Je bekijkt nu een artikel uit het archief
Dit artikel is niet geoptimaliseerd voor de huidige 1Twente-website. Hierdoor kan het voorkomen dat de opmaak wegvalt, er media ontbreekt en/of metadata incorrect is.
Nieuws
Enschede
Wat je ervoor terugkrijgt, is niet met woorden te beschrijven
Tien jaar lang deelden Gerard en Anja Blokhuis hun leven met de bewoners van het Enschedese Thomashuis, een kleinschalige opvang voor mensen met een verstandelijke beperking. Nu is het tijd om te stoppen. Geschikte opvolgers zijn er nog niet. Dit is een verrijking voor je hele leven.
Mooi jasje, Quinten. Gerard Blokhuis zit aan de keukentafel en begroet de jongen met een grijsgroen legerjasje die enigszins aarzelend voorbijloopt. Het is even na tien uur in het Thomashuis in Enschede. Het komt er, zoals elke dag, geleidelijk op gang. Even verderop aan tafel zit John zwijgend achter een bord pap. Om elf uur zal hij, samen met de anderen, de deur uitgaan voor de dagelijkse wandeling door de wijk Helmerhoek.
Houvast Vaste patronen , zegt Gerard Blokhuis, dat is een van de geheimen van het leven hier. Mensen zoals John hebben vastigheid nodig, houvast. Dat kunnen wij ze bieden. En natuurlijk respect voor hun eigen tempo. Niet iedereen doet de dingen even snel. John is 60. Die is niet meer zo snel als Quinten, die nog maar 19 jaar is. De kunst voor ons is om ze allemaal in hun waarde te laten. Net als je eigen kinderen.
Hij is al 69, Gerard Blokhuis. Tien jaar geleden maakte hij samen met zijn vrouw Anja de keuze die zijn leven voorgoed zou veranderen. Na een lange loopbaan in de zorg en een kortstondig emigratie-avontuur in Australië, stond hij in 2008 op een kruispunt. We wilden iets anders, maar wisten niet wat. Toen kwam dit op ons pad. Bij toeval hoorden we over het Thomashuis. Mensen opvangen en verzorgen in je eigen huis, zo dichtbij mogelijk, dat past wel bij ons. Anja haalde met kerst wel eens eenzame patiënten bij ons naar huis in Winterswijk. In feite doen we dat nu ook, maar dan structureel.
Landelijke formuleHet eerste Thomashuis in Nederland werd in 2003 opgericht door Hans van Putten, wiens overleden zoon Thomas een verstandelijke beperking had. Nederland telt inmiddels meer dan 100 Thomashuizen, kleinschalige opvangplekken met maximaal acht bewoners met een verstandelijke beperking. Twee daarvan staan in Twente: in Enschede en Zenderen. Alle huizen worden gerund door zelfstandige 'zorgondernemers', volgens een landelijke formule.
Anja Blokhuis: In de praktijk zijn dat altijd echtparen. Dat kan ook niet anders. Je bent 24 uur per dag verantwoordelijk. Alles gebeurt onder één dak. Zoiets werkt alleen als je het samen doet. Met z n tweeën neem je de plek in van de ouders. Die zijn er nog wel, maar meestal op afstand. Enschede kwam voor ons precies op het goede moment. Hier kunnen we werken zoals we dat zelf ook het liefste willen. Als een familie. Dat zijn misschien zware woorden, maar zo voelt het wel.
Hoge bomenDe plek, in de Enschedese wijk Helmerhoek, is idyllisch. Het Thomashuis is er gevestigd in een oude boerderij, verscholen achter hoge bomen. Iedere bewoner heeft er zijn eigen kamer. Gerard en Anja wonen in een apart gedeelte, al is de tussendeur altijd open. Als iemand s nacht wakker wordt, kan hij altijd bij ons terecht. Of bij een van onze medewerkers, als wij er toevallig niet zijn.
