Na ernstige ziekte is restaurant Lovely Local in Enschede klein wonder

Je moet direct naar het ziekenhuis. Je hebt nog maar een nierfunctie van 12 procent , herhaalt Clarissa de strekking van het paniekerige telefoontje van het ziekenhuis een paar jaar geleden. Ze had al lange tijd last van nierstenen en vermoeidheid, maar de dokter schreef dit altijd toe aan haar leefstijl. Ze werkte in de horeca en maakte lange dagen.

Nieren aangetast
Toen ik zo moe was dat ik niet meer de trap op kon komen, vond Gijs het te ver gaan. Clarissa kreeg al snel de diagnose primaire hyperloxalurie, een defect in de lever waardoor de stofwisseling wordt verstoord en ophopingen zoals nierstenen worden veroorzaakt. Haar nieren bleken ernstig aangetast.

Clarissa s naam werd direct op de wachtlijst voor donororganen gezet. Eerst voor een lever, want daar zat de bron van het probleem en daarna voor een nieuwe nier. Ondertussen moest ze aan de dialyse. Twee jaar lang. Week in, week uit. Alsof ik ongetraind een marathon moest rennen. Het was echt een aanslag op mijn lijf.

Infecties
De boodschap is zwaar, maar de Enschedese vertelt het luchtig. Risicovolle operaties, infecties en ontelbaar veel uren aan de dialyse; niks kon haar uit het veld slaan. Als de chirurg zei dat ik afscheid moest nemen van mijn geliefden voor een operatie, zei ik gewoon tot straks . Haar ziekte gaf haar geen angst, maar juist moed. Het was echt een wake-up call , verklaart Gijs. Na de diagnose besloten we te doen wat we écht leuk vinden.

Foodtruck
De twee gaven hun baan in de horeca op, bouwden een oude Volkswagenbus om tot foodtruck en reisden samen het land door. Overdag stonden we op festivals, en s avonds zat ik weer aan de dialyse , vertelt Clarissa, alsof het een slechte mop is. De Enschedese straalt optimisme uit. Ik ben achteraf dankbaar dat mijn ziekte ons is overkomen, anders hadden we deze stap misschien nooit gezet. Hun ultieme droom, een eigen restaurant, bleef. Het stel stopte vorig jaar met hun foodtruck en ging op zoek naar een nieuw avontuur.

Oekepoek
Dat vonden ze, slechts een week later, in hun eigen Enschede. De eigenaresse van Bed & Breakfast Oekepoek in de Walstraat verhuurde de benedenverdieping van haar pand voor pop-up restaurants en kookworkshops. Het bleek de perfecte locatie voor het restaurant van Gijs en Clarissa. We willen toch niet alle dagen open , vertelt Gijs. Vrijheid is onbetaalbaar , legt zijn vrouw uit. Dat heb ik door mijn tijd aan de dialyse geleerd. (tekst gaat verder onder foto)

Diners
Inmiddels is het stel de vaste huurder van het pand. Hun restaurant Lovely Local is drie dagen in de week open. Op de overige dagen hosten ze af en toe privé diners. En als we niet werken doen we gewoon lekker niks , lacht Clarissa. Het stel lijkt onoverwinnelijk. Hun kracht? Gewoon de liefde, denk ik , antwoordt Gijs.

En die liefde komt terug in hun restaurant waar Clarissa in de keuken staat en Gijs de bediening doet. Lovely Local is alles wat wij zijn. We doen alles met z n tweeën en verzinnen elke maand nieuwe gerechten.

Lokaal en biologischEn de naam verklapt het al een beetje, dat zijn lokale en veelal biologische gerechten. We hebben zoveel mooie producten uit de regio, waarom zouden we daar geen gebruik van maken , vraagt Gijs zich hardop af. Op de kaart van augustus staat bijvoorbeeld een voorgerecht met mozarella van Buffalo Farm Twente, een pittige chili met rundvlees van Erfgoed Bossem in Lattrop en een dessert met aardbeien uit Manderveen. De smaak en het milieu zijn leidend. We willen het liefst alleen duurzame producten."

De fysieke gesteldheid van Clarissa heeft ook invloed op de menukaart. Sinds de diagnose ben ik me ervan bewust hoeveel troep we in ons lichaam stoppen. Dankzij onze lokale leveranciers weten we precies wat we in huis halen. Geen vlees vol antibiotica dus. Aangezien zout schadelijk is voor haar donornier, is er geen korreltje te vinden het restaurant. Nierpatiënten kunnen er dus met een gerust hart terecht. Voor flauwe gerechten hoeven gasten niet bang te zijn. Niemand heeft ooit om zout gevraagd , vertelt de kokkin trots.

Huiskamer
Stralend zit het stel in hun restaurant dat eruitziet als een huiskamer. Financieel zijn we niet rijk, maar we voelen ons wel heel rijk , zegt Gijs, terwijl hij liefdevol naar zijn vrouw kijkt. De toekomst is onzeker voor het stel. Clarissa legt uit dat een donororgaan gemiddeld na zo n 10 jaar weer door het lichaam wordt afgestoten. En dan begint het riedeltje weer overnieuw. Zorgen maakt de opgewekte 30-jarige zich echter niet. Dat zie ik dan wel weer. Ik ben dankbaar voor elke dag.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Robin Hilberink