Je bekijkt nu een artikel uit het archief
Dit artikel is niet geoptimaliseerd voor de huidige 1Twente-website. Hierdoor kan het voorkomen dat de opmaak wegvalt, er media ontbreekt en/of metadata incorrect is.
Nieuws
Enschede
Dorp in de stad: de stilste plek van Roombeek
Als je niet weet dat het bestaat, kom je er nooit. Het Roombeekhofje: het best bewaarde geheim van Enschede.
Het is er stil. Geen mens die hier toevallig passeert of terecht zal komen bij een bezoek aan de wijk. Dit hofje hoort aan de bewoners, en aan de bewoners alleen. Auto s kunnen er niet komen, fietsers alleen met de nodige moeite. Ondanks de nabijheid van de drukke Deurningerstraat, dringen geluiden van buiten er nauwelijks door. Hier in dit hofje, diep weggestopt in de plattegrond van Roombeek, heb je midden in Enschede de illusie van een dorp.
Dat het Roombeekhofje bestaat, is een goed bewaard geheim. Het werd ooit gebouwd op een wonderlijk stukje restgrond, een trapeziumvormig gat in het stedebouwkundige plan van de wijk. Plannen om er een stuk of wat patiowoningen te bouwen hielden gelukkig geen stand. Vergeten stukken grond in een gebied volgeplempt met huizen vragen om een creatieve invulling, niet om nog meer huizen van hetzelfde type en formaat.
De Enschedese architect Alexander Gathier ontwierp het buurtje als een modern begijnhof. Kleine huisjes omringen een binnentuin met paden, gemeenschappelijke tuinen en bankjes. De pomp in het midden geeft geen water, maar vormt toch een soort middelpunt. Als je er staat, wordt de wereld vanzelf klein en overzichtelijk. Wat buiten gebeurt, lijkt ver weg en lang geleden. In dit toch betrekkelijk nieuwe stukje Enschede is de tijd bevroren.
De vormgeving van het Roombeekhofje is klassiek en traditioneel. De 24 baksteenwoningen vormen een blok met gesloten hoeken, toegankelijk via drie poorten die het op een moderne manier het idee van een begijnhof nog versterken. Hoewel de woningen op elkaar lijken, zijn ze toch allemaal verschillend. Ze staan met hun gevels en voordeuren gericht naar het binnenplein, maar hebben allemaal een andere raamindeling. Afhankelijk van de wensen van de individuele bewoners is er maatwerk geleverd. Verschillende soorten balkons doorbreken de rode pannendaken waarmee de huizen zijn uitgerust.
Voor de boze buitenwereld lijkt het hofje een gesloten bastion. Dat de woningen geen privé-tuinen hebben maar wel een collectieve binnentuin, zweemt een beetje naar de jaren 60, naar projecten als de Kasbah in Hengelo waar in de gemeenteschappelijke ruimte onder de woningen de nieuwe maatschappij gestalte moest krijgen.
In het Roombeekhofje is van zulke vergezichten- gelukkig- geen sprake. Het ligt er gewoon, zo maar in Roombeek, in aangenaam contrast met de prestigieuze design-woningen elders in de wijk. Er wordt geleefd, gewerkt en gewoond op een manier die je nergens anders in Twente vindt. Wie ernaar toe wil, kan het beste zwijgen. Te veel pottenkijkers en ook in deze woonoase is de rust voorgoed verstoord.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Annina Romita
Dat het Roombeekhofje bestaat, is een goed bewaard geheim. Het werd ooit gebouwd op een wonderlijk stukje restgrond, een trapeziumvormig gat in het stedebouwkundige plan van de wijk. Plannen om er een stuk of wat patiowoningen te bouwen hielden gelukkig geen stand. Vergeten stukken grond in een gebied volgeplempt met huizen vragen om een creatieve invulling, niet om nog meer huizen van hetzelfde type en formaat.
De Enschedese architect Alexander Gathier ontwierp het buurtje als een modern begijnhof. Kleine huisjes omringen een binnentuin met paden, gemeenschappelijke tuinen en bankjes. De pomp in het midden geeft geen water, maar vormt toch een soort middelpunt. Als je er staat, wordt de wereld vanzelf klein en overzichtelijk. Wat buiten gebeurt, lijkt ver weg en lang geleden. In dit toch betrekkelijk nieuwe stukje Enschede is de tijd bevroren.
De vormgeving van het Roombeekhofje is klassiek en traditioneel. De 24 baksteenwoningen vormen een blok met gesloten hoeken, toegankelijk via drie poorten die het op een moderne manier het idee van een begijnhof nog versterken. Hoewel de woningen op elkaar lijken, zijn ze toch allemaal verschillend. Ze staan met hun gevels en voordeuren gericht naar het binnenplein, maar hebben allemaal een andere raamindeling. Afhankelijk van de wensen van de individuele bewoners is er maatwerk geleverd. Verschillende soorten balkons doorbreken de rode pannendaken waarmee de huizen zijn uitgerust.
Voor de boze buitenwereld lijkt het hofje een gesloten bastion. Dat de woningen geen privé-tuinen hebben maar wel een collectieve binnentuin, zweemt een beetje naar de jaren 60, naar projecten als de Kasbah in Hengelo waar in de gemeenteschappelijke ruimte onder de woningen de nieuwe maatschappij gestalte moest krijgen.
In het Roombeekhofje is van zulke vergezichten- gelukkig- geen sprake. Het ligt er gewoon, zo maar in Roombeek, in aangenaam contrast met de prestigieuze design-woningen elders in de wijk. Er wordt geleefd, gewerkt en gewoond op een manier die je nergens anders in Twente vindt. Wie ernaar toe wil, kan het beste zwijgen. Te veel pottenkijkers en ook in deze woonoase is de rust voorgoed verstoord.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Annina Romita
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
