Je bekijkt nu een artikel uit het archief
Dit artikel is niet geoptimaliseerd voor de huidige 1Twente-website. Hierdoor kan het voorkomen dat de opmaak wegvalt, er media ontbreekt en/of metadata incorrect is.
Nieuws
Enschede
Enschedeër reed meer dan 20 jaar lang voor beroemde kunstenaar
Ruim twintig jaar was Bert Geesing de vaste chauffeur van Armando. Zo n 300.000 kilometer reden ze samen door Europa. Tot zondag, de dag dat de kunstenaar stierf. Dit keer gaat hij alleen.
Toen hij dit voorjaar telefoon kreeg uit Potsdam, wist hij al dat het einde in zicht was. Altijd, ergens in april, meldde Armando zich bij Bert Geesing in Enschede. 19 april is de dag van de bevrijding van kamp Amersfoort. Daar ging hij naartoe. Vaste prik. Dat hij dit keer af moest zeggen, was een teken aan de wand.
Zondag overleed hij: de kunstenaar, schrijver en violist Armando, opgegroeid in de nabijheid van het kamp uit de Tweede Wereldoorlog. Hij werd 88 jaar. Toeval of niet, maar uitgerekend in Enschede is zijn laatste tentoonstelling te zien. In het Rijksmuseum Twenthe hangen twee van zijn laatste werken in een zaal waarvan de inrichting nog volledig is bepaald door de kunstenaar zelf.
Notitieblokje Ik heb nog gezien dat hij deze schilderijen maakte , zegt de 66-jarige Geesing. Zoals zo vaak na een lange autorit stond hij even met Armando in zijn atelier in Potsdam, vlakbij Berlijn. Hij was altijd aan het werk. Tot op het laatst. Vaak ook in de auto, als hij naast me zat. Dan pakte hij zomaar een notitieblokje en begon te schrijven of te schetsen. Dialogen die we hoorden in Duitse wegrestaurants, schreef hij soms letterlijk op. Minimaal drie van zijn laatste boeken zijn bij mij in de auto ontstaan.
Meer dan twintig jaar bracht hij de kunstenaar overal naartoe. Naar concerten, tentoonstellingen, lezingen, musea en speciale bijeenkomsten waarvoor Armando als bekend kunstenaar was uitgenodigd. Geesing reed dan heen en weer naar Berlijn, meestal alleen met de kunstenaar maar ook soms met de leden van zijn zigeunerkwartet.
FiscusEen enkele keer gingen er ook schilderijen mee. Er waren problemen met de fiscus in Duitsland. Een paar doeken moesten halsoverkop weg. Kun je komen? , vroeg hij me. Ik heb toen een aanhanger gehuurd en ben naar Berlijn gegaan. Ongelofelijk maar waar: met zeker tien kolossale doeken onder een zeil zijn we toen naar Amsterdam gereden.
Geesing leerde Armando kennen na een concert in 1995. Ze kwamen aan de praat en er ontstond een vriendschap. Hij had een bloedhekel aan vliegtuigen en treinen. Te druk, te vermoeiend. Of ik geen zin had om hem naar Berlijn te brengen, vroeg hij me op een dag. Dat had ik, maar wel onder voorwaarde dat ik overal mee naar binnen mocht. Niet alleen als chauffeur dus, maar als vriend en metgezel.
Urenlang zaten ze naast elkaar. Meer dan 300.000 kilometers, dwars door Europa. Met een pak glacékoeken tussen hen in. Zwijgend, maar vaak ook pratend. Over zijn werk, de schuldige landschappen uit zijn jeugd, de oorlog en de naam Armando, zoals ook Geesing hem noemde. Die naam stond zelfs in zijn paspoort en op zijn belastingformulier. Als hij ergens zijn eigenlijke naam zag, werd hij woest. Eén keer, bij de opening van het museum van Bommel van Dam in Venlo, eiste hij zelfs onmiddellijke verwijdering. Dat heb ik toen nog ter plekke nog voor hem heb geregeld.
In de hoogtijdagen waren ze gemiddeld twee tot drie keer per week op pad, vooral in de periode rondom de opening van het Armando Museum in Amersfoort. Een enkele keer verbleef Armando ook in Enschede. Vorig jaar bezocht hij samen met Geesing het Rijksmuseum. Prachtig vond hij dat. Het is niet voor niks dat hij er nu een eigen zaal heeft ingericht.