Vandaag, een grauwe dinsdagmorgen, is een dag als alle andere. Een prikbord in de keuken vermeldt het dagmenu: macaroni met sla. Pien (31), een van de bewoners, schreef het op. Ze helpt elke dag bij het koken en verzorgt de dieren buiten in de tuin: kippen en een pony. Quinten, in zijn nieuwe legerjasje, gaat die middag werken op de biologische boerderij. Het jasje kreeg hij van zijn vader, een voormalig beroepsmilitair uit Enschede. Quinten is supporter van Twente, maar voetbalt ook zelf. Elke maandag gaat hij naar de training bij Rigtersbleek.
Gerard Blokhuis: Iedereen doet hier wat het beste bij hem past. Een paar gaan er naar de dagbesteding, een ander deel blijft hier. Zo hebben we Eduard, de zoon van een kunstenaar. Hij zegt soms hele dagen niets, maar maakt ondertussen wel de mooiste tekeningen.
VerdrietNa tien jaar staat het Thomashuis Enschede als een huis, vindt hij. Er is een hecht team, bestaande uit zes medewerkers. Van de oorspronkelijke bewoners zijn er nog vier over. Vier nieuwelingen namen de afgelopen jaren hun intrek. Anja Blokhuis: In al die jaren zijn er eigenlijk maar drie bewoners weggegaan. Tot ons verdriet, want het liefst wil je ze allemaal houden. Maar soms zijn de problemen zo groot en specifiek, dat ze beter terechtkunnen in een andere instelling dan de onze. Voor het Thomashuis geldt het uitgangspunt dat het hek buiten altijd open moet kunnen zijn. Als dat niet meer kan zijn, is er iets mis.
DierbaarHet naderende afscheid vervult Gerard Blokhuis nu al met weemoed. Je moet mensen loslaten die je heel dierbaar zijn geworden. Dat is ook het mooie van dit werk. Je bent aan de ene kant ondernemer, maar aan de andere kant juist helemaal niet. Deze mensen hier: ze zijn een stuk van ons leven geworden.
Twee keer in de afgelopen jaren had hij te maken met een sterfgeval. Dat waren ongelofelijk indringende momenten. In beide gevallen hebben we de mensen hier opgebaard. Bij één uitvaart hebben onze bewoners het lied gezongen dat we hier tijdens de gezamenlijke muziekmiddag altijd zingen. Ik kan je zeggen: op dat moment liepen de tranen me over de wangen.
Hun opvolgers, zegt Anja Blokhuis, moeten in elk geval aan één voorwaarde voldoen. Ze moeten van mensen houden en niet bang zijn om iets van zichzelf in te leveren. Je leeft onder één dak en gaat zelfs samen op vakantie. Maar wat je ervoor terugkrijgt, is niet met woorden te beschrijven. Dat is een verrijking voor je hele leven.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen 1Twente Enschede en de Twentsche Courant Tubantia. Foto: Annina Romita
Houvast Vaste patronen , zegt Gerard Blokhuis, dat is een van de geheimen van het leven hier. Mensen zoals John hebben vastigheid nodig, houvast. Dat kunnen wij ze bieden. En natuurlijk respect voor hun eigen tempo. Niet iedereen doet de dingen even snel. John is 60. Die is niet meer zo snel als Quinten, die nog maar 19 jaar is. De kunst voor ons is om ze allemaal in hun waarde te laten. Net als je eigen kinderen.
Hij is al 69, Gerard Blokhuis. Tien jaar geleden maakte hij samen met zijn vrouw Anja de keuze die zijn leven voorgoed zou veranderen. Na een lange loopbaan in de zorg en een kortstondig emigratie-avontuur in Australië, stond hij in 2008 op een kruispunt. We wilden iets anders, maar wisten niet wat. Toen kwam dit op ons pad. Bij toeval hoorden we over het Thomashuis. Mensen opvangen en verzorgen in je eigen huis, zo dichtbij mogelijk, dat past wel bij ons. Anja haalde met kerst wel eens eenzame patiënten bij ons naar huis in Winterswijk. In feite doen we dat nu ook, maar dan structureel.
Landelijke formuleHet eerste Thomashuis in Nederland werd in 2003 opgericht door Hans van Putten, wiens overleden zoon Thomas een verstandelijke beperking had. Nederland telt inmiddels meer dan 100 Thomashuizen, kleinschalige opvangplekken met maximaal acht bewoners met een verstandelijke beperking. Twee daarvan staan in Twente: in Enschede en Zenderen. Alle huizen worden gerund door zelfstandige 'zorgondernemers', volgens een landelijke formule.
