositie te zitten. Daardoor ben ik een sterkere persoon geworden.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, pr-foto: Dolph Cantrijn