Susan en Susanne: twee uitersten op Kunst in het Volkspark

Autonoom kunstenares Susan Pinkster is zondagmorgen vroeg lang bezig geweest met het arrangeren van haar kunstwerk: zelfgemaakte betonnen elementen in een strookje verdord gras. De betonnen stad die ze heeft gebouwd is niet te koop. Daar heb ik het niet voor gemaakt. Als iemand het in zijn tuin zou willen leggen zou dat misschien wel kunnen maar dan weet ik nog niet wat ik ervoor moet vragen.

Is dit kunst?
Het wordt trouwens niet door iedereen als kunstwerk herkend. Mensen komen langs zonder het te zien, lopen er zelfs dwars doorheen om sneller aan de overkant te zijn. Soms komt er iemand naar haar toe. Mensen gaan nadenken over wat ik hiermee bedoel, en dan komen ze vragen of ze het goed hebben. Dat is wel grappig, ze durven vaak niet op hun eigen oordeel te vertrouwen.

Als een jonge man een blok oppakt en ergens anders neerlegt kijkt ze een beetje verstoord: Wilt u dat terugleggen? Tien minuten later gebeurt hetzelfde. Maar deze meneer wil duidelijk een stempel drukken: hij bouwt zelfs een torentje. Als Susan er iets van zegt begint deze Hubert uit Gronau een geanimeerd gesprek: Maar jouw kunst nodigt juist uit tot spelen! Het vraagt om verandering, beweging! Susan vindt het goed dat hij het torentje laat staan.

VandalismeEn dan is de beweging niet meer te stuiten. Twee kleine kinderen wandelen het kunstwerk binnen en beginnen in innig overleg met de blokken te slepen. Geen steen blijft op dezelfde plek. Vandalisme? Cultuurbarbaren? Susan kijkt even verschrikt, maar glimlacht dan: Bij de eerste verandering dacht ik nog dat dat niet kon. Bij de tweede kon ik het al meer loslaten. En nu denk ik: blijkbaar nodigt het inderdaad uit tot spelen. Dat is een interessante gedachte, daar moet ik bij mijn volgende werk iets mee. Eigenlijk is dit een cadeautje.

Hit
Honderd meter verderop staat Susanne Timmer. Het is haar eerste keer, tot voor kort was ze financieel specialist bij een grote winkelketen. Maar het is nu al duidelijk dat haar werk een hit is: het publiek staat drie rijen dik voor de kraam. Susanne fotografeert in oude, vervallen gebouwen. Ze vangt de vergankelijkheid in pasteltinten en roestkleuren en dat spreekt veel mensen aan. Een aantal werken is dan ook al verkocht.

Het verrast haar: Ik fotografeer al langer maar maakte vooral portretfoto s. Mijn andere werk durfde ik eigenlijk nooit te laten zien, ik was bang voor het oordeel van anderen. Maar een tijdje geleden werd ik gevraagd voor een expositie en toen is het balletje gaan rollen. Eigenlijk moet ik weer werk zoeken, maar ik krijg vandaag zulke enthousiaste reacties. Ik denk nu dat ik het maar een kans ga geven, dat ik van deze passie mijn werk maak. Als ik daarnaast nog een paar dagen moet werken om de rekeningen te betalen vind ik dat niet erg.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede - Foto: Emiel Muijderman