Je bekijkt nu een artikel uit het archief
Dit artikel is niet geoptimaliseerd voor de huidige 1Twente-website. Hierdoor kan het voorkomen dat de opmaak wegvalt, er media ontbreekt en/of metadata incorrect is.
Nieuws
Enschede
Afgekickte Ahmet uit Enschede doorbreekt Turks taboe
Ahmet Turkmen (43) was 17 jaar lang verslaafd aan harddrugs en raakte alles kwijt. In Enschede maakte hij een nieuwe start. Nu wil hij het taboe op verslaving binnen de Turkse gemeenschap aanpakken, met een eigen boek.
Het is 2009 als Ahmet Türkmen de bodem van de put ziet. Hij heeft dan net vier maanden vastgezeten in de gevangenis in Almelo. "Ik heb toen de grond gevoeld met mijn neus", zegt hij nu. Hij is dan alles kwijt. Zijn huis in Rijssen, zijn vrouw en twee kinderen, die hij niet meer mag zien. Ook z'n oude baan als dakdekker in Rijssen kan ie vergeten. "Dat waren momenten dat ik dacht, waarom leef ik eigenlijk nog? Ik ben toch iedereen tot last, inclusief mezelf. Ik wou niet meer, wilde een overdosis heroïne nemen. Maar ik kon het niet, er zelf een einde aan maken."
Griep, maar dan erger
Zeventien jaar lang kampt de geboren Turk met een hardnekkige drugsverslaving. Wat begint met wiet, gaat al snel over in lsd, cocaïne en heroïne. Al op jonge leeftijd is er geen weg meer terug.
"Als ik niet gebruikte, kreeg ik pijn in mijn spieren en gewrichten. Een soort griep, maar dan tien keer erger. Ik besefte op een gegeven moment dat ik echt verslaafd was, het lichamelijk nodig had. Ik was 17 jaar oud."
Beetje saaiDeze woensdag doet hij z'n verhaal, als 43-jarige man die geheelonthouder is. "Een beetje saai", noemt hij het met een grote glimlach. Ahmet oogt vriendelijk en praat rustig, op een bijna fluisterende toon. Voor hem op tafel ligt het boek Taboe, dat hij schreef samen met Linda de Waart. Op z'n T-shirt staan de letters #TABU, een knipoog naar het Turkse woord voor taboe.
Het boek gaat over hem, dat zeker, maar Ahmet wil iets veel groters bereiken. "Ik wil verslaving en taboe's bespreekbaar maken binnen de Turkse gemeenschap, en heb mezelf daarvoor als gereedschap gebruikt."
Mens erger dich nichtAls jonge Turk groeide hij op in Duitsland, in een dorpje nabij Münster. Hij zag bij Duitse vriendjes een heel andere wereld. "Daar deden ze dingen met het gezin, zoals Mens erger dich nicht. Prachtig vond ik dat. Het was daar leuk en warm. Bij ons thuis was dat allemaal niet. Daar ging het meer over geld verdienen. En snel terug naar Turkije. Tussen mijn broer en mij spraken alleen de vuisten. Ik durfde geen vriendje mee naar huis te nemen."
Het is illustratief voor de Turkse gemeenschap, denkt Ahmet. "De Turkse gemeenschap is heel gastvriendelijk, maar ook heel gesloten. Ik heb geprobeerd een kijkje te geven in een keuken die normaal gesproken dicht blijft." Voor het boek interviewde hij verschillende Turken, inclusief een imam. Lang niet iedereen wilde meewerken, want er ligt een taboe op praten, over wat voor onderwerp dan ook. Het is niet voor niets een terugkerend thema in boeken van andere Turkse schrijvers als Ãzcan Akyol en Murat Isik: de gesloten Turkse cultuur met strenge vader.
Nepprofiel
Bij Ahmet was het niet anders. Hij noemt het leven een 'cultuurschock' en gleed steeds verder weg. Nadat hij in 2009 de bodem zag, kickte Ahmet vanaf maart 2010 af bij Tactus in Enschede. Zij lieten hem een opleiding volgen tot ervaringsdeskundige. Met het diploma op zak trok Ahmet letterlijk stad en land door om z'n boodschap te verkondigen. In zijn eigen gemeenschap bleek dat het lastigst. "Ik gaf overal presentaties, ook in moskeeën. Zodra het daar over verslaving ging, kwam er niemand. Maar dan werd ik later wel toegevoegd op Facebook door iemand met een nepprofiel. En kreeg ik een berichtje: mijn broer is verslaafd, kun je alsjeblieft helpen?"
Het probleem achter die cultuur van wegkijken is volgens Ahmet de interpretatie van de islam. "Als je drugs of alcohol gebruikt of gokt ben je een zondaar in de letter van de islam. De islam zegt niet dat je iemand dan moet laten vallen, maar juist dat je moet helpen. Maar de reactie is vaak: iemand die gebruikt is zwak. Daar wil ik niks mee te maken hebben."
Ahmet is het daar hartgrondig mee oneens. "Verslaafde mensen zijn doorzetters. Ik heb zelf 17 keer geprobeerd er vanaf te komen, maar elke keer dat ik terugviel, had ik de moed om op te staan."
