De liefde tussen Henny Thijssen en Wilma Landkroon: bizarre reis langs hoogte- en dieptepunten

Thijssen schreef ‘Onze liefde’, een duet waarin beiden hun band bezingen en een punt zetten achter de bewogen geschiedenis van een kindsterretje.

‘Duiven-op-de-dam-man’

Die geschiedenis begon in 1968. Vader Landkroon troonde zijn elfjarige dochter, in zijn optiek gezegend met een gouden keeltje, mee naar Gert Timmerman. De ‘duiven-op-de-dam-man’ nam de kleine Wilma onder zijn hoede. Het eerste singeltje werd in een week vijf keer goud. Een kindsterretje was geboren.

Op afstand

Henny, vijf jaar ouder, volgde dat van verre. Muziek was een gemene deler, maar niet gedeeld. Meer genetisch bepaald dan vrucht van een gezamenlijke opvoeding. Henny had nooit een thuis gehad. Hij groeide op in instellingen en pleeggezinnen.

Zijn moeder had de broer van zijn vader aan de haak geslagen en woonde in een klein huisje in de Enschedese Krim. Hij kwam er sporadisch op bezoek en had er zo nu en dan een stukje zomervakantie doorgebracht. Hij voer op de wilde vaart, was bouwvakker, scharrelde op afstand zijn leven bij elkaar.

Het sterretje, niet het kind

Het is een beetje hoe je de geschiedenis wilt lezen, maar in de tweede helft van de jaren 70 was het gedaan met Wilma’s carrière. Landkroon hield het voor gezien. De lol was er af, en dat was geen wonder. Na Timmerman kwam Pierre Kartner, maar beiden zagen vooral het sterretje en niet het kind. Zijzelf hield er geen cent aan over.

Slapen op een stationnetje

De verhalen zijn bijna anekdotisch. Meer dan eens overnachtte ze op een stationnetje omdat de laatste trein, na een optreden ergens in de negorij, allang vertrokken was. Begeleiding? Een chauffeur? Welnee. Wilma werd in haar eentje op pad gestuurd. Met een kaartje voor de tweede-klasse. En dan waren daar de jaren waarin ze maar drie keer de drempel van haar school over kwam: bij de start van het schooljaar, een klassenavond en het schoolfeest aan het eind van het seizoen.

Honderden liedjes en plankenvrees

Henny’s muzikale carrière begon nadat Wilma stopte. Hij had al eerder in bandjes gezongen en gespeeld - of daar in elk geval een poging toe gewaagd, zoals hij dat zelf verwoordt - maar dat was fascinatie, een hobby. Dat muziek ook brood kon zijn, drong pas later door. Dat begon met de Enschedese hardrockformatie East Coast, opgericht in 1988.

Na wat omzwervingen langs verschillende genres, legde Henny zich een jaar of tien later toe op het levenslied. Vooral als schrijver. Hij maakte liedjes voor grootheden als Koos Alberts, Corry Konings en André Hazes. Maar ook voor zichzelf. Maar na het noodlottige overlijden van zijn dochtertje, meed hij de planken als de pest. Jarenlang. Hij schreef alleen nog maar. Honderden liedjes. In talloze klonk de echo van dat verlies.

The Voice Senior

Totdat Hazes hem stimuleerde om toch de schijnwerpers weer op te zoeken. André weigerde een liedje dat de Enschedeër voor hem schreef: “Nee, man! deze moet je zelf doen.” In 2020 won Henny - inmiddels met de bijnaam ‘de snik’ - The Voice Senior. Toen lockdown en corona de wereld in hun greep hadden.

Met een beetje gevoel voor drama zie je moeiteloos de parallel: gaat er een keer iets goed, dan ligt de volgende tegenslag al op de loer. Optredens waren uitgesloten, de kansen om dat succes te verzilveren nihil. En Henny nam niet zonder reden deel aan de senior-editie van die talentenjacht. Hoeveel kansen krijgt een mens? “Heb ik weer”, zei hij daar zelf over in 1Twente Vandaag. Met een brede grijns.

De wrok voorbij

Het typeert zowel Thijssen als Landkroon. Jawel, beiden zijn getekend door het bestaan, als mens en als artiest. Beiden hebben wrok en woede gekoesterd; Wilma wat bedeesder en stiller, Henny - gifkikker van nature - een stuk luidruchtiger.

Maar het ligt achter hen. “Het heeft geen zin om boos te blijven”, zegt Wilma. Er staat, na al die jaren, een ontmoeting met Pierre Kartner op de rol. Die is door corona nog altijd niet doorgegaan. “Het hangt er een beetje vanaf hoe hij reageert, maar dat wil ik zeker wel, ja.”

‘Onze liefde’ dwars door alles heen

Ook in die zin betekent ‘Onze liefde’ een afsluiting. Niet alleen van een carrière en van een tijdperk met fans, die er nog altijd volop blijken te zijn. Maar ook van een tijdperk waarin de klappen het applaus overstemden. Of uiteindelijk toch niet, misschien.

‘Onze liefde’ is een beetje Henny en Wilma, ondanks alles, nog altijd fier overeind en bij elkaar.