OnkostenvergoedingEen maand geleden zag hij hem voor het laatst. Het aantal autoritjes was het afgelopen jaar ook al behoorlijk afgenomen. Geld heeft hij er nooit voor willen hebben. Een onkostenvergoeding, dat was meer dan genoeg. En we gingen samen eten. Daar was hij gek op.
Zondag, bij de Trauerfeier, zal hij opnieuw naar Berlijn rijden. Wellicht ook rijdt hij de begrafenisauto op weg naar het crematorium. Armando heeft mijn leven verrijkt. Dit is het laatste wat ik voor hem kan doen.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede - foto: Annina Romita
Zondag overleed hij: de kunstenaar, schrijver en violist Armando, opgegroeid in de nabijheid van het kamp uit de Tweede Wereldoorlog. Hij werd 88 jaar. Toeval of niet, maar uitgerekend in Enschede is zijn laatste tentoonstelling te zien. In het Rijksmuseum Twenthe hangen twee van zijn laatste werken in een zaal waarvan de inrichting nog volledig is bepaald door de kunstenaar zelf.
Notitieblokje Ik heb nog gezien dat hij deze schilderijen maakte , zegt de 66-jarige Geesing. Zoals zo vaak na een lange autorit stond hij even met Armando in zijn atelier in Potsdam, vlakbij Berlijn. Hij was altijd aan het werk. Tot op het laatst. Vaak ook in de auto, als hij naast me zat. Dan pakte hij zomaar een notitieblokje en begon te schrijven of te schetsen. Dialogen die we hoorden in Duitse wegrestaurants, schreef hij soms letterlijk op. Minimaal drie van zijn laatste boeken zijn bij mij in de auto ontstaan.
Meer dan twintig jaar bracht hij de kunstenaar overal naartoe. Naar concerten, tentoonstellingen, lezingen, musea en speciale bijeenkomsten waarvoor Armando als bekend kunstenaar was uitgenodigd. Geesing reed dan heen en weer naar Berlijn, meestal alleen met de kunstenaar maar ook soms met de leden van zijn zigeunerkwartet.
FiscusEen enkele keer gingen er ook schilderijen mee. Er waren problemen met de fiscus in Duitsland. Een paar doeken moesten halsoverkop weg. Kun je komen? , vroeg hij me. Ik heb toen een aanhanger gehuurd en ben naar Berlijn gegaan. Ongelofelijk maar waar: met zeker tien kolossale doeken onder een zeil zijn we toen naar Amsterdam gereden.
Geesing leerde Armando kennen na een concert in 1995. Ze kwamen aan de praat en er ontstond een vriendschap. Hij had een bloedhekel aan vliegtuigen en treinen. Te druk, te vermoeiend. Of ik geen zin had om hem naar Berlijn te brengen, vroeg hij me op een dag. Dat had ik, maar wel onder voorwaarde dat ik overal mee naar binnen mocht. Niet alleen als chauffeur dus, maar als vriend en metgezel.
Urenlang zaten ze naast elkaar. Meer dan 300.000 kilometers, dwars door Europa. Met een pak glacékoeken tussen hen in. Zwijgend, maar vaak ook pratend. Over zijn werk, de schuldige landschappen uit zijn jeugd, de oorlog en de naam Armando, zoals ook Geesing hem noemde. Die naam stond zelfs in zijn paspoort en op zijn belastingformulier. Als hij ergens zijn eigenlijke naam zag, werd hij woest. Eén keer, bij de opening van het museum van Bommel van Dam in Venlo, eiste hij zelfs onmiddellijke verwijdering. Dat heb ik toen nog ter plekke nog voor hem heb geregeld.
In de hoogtijdagen waren ze gemiddeld twee tot drie keer per week op pad, vooral in de periode rondom de opening van het Armando Museum in Amersfoort. Een enkele keer verbleef Armando ook in Enschede. Vorig jaar bezocht hij samen met Geesing het Rijksmuseum. Prachtig vond hij dat. Het is niet voor niks dat hij er nu een eigen zaal heeft ingericht.
OnkostenvergoedingEen maand geleden zag hij hem voor het laatst. Het aantal autoritjes was het afgelopen jaar ook al behoorlijk afgenomen. Geld heeft hij er nooit voor willen hebben. Een onkostenvergoeding, dat was meer dan genoeg. En we gingen samen eten. Daar was hij gek op.
Zondag, bij de Trauerfeier, zal hij opnieuw naar Berlijn rijden. Wellicht ook rijdt hij de begrafenisauto op weg naar het crematorium. Armando heeft mijn leven verrijkt. Dit is het laatste wat ik voor hem kan doen.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede - foto: Annina Romita
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
Download onze app
