Verkeer
Stuur appje
Zoek
Nieuws
Enschede

Laatste halte: buschauffeur Leonie uit Enschede is met pensioen

449079 954261

Vrouwelijke buschauffeurs bij de TET moesten begin jaren 80 uit het goede hout gesneden zijn. Leonie Jansen was de eerste. De bussen hadden nog geen stuurbekrachtiging. Ik moest soms gaan staan om het stuur van die oude DAF-bus rond te krijgen. Nu is ze met pensioen.

Lilian ten Donkelaar | Tubantia

In 1983 stapte Leonie Jansen (nu 63) als eerste vrouwelijke chauffeur achter het stuur van een TET-bus. Nu hangt ze haar uniform aan de wilgen, met goede herinneringen aan collega s, passagiers en de mooie bussen. Hoe groter hoe beter, haha. En een duistere herinnering aan een rit op 13 mei 2000.

Alles op wielen
Als kind was Leonie al geboeid door alles op wielen. Als ik twintig jaar later was geboren, was ik naar een technische school gegaan. Maar dat was toen geen optie. Op haar 19de verhuisde ze van Haaksbergen naar Enschede, waar ze bij een garage aan de slag kon. Auto s poetsen, accu s verwisselen, olie verversen. Leuk werk.

De garage deelde een pand met verhuurbedrijf Avis en daar kreeg ze de kans om auto s op te halen. Ik ben overal geweest. Groningen, Maastricht, Schiphol. Op de kale Maasvlakte, tussen de uitgestrekte raffinaderijen, verdwaalde ze. Wat een spookstad. Het was al donker en ik kon de uitweg niet vinden. Er kwam een politieauto langs. Toen heb ik net zo lang met mijn lichten geknipperd tot ze terugkwamen. Rijd maar achter ons aan, zeiden ze.

Rooie oortjes
Via via kreeg ze het advies om te solliciteren bij de TET. Ik heb meteen mijn groot rijbewijs gehaald. Tien lessen, eerste keer geslaagd. Ze werd aangenomen, als vrouw in een mannenwereld, maar ze paste er zonder problemen tussen. Ik was in de garage wel gewend om tussen mannen te werken, en ik kon moppen vertellen waar de mannen rooie oortjes van kregen. Ik red me d r wel mee, hoor, haha.

Comfort en geen cash
De TET moest zich iets meer aanpassen. Er kwamen aparte toiletten en kleedruimtes voor vrouwen, want samen schuine moppen tappen is één ding, samen douchen is iets anders. De bussen kregen stuurbekrachtiging, zodat ook vrouwen door de bochten kwamen. In de loop der jaren - ze had achtereenvolgens TET, Oostnet, Connexxion, Syntus en uiteindelijk Keolis als baas - werd het werk steeds comfortabeler. We kregen airco, verstelbare stoelen, en computers. We hebben nu de pin, en de ov-pas. Geen stempels meer en ook geen contant geld. Dat hadden ze wel eerder mogen doen. Ik had soms een late dienst en dan moest ik twintig minuten stilstaan op de Helmerhoek met een volle geldla. Dat vond ik eng.

Lijn 1
Leonie reed het liefst in de stad. De streekdienst, dat vond ik niks. Dat gejakker. Geef mij maar de stadsdiensten, die zijn geweldig. Je leert de passagiers kennen, je hebt altijd volk in de bus, gezellig. Lijn 1 naar de UT en de Wesselerbrink, dat was mijn lievelingsdienst. En dan vooral in het voorjaar. Je ziet alles ontluiken, al die dorre bomen langzaam lichtgroen worden. Ik zag een keer op de UT een ree uit de vijver drinken. Toen dacht ik: wat een mooi beroep heb ik toch.

Nu zit het er op. Ze kijkt ernaar uit om lekker te fietsen, te wandelen met de hond en regelmatig nog eens op kantoor binnen te lopen voor een kop koffie. Want de collega s, die ga ik nog het allermeeste missen. Het is mijn tweede familie geworden.

De zwartste rit
De rit die voorgoed in haar geheugen gegrift staat, reed ze op 13 mei 2000. Om iets na half vier bracht de route haar naar Deppenbroek en Mekkelholt. Op Roombeek stond iets in brand, maar Leonie kon ongehinderd langs de Grolsch-fabriek, naar de volgende halte. Er zaten nog drie mensen in de bus en het lichtje brandde. Ze wilden eruit, dus ik stopte. Ze opende de deuren en op dat exacte moment ontplofte S.E. Fireworks. De knal was ongelooflijk. Ik hoor hem nog steeds. De hele voorruit boog naar binnen, de hemel werd zwart en overal kwam glas en puin uit de lucht donderen.

Nog altijd vraagt ze zich af wat er gebeurd is met haar drie laatste passagiers. Ze waren weg, ik zag ze niet meer. Ze zijn uitgestapt of eruit geblazen, ik heb het nooit geweten. In shock reed ze weg. Ik dacht alleen maar: wegwezen. Het was net of ik in een rampenfilm zat. Ergens op de UT stond ze stil. Daar kwam ik weer bij. Ik moest daar helemaal niet zijn, maar ik herinner me ook niet dat ik daar naartoe ben gereden.

Terwijl de stad in totale chaos verkeerde, nam ze contact op met de centrale. Rij maar naar de Zuidmolen, kreeg ze te horen, want daar staan wel honderd mensen die dringend weg willen. Ze startte de bus en ging aan het werk. Er moesten mensen naar huis. Mijn dienst duurde tot half zes. Wat moet je anders?

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede. foto: Frans Nikkels
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.