Oud-doelman FC Twente voor de dood weggehaald: €˜Gelukkig ben ik er nog €™

Artsen lieten de familie na de ingrijpende operatie weten dat er twijfel bestond of Eddie Pasveer uit zijn coma zou ontwaken - of ze zich op het ergste voor wilden bereiden. Nu, iets meer dan negen maanden later, wandelt, fietst en voetbalt Pasveer weer, al is dat laatste op zijn gemak: met walking football. Hij kan er nu om lachen, maar dat hij weer op een voetbalveld staat is voor hem zoveel meer dan zomaar een spelletje.

Een dag als alle andere
Terug naar 6 mei 2017. Het is een zaterdag als alle andere, ook voor Eddie en zijn vrouw Anke. Ik was alleen thuis, voelde me niet lekker en heb de huisarts gebeld. Zij vertrouwde het niet , zegt Pasveer aan de eettafel in zijn woonkamer aan de Vastertlanden. Hij wijst naar Anke. Ik ben met de ambulance opgehaald en de broeders hadden snel door dat iets niet klopte.

Afwijking in de vaten
In het ziekenhuis werd een fikse afwijking in de vaten geconstateerd. Meteen de volgende dag zouden ze Pasveer dotteren en een stent plaatsen. Maar eenmaal op de behandeltafel bleek het dotteren via de lies niet mogelijk. De artsen stonden echt even te kijken en toen ontdekten ze een enorm aneurysma in de aorta , zegt Anke. Ook bleek dat de levens­slagader op een plek nog maar uit één cellaag bestond, terwijl het er normaal drie moeten zijn. Als die laatste cellaag ook zou scheuren, konden ze zelfs op de hartbewaking niets meer voor Eddie doen. En dus was een openhartoperatie de enige optie. Een risicovolle operatie, zoveel was direct duidelijk.

Vier dagen later was het zover. Ik weet nu weer dat ik vooraf nog wat familie en vrienden een bericht heb gestuurd, om te vertellen dat ik een pittige operatie moest ondergaan. Niet dat ik er geen vertrouwen in had en het als een soort afscheid zag, maar toch , zegt Pasveer.

Niet stabiel
Het wordt hem even te veel, en hij veegt tranen uit zijn ogen. Sorry, dat heb ik nu veel sneller , verontschuldigt hij zich. Het zal niet de laatste keer zijn.

De operatie verloopt prima. Alleen krijgen de artsen hem niet stabiel in de eerste dagen na de operatie. Pasveer kan zich niets herinneren. Hij wordt in slaap gehouden en de medicatie doet z n werk. Maar als de slaapmedicatie wordt afgebouwd, volgt een tegenvaller die de familie raakt als een mokerslag. Hun man, vader, opa wordt niet wakker. Sterker nog, de bloeddruk gaat enorm omhoog. Pasveer verkeert in acuut levensgevaar.

De artsen vertelden dat Eddie in coma lag. De hersenscan deed ze het ergste vrezen. De familie moest er maar rekening mee houden dat Eddie nooit meer zou ontwaken , zegt Anke. Maar ik ken hem en weet dat hij een vechter is, en dus heb ik er bij de artsen op aangedrongen om de beademing via een zogenaamde tube aan te passen. Ik ben geen arts, maar ik weet wel het nodige van het menselijk lichaam en ik ken mijn man als geen ander.

Enorme schade
Anke blijkt een voorspellende gave te hebben: wonderwel ontwaakt Eddie uit zijn coma. Het moment dat hij zijn ogen opent, is voor Anke en de familie de bevestiging dat hun voorgevoel klopte. Maar daarmee is hij er nog lang niet, want zo op het eerste gezicht lijkt de schade enorm. Hij herkende niemand en had geen idee wat er gebeurd was.

Na enkele weken op de IC wordt Eddie overgeplaatst naar de afdeling neurologie, waar hij een nog grotere strijd levert, al weet de familie Pasveer dat dan nog niet. De artsen zien voor Eddie een plek in een verpleeghuis weggelegd, zeer tegen de wil van de familie. Die hoopt en denkt dat hij in revalidatiecentrum Roessingh terechtkomt. Ik ben er dwars voor gaan liggen , zegt Anke. Ik wilde het beste voor hem, omdat ik wist dat zijn topsportmentaliteit hem verder zou brengen dan de artsen dachten. Hij moest wel de kans krijgen om daar te komen.

Op niveau
Er komt een vergelijk. Pasveer krijgt acht weken de tijd om in het Roessingh aan zijn herstel te werken. Treedt er geen verbetering op, wordt het het alsnog het verpleeghuis. Zelf heb ik er niet veel van meegekregen, maar ik ben uiteraard blij dat Anke zich er voor heeft gegooid. Daardoor ben ik nu op het niveau waar ik ben , zegt Pasveer.

Vol lof
Van juni tot eind september zit de voormalige doelman intern bij het Roessingh en werkt hij aan zijn herstel, met een fantastisch team van therapeuten en verzorgers om zich heen. Eddie en Anke zijn er vol lof over. Het lange traject krijgt zijn vervolgd met poliklinische behandelingen. Pasveer loopt in die maanden letterlijk tegen zaken aan. In het begin liep ik zo tegen een pilaar. Ik zag hem wel, maar in mijn hoofd was er iets dat ervoor zorgde dat ik er tegenaan liep. Ook heb ik opnieuw moeten leren ontbijten bijvoorbeeld, en mezelf wassen of douchen. Simpele zaken, maar o zo belangrijk op weg naar herstel.

Arbeidsongeschikt
Hij snottert weer even. Het besef dat hij arbeidsongeschikt is geworden, hakt er in. Zijn baan als fysiotherapeut kan hij niet meer uitoefenen. Mijn spraakvermogen is nooit weggeweest, al gaven de artsen me wel de tip niet te veel te willen vertellen in een keer. Maar ja, zo ben ik nou eenmaal. Hij lacht. Cognitief heb ik wat beperkingen en het coördineren is ook lastig. Daarnaast heb ik wat problemen met mijn handen. Dat zorgt ervoor dat ik niet meer kan werken.

Hij laat een stilte vallen en zoekt even naar woorden. Weet je, ik ben er nog en kan nog heel veel dingen wel, maar accepteren dat je het vak dat je zoveel jaar met heel veel plezier hebt uitgeoefend niet meer kunt doen, is vreselijk.

Veel steun
Pasveer krijgt steun uit zijn omgeving, van familie en vrienden en uit de voetbalwereld. Van mensen die hij goed en minder goed kent. Ik kreeg kaarten van mensen die het hadden gehoord en me wilden steunen. Dat doet goed. Fred Rutten is hier geweest, Sander Boschker stond ineens voor de deur en ook Erik ten Hag liet van zich horen. Het is fijn om te merken dat ze je niet vergeten zijn. Ik moest het zelf doen, maar de steun van mensen om je heen is onmisbaar.

Praktijk
De zakelijke afhandeling van hun eigen praktijk is aanstaande, maar veel willen Eddie en Anke daar nog niet over kwijt. Ze prijzen zich gelukkig dat Eddie er nog is - een klein wonder. Anke: Artsen in het ziekenhuis en op het Roessingh keken op van de vorderingen die hij heeft gemaakt in negen maanden tijd.

Eddie: Gelukkig dat ik er nog ben en dat er nog heel veel is om voor te leven. Ons leven zal er heel anders uit gaan zien, maar ook daar gaan we met elkaar, met de kinderen en de kleinkinderen, zo lang mogelijk van genieten.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman