In een smoorhete Enschedese toren strijden 230 traplopers de hele week tegen kanker

Want gezellig is het zeker als we vrijdagmiddag rond half één aankomen in het hoogste gebouw op de campus. In eerste instantie lijkt het er nog net zo uitgestorven als de rest van het universiteitsterrein, maar als we op de vierde verdieping komen verraden muziek en aanmoedigingskreten dat er leven in de brouwerij is. En hoe.

ABBA

Op die vierde – daaronder is het qua trappenstructuur gewoon niet zo handig – staat het basisstation: water, bananen, chocolademelk en een handjevol studenten in roze shirts.

Twee van hen zitten achter een microfoon en een laptop. Het blijkt een radio/tv-studio voor een marathonuitzending online. Ze draaien verzoekplaatjes van kijkers en luisteraars die de deelnemers ermee willen aanmoedigen. “50 euro heeft ze ervoor gegeven!” Iemand wilde wel geld doneren voor een uurtje ABBA. En dan maar hopen dat je op Dancing Queen ook een beetje kan traplopen.

Die livestream, waarop kijkers elke traploper kunnen volgen van beneden naar boven en zelfs realtime het aantal beklimmingen en donaties wordt getoond, laat zien hoe uitgebreid en strak de actie georganiseerd is. Zes huisgenoten van campuswoning The Royal Pink Palace – vandaar de roze shirtjes – waren er een heel jaar lang een dag per week mee bezig.

Zuurstoftanks

Twee jaar eerder deden ze hetzelfde in hun eigen huis. Dit is toch wel andere koek, zowel in organisatie als in uitvoering. Vanaf het basisstation loopt een deelnemer acht verdiepingen omhoog. Daar drukt hij op een knop die de beklimming telt en als estafettestokje fungeert. Een teamgenoot start weer van beneden. Elk team doet dat een of anderhalf uur. Zeven dagen op rij.

“Ongeveer anderhalve minuut duurt een keer omhoog gemiddeld”, zegt organisator en deelnemer Thom Kuenen. “Maar sommigen gaan sneller. Het record ligt op 87 beklimmingen in anderhalf uur door een team van vijf. Maar zeker zo noemenswaardig: 84 door een team van drie.”

Wat ook anders is: dit keer doen er 230 mensen mee. Vooral UT-studenten en medewerkers, maar ook een team van de brandweer. “Die liepen met zuurstoftanks op hun rug en maskers op waardoor ze niet normaal konden ademen. Echt indrukwekkend.” Met hun eigen huisteam lopen ze meerdere shifts. “Daarom zorgen we voor wat afwisseling tussendoor. Een van ons kreeg bijvoorbeeld 1 euro voor elk kusje naar de camera. Die staan op elke verdieping. Een ander kreeg geld om op elke verdieping een rups na te doen.”

Kwijt

Leuk en aardig allemaal, maar anderhalf uur traplopen is ook een aanslag op het menselijk lichaam. Vooral voor hen die matig of eigenlijk niet getraind zijn. Maar er is goed gedacht aan de veiligheid. “De lucht wordt hoe hoger hoe droger. Daarom hebben we dag en nacht een luchtbevochtiger aan staan. En we zijn altijd met meerdere BHV’ers die met oververhitting kunnen omgaan.”

Er is zelfs een ‘vermissingsprotocol’. En dat moest al een keer worden ingezet. “Elke traploper moet binnen een bepaalde tijd boven zijn. Is dat niet zo, dan gaan we met z’n allen het trappenhuis in om te zoeken. Op een moment kwam één van de lopers niet op tijd boven. En we zagen hem ook niet meer op de camera’s."

Kuenen vervolgt: "Bizarder werd het toen we hem ook in onze zoektocht niet vonden. Wat bleek?: hij was op de achtste verdieping zo moe dat hij was gestopt en alvast weer in de lift naar beneden was gestapt. Toen we hem bij het basisstation zagen waren we opgelucht, maar toch ook een beetje boos.”

Gesloopt

Tot slot nog even dit. Uw verslaggever wil de klim zelf ervaren en loopt gewapend met een camera omhoog. Boven aangekomen bedenkt hij dat hij zichzelf niet filmde, wat wellicht leuke beelden zou opleveren. De tweede sessie blijkt slopend. Een banaan is nodig om hem er weer bovenop te krijgen. Dan komt het. Of hij er ook nog een voor social media kan filmen met mobiele telefoon. Uitgeput aangekomen op de twaalfde krijgt hij een high five van een roze t-shirt. Want dat is Alpe d’Horst vooral: teamwork.