Laurens Houvast: €˜Muziek is mijn vorm van vrijheid €™

Op zijn werk wordt hem wel eens gevraagd waarom hij niet fulltime aan de slag wil. Dan zeg ik: ik werk wel fulltime, maar alleen niet hier. Op de vraag waar dan wel, wijst Laurens Houvast (27) naar zijn hoofd. Daar is hij, al sinds hij op zijn zestiende zijn hart heeft verpand aan heavy metal, met muziek bezig. Hij is zanger en gitarist van Distillator, een Twents trio in het subgenre thrashmetal.

Stromingen
Want zo is het nu eenmaal in de metal: er zijn talloze stromingen. Metal speelt zich af ver buiten de schijnwerpers van de mainstream. Nooit op de reguliere radio of op televisie, zelden nog in kranten. Terwijl het een hondstrouw, zeer loyaal en ook heel groot publiek heeft. Liefhebbers die de platen kopen, blijven die altijd draaien. Er zijn mensen die in de jaren 80 elpees kochten van Iron Maiden en die dertig jaar later nog wekelijks op de platenspeler leggen.

Puur
Hoe Distillator thrashmetal speelt, onderscheidt hen van andere harde bands in Twente. Om de een of andere reden speelt haast iedereen deathmetal of deathcore, maar dat geldt voor bijna heel Nederland. Daarom vielen wij ook zo op, meteen al. Ik denk dat in Nederland een paar bands puur thrashmetal spelen. Het probleem is alleen dat de muziek zich zo moeilijk laat omschrijven. De website van Distillator geeft enige aanwijzing. Opgericht in 2013, maar het klinkt als in 1988.

Metalriffs
Laurens Houvast was nog niet geboren toen buitenlandse groepen als Slayer, Anthrax en Megadeth de toon zetten. Ze combineerden snelle, snoeiharde metalriffs met punk. Heel basaal, ruw, ruig, hard. Dit zijn de roots van thrashmetal, waar Distillator op verder bouwt en een eigen draai aan geeft. Je kunt tegenwoordig bij sommige bands de nummers niet eens uit elkaar houden. Voor ons is het dat niet echt. Vier keer dit, vier keer dat en weer vier keer dit. Leuk om te doen. Maar we willen kijken waar de grens ligt en die hoger trekken.

Drieluik
Daar is Distillator nu twee albums mee bezig. Platen die stiekem een drieluik vormen met de volgende plaat, waar aan wordt gewerkt. Ware het niet dat de band dit weekend een bijzonder tussendoortje uitbrengt. Een split-album. Op vinyl bevat kant A vijf nummers van Distillator en kant B vijf van hun Duitse collega s Space Chaser.

Interessant
Zo n gedeeld album zie je niet vaak. Meestal brengen bands tussendoor een EP uit. Maar wij werden gevraagd toen een andere band, waar Space Chaser de plaat mee zou delen, afhaakte. Voor ons interessant om tussendoor iets van ons te laten horen en hij wordt uitgegeven door een Duitse platenmaatschappij. Duitsland is voor thrashmetal een heel grote markt, al dan niet de belangrijkste samen met Amerika.

Parttime
De keuken van Laurens Houvast, in zijn woning in Enschede, bevat een interessant plankje. Links een boeiende verzameling whisky, rechts een drietal Polaroid-camera s. Hij werkt sinds september op het laboratorium van Polaroid als quality engineer .De whisky houdt hij over aan de vele optredens die Distillator doet in Europa. Hij is zondagnacht teruggekomen van een korte run , zoals hij het noemt, die eindigde in Wenen. Gisteravond laat thuis, vanmorgen weer werken. Het is gewoon een beetje doorbijten. Je leeft in een ander ritme. In twee werelden. Ik heb mijn baan. Daar ben ik inmiddels heel blij mee. Parttime. Fulltime, daar voel ik mij niet fijn bij. Dan wordt het te druk.

Niet goed genoeg
Fulltime in de muziek, dat heeft hij wel gewild. Ik heb me aangemeld bij de Popacademie, maar ik was niet goed genoeg. Toen dacht ik even dat mijn droom in duigen viel. Achteraf werkt plan B heel goed. Hij ging chemie studeren op Saxion. Een goed diploma, een baan, dat heb ik om de band heen gebouwd.

Begonnen als grap
Eigenlijk past het precies bij hem. Laurens Houvast beweegt zich vrijelijk door het systeem. Dit is wat hem bezighoudt, waar hij over zingt en ook waar de bandnaam voor staat. Distillator? Hij grinnikt. De naam is begonnen als een grap. Veel bands hebben een naam die eindigt op tor. Creator, Vektor, Violator. Zo n soort naam moesten we hebben, dachten we, dan weten mensen meteen dat we thrashmetal spelen. Als het over alcohol gaat, is het distiller. We hebben er onze eigen betekenis aan gegeven, namelijk iemand die zelf drank stookt, als metafoor voor iemand die autonoom en daardoor gedeeltelijk buiten het systeem leeft. Dan ben je een distillator.

