Enschedese vader en zoon Hovenkamp fietsen over allerslechtste wegen van Tadzjikistan
Ze fietsten dit najaar 1400 kilometer door Tadzjikistan. Beklommen op hun fiets het Pamirgebergte in het land dat grenst aan China en Afghanistan, leefden op schapenvlees en als ze de kans kregen namen ze Snickers, Mars- en Nutsrepen mee voor het ontbijt. De wens van Frans Hovenkamp ging in vervulling: fietsen in Centraal-Azië. Hij ging niet alleen, zijn zoon Gijs nam hij mee.
Het hoogste punt van hun reis: 4655 meter. Ter vergelijking: dat is 2,5 keer de Alpe 'd Huez. “Ben blij dat het gelukt is en dat ik heelhuids terug ben. Ik houd van avontuur,” zegt Frans Hovenkamp.
Hij werd op z’n wenken bediend. “Ongelooflijk slechte wegen, stukken zo steil dat een fiets met z’n tweeën omhoog moest drukken, Taliban met geweren op de rug die op scooters aan de overkant van de rivier voorbijkwamen en last van maag en darmen”, somt het tweetal op.
Oude moskee
De hoogtemeters van Gijs bleven in Nederland beperkt tot 67 meter op de Utrechtse Heuvelrug, maar in Tadzjikistan ging het om duizenden meters. Het viel mee, zegt hij, terugkijkend op hun fantastische tocht.
“Er zijn niet veel hotels, maar als je vraagt om onderdak krijg je het ook. Het is een gigantisch gastvrij volk. Je wordt onderweg uitgenodigd voor de thee, krijgt snoepjes, koekjes, fruit: eigenlijk alles wat ze hebben. “We sliepen onder andere in een oude moskee: de vloer was zacht, de bedden niet.”
Herdershutjes
De Enschedeërs sleepten zo’n 45 kilo omhoog. En soms meer, omdat de keer dat ze door een vallei fietsten alle proviand mee moesten nemen. “Je fietst 150 kilometer en komt twee herdershutjes tegen. Dat is alles.”
Russische weg
Frans: “Fantastisch, dat land is zo groots en leeg, dat kun je je helemaal niet voorstellen. Het voordeel van Tadzjikistan is dat de Russen er ooit een weg hebben aangelegd. Dus je kunt er fietsen.” Dat hadden meer West-Europeanen in de gaten: “We kwamen er vijf tegen.”
En zoon Gijs: “We zouden het zo weer doen.”