Anja Blokhuis: In de praktijk zijn dat altijd echtparen. Dat kan ook niet anders. Je bent 24 uur per dag verantwoordelijk. Alles gebeurt onder één dak. Zoiets werkt alleen als je het samen doet. Met z n tweeën neem je de plek in van de ouders. Die zijn er nog wel, maar meestal op afstand. Enschede kwam voor ons precies op het goede moment. Hier kunnen we werken zoals we dat zelf ook het liefste willen. Als een familie. Dat zijn misschien zware woorden, maar zo voelt het wel.
Hoge bomenDe plek, in de Enschedese wijk Helmerhoek, is idyllisch. Het Thomashuis is er gevestigd in een oude boerderij, verscholen achter hoge bomen. Iedere bewoner heeft er zijn eigen kamer. Gerard en Anja wonen in een apart gedeelte, al is de tussendeur altijd open. Als iemand s nacht wakker wordt, kan hij altijd bij ons terecht. Of bij een van onze medewerkers, als wij er toevallig niet zijn.
Vandaag, een grauwe dinsdagmorgen, is een dag als alle andere. Een prikbord in de keuken vermeldt het dagmenu: macaroni met sla. Pien (31), een van de bewoners, schreef het op. Ze helpt elke dag bij het koken en verzorgt de dieren buiten in de tuin: kippen en een pony. Quinten, in zijn nieuwe legerjasje, gaat die middag werken op de biologische boerderij. Het jasje kreeg hij van zijn vader, een voormalig beroepsmilitair uit Enschede. Quinten is supporter van Twente, maar voetbalt ook zelf. Elke maandag gaat hij naar de training bij Rigtersbleek.
Gerard Blokhuis: Iedereen doet hier wat het beste bij hem past. Een paar gaan er naar de dagbesteding, een ander deel blijft hier. Zo hebben we Eduard, de zoon van een kunstenaar. Hij zegt soms hele dagen niets, maar maakt ondertussen wel de mooiste tekeningen.
VerdrietNa tien jaar staat het Thomashuis Enschede als een huis, vindt hij. Er is een hecht team, bestaande uit zes medewerkers. Van de oorspronkelijke bewoners zijn er nog vier over. Vier nieuwelingen namen de afgelopen jaren hun intrek. Anja Blokhuis: In al die jaren zijn er eigenlijk maar drie bewoners weggegaan. Tot ons verdriet, want het liefst wil je ze allemaal houden. Maar soms zijn de problemen zo groot en specifiek, dat ze beter terechtkunnen in een andere instelling dan de onze. Voor het Thomashuis geldt het uitgangspunt dat het hek buiten altijd open moet kunnen zijn. Als dat niet meer kan zijn, is er iets mis.
DierbaarHet naderende afscheid vervult Gerard Blokhuis nu al met weemoed. Je moet mensen loslaten die je heel dierbaar zijn geworden. Dat is ook het mooie van dit werk. Je bent aan de ene kant ondernemer, maar aan de andere kant juist helemaal niet. Deze mensen hier: ze zijn een stuk van ons leven geworden.
Twee keer in de afgelopen jaren had hij te maken met een sterfgeval. Dat waren ongelofelijk indringende momenten. In beide gevallen hebben we de mensen hier opgebaard. Bij één uitvaart hebben onze bewoners het lied gezongen dat we hier tijdens de gezamenlijke muziekmiddag altijd zingen. Ik kan je zeggen: op dat moment liepen de tranen me over de wangen.
Hun opvolgers, zegt Anja Blokhuis, moeten in elk geval aan één voorwaarde voldoen. Ze moeten van mensen houden en niet bang zijn om iets van zichzelf in te leveren. Je leeft onder één dak en gaat zelfs samen op vakantie. Maar wat je ervoor terugkrijgt, is niet met woorden te beschrijven. Dat is een verrijking voor je hele leven.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen 1Twente Enschede en de Twentsche Courant Tubantia. Foto: Annina Romita
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
Download onze app