Vast in het systeem
Of dat mijn droom is? Tsja. Je zit gewoon vast in het systeem, dat is het probleem. We zitten in een consumptiemaatschappij. Alles kost geld. Je moet werken voor geld en belasting betalen. Je kunt niet zeggen dat je niet meedoet, dat lukt niet. Als je als boer leeft en je eigen eten verbouwt op een stukje land, heb je aan het eind van de dag eten, maar moet je morgen weer. Alles is een systeem. Binnen het systeem kun je op een bepaalde manier leven, denk ik. Ik vind het op dit moment niet nodig om fulltime te werken. Zo zoek ik de vrijheid binnen het systeem. Muziek is mijn vorm van vrijheid.

Denken
Ik wil geen bullshit zingen , zegt hij een paar keer. Zo kan het dus gebeuren dat Distillator een tekst heeft over de Frans-Algerijnse oorlog van eind jaren 50. En over de Berlijnse Muur, over bommentapijten, over de ontzuiling. Dat was op ons debuut zo. We proberen mensen aan het denken te zetten. Op de eerste plaat gaat het over dingen die in het verleden zijn gebeurd. We stippen het aan en stellen de vraag: wat zou jij doen? Of nog fundamenteler: ben jij vrij en wat is vrijheid voor jou? We hebben het over de RAF. Is wat zij deden terrorisme? Wat vind jij? We zeggen niet: dit is goed of slecht. Wel: dit is gebeurd. Denk er eens over na.

Futuristisch album
Hij pakt het split-album met Space Chaser erbij. Een voorbode van het derde album van Distillator. Dit is een futuristisch album, zoals je ziet, toekomstgericht. Deels geïnspireerd op de Netflix-serie Black Mirror. Over de donkere kant van technologie. Over kunstmatige intelligentie en hoe het zou zijn om je hersens aan te sluiten op een netwerk. Over hoe je je aan de maatschappij kunt onttrekken met cryptocurrency.

Bullshit
Het zijn onderwerpen die Laurens Houvast bezighouden. Ik wil niet zingen over bullshit, dat zei ik al. Of over dood en verderf, dat doet iedereen al. Tegelijkertijd weet hij het te relativeren. Teksten worden overschat. Bij een concert luistert het grote gros alleen naar de groove en niet naar de teksten.

Cruise
Het korte bestaan van Distillator kent weinig saaie momenten. Wat te denken van hun optredens op een cruiseschip dat van Miami naar Jamaica en terug voer, met aan boord 3.000 metalfans? 70.000 Tons of Metal heet dat varende festival. We waren verreweg de kleinste band daar, qua naam. We stonden met onze jeugdhelden te spelen. Allemaal bands waar ik naar luisterde toen ik naar metal begonnen te luisteren, surrealistisch. Met Cradle of Filth en Children of Bodom aan de bar. Onvergetelijk.

Optreden
Om heel andere redenen geldt dat ook voor hun optreden in Parijs, in het voorprogramma van de Amerikaanse band Vektor. De tour langs steden als Rome, Hamburg, Londen, Oslo en Praag voerde naar Parijs, een week na de aanslag op onder meer muziekzaal Battaclan, waar in november 2015 89 concertgangers werden doodgeschoten.

Tanks in de straten
Wij zouden spelen in een zaal daar om de hoek, een week later. We reden Parijs binnen. Tanks in de straten, tien man security. Normaal zijn dat er hooguit drie. Net als Eagles of Death Metal die in Battaclan hadden gespeeld, is Vektor een Amerikaanse band. Het kon zijn dat de aanslag op hen was gemunt omdat ze Amerikaans zijn. Er was ook dreiging op het concert van ons. Gaat het door, zeggen we het af? Na het diner heeft de organisatie besloten: het gaat door. We speelden voor een bijna volle zaal, dat verbaasde me wel. Ik heb een speech gehouden. Dat we ons niet bang laten maken, want dan hebben zij gewonnen. Misschien dat er daarom ook wel zo veel mensen waren. Wij laten ons niet bang maken. Een heftige avond.

Drie
Bijzonder aan Distillator is dat het een trio is. Gitaar, bas, drum. Ongebruikelijk is het niet. The Who, The Jam, Nirvana en Police waren ook trio s. In het hardere genre Motörhead en Sodom. Dan heb je als muzikant veel ruimte. Met vier man speel je het dicht. Dan is het dikker, voller. Bij een trio kun je iedereen individueel heel goed horen. Vind ik persoonlijk wel fijn.

Groepsgeluid
Stiekem kunnen ze het groepsgeluid laten uitdijen. Dat doet bassist Frank te Riet. Hij bedient alle pedalen, ook voor mij. Hij trapt voor mij het pedaal in als het zover is. Een tweede versterker staat bij hem. Dat geeft een soort Hammond-orgelgeluid. Dan krijg je een sologeluid met bas en orgel eronder. Ik ken geen band die het zo doet. Met drie man moet je creatief zijn.

Aanpakken
En verder is het een kwestie van aanpakken, doorpakken en gáán. Met drie man kun je mijn fouten horen. In een trio kun je je niet verbergen. Maar dat is prima. We zijn een liveband, een showband, en je kunt niet honderd procent goed spelen en show maken tegelijkertijd. Natuurlijk proberen we zo goed mogelijk te spelen. Voor perfect zet ik thuis wel een cd op.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede - Foto: Carlo ter Ellen