Vriendin, kinderen én werk
Waar Ahmet in 2010 de bodem raakte, lacht het leven hem inmiddels weer toe. Na een carrière als ervaringsdeskundige bij Tactus is hij nu aan het werk voor Kwintes (ondersteuning bij psychiatrische problemen). Daarnaast heeft hij zijn eigen bedrijfje Herstelkompas en schreef hij het boek Taboe. Met zijn twee kinderen heeft hij goed contact en ook heeft hij weer een relatie. Ahmet woonde tot vorig jaar in Enschede, maar is inmiddels verhuisd naar Lahtum nabij Arhnem. Het boek is online te bestellen op bol.com en de webshop van Tactus. Er wordt gewerkt aan een Turkse vertaling.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Cees Elzenga/Het oog.nl
Zeventien jaar lang kampt de geboren Turk met een hardnekkige drugsverslaving. Wat begint met wiet, gaat al snel over in lsd, cocaïne en heroïne. Al op jonge leeftijd is er geen weg meer terug.
"Als ik niet gebruikte, kreeg ik pijn in mijn spieren en gewrichten. Een soort griep, maar dan tien keer erger. Ik besefte op een gegeven moment dat ik echt verslaafd was, het lichamelijk nodig had. Ik was 17 jaar oud."
Beetje saaiDeze woensdag doet hij z'n verhaal, als 43-jarige man die geheelonthouder is. "Een beetje saai", noemt hij het met een grote glimlach. Ahmet oogt vriendelijk en praat rustig, op een bijna fluisterende toon. Voor hem op tafel ligt het boek Taboe, dat hij schreef samen met Linda de Waart. Op z'n T-shirt staan de letters #TABU, een knipoog naar het Turkse woord voor taboe.
Het boek gaat over hem, dat zeker, maar Ahmet wil iets veel groters bereiken. "Ik wil verslaving en taboe's bespreekbaar maken binnen de Turkse gemeenschap, en heb mezelf daarvoor als gereedschap gebruikt."
Mens erger dich nichtAls jonge Turk groeide hij op in Duitsland, in een dorpje nabij Münster. Hij zag bij Duitse vriendjes een heel andere wereld. "Daar deden ze dingen met het gezin, zoals Mens erger dich nicht. Prachtig vond ik dat. Het was daar leuk en warm. Bij ons thuis was dat allemaal niet. Daar ging het meer over geld verdienen. En snel terug naar Turkije. Tussen mijn broer en mij spraken alleen de vuisten. Ik durfde geen vriendje mee naar huis te nemen."
Het is illustratief voor de Turkse gemeenschap, denkt Ahmet. "De Turkse gemeenschap is heel gastvriendelijk, maar ook heel gesloten. Ik heb geprobeerd een kijkje te geven in een keuken die normaal gesproken dicht blijft." Voor het boek interviewde hij verschillende Turken, inclusief een imam. Lang niet iedereen wilde meewerken, want er ligt een taboe op praten, over wat voor onderwerp dan ook. Het is niet voor niets een terugkerend thema in boeken van andere Turkse schrijvers als Ãzcan Akyol en Murat Isik: de gesloten Turkse cultuur met strenge vader.
Nepprofiel
Bij Ahmet was het niet anders. Hij noemt het leven een 'cultuurschock' en gleed steeds verder weg. Nadat hij in 2009 de bodem zag, kickte Ahmet vanaf maart 2010 af bij Tactus in Enschede. Zij lieten hem een opleiding volgen tot ervaringsdeskundige. Met het diploma op zak trok Ahmet letterlijk stad en land door om z'n boodschap te verkondigen. In zijn eigen gemeenschap bleek dat het lastigst. "Ik gaf overal presentaties, ook in moskeeën. Zodra het daar over verslaving ging, kwam er niemand. Maar dan werd ik later wel toegevoegd op Facebook door iemand met een nepprofiel. En kreeg ik een berichtje: mijn broer is verslaafd, kun je alsjeblieft helpen?"
Het probleem achter die cultuur van wegkijken is volgens Ahmet de interpretatie van de islam. "Als je drugs of alcohol gebruikt of gokt ben je een zondaar in de letter van de islam. De islam zegt niet dat je iemand dan moet laten vallen, maar juist dat je moet helpen. Maar de reactie is vaak: iemand die gebruikt is zwak. Daar wil ik niks mee te maken hebben."
Ahmet is het daar hartgrondig mee oneens. "Verslaafde mensen zijn doorzetters. Ik heb zelf 17 keer geprobeerd er vanaf te komen, maar elke keer dat ik terugviel, had ik de moed om op te staan."
Vriendin, kinderen én werk
Waar Ahmet in 2010 de bodem raakte, lacht het leven hem inmiddels weer toe. Na een carrière als ervaringsdeskundige bij Tactus is hij nu aan het werk voor Kwintes (ondersteuning bij psychiatrische problemen). Daarnaast heeft hij zijn eigen bedrijfje Herstelkompas en schreef hij het boek Taboe. Met zijn twee kinderen heeft hij goed contact en ook heeft hij weer een relatie. Ahmet woonde tot vorig jaar in Enschede, maar is inmiddels verhuisd naar Lahtum nabij Arhnem. Het boek is online te bestellen op bol.com en de webshop van Tactus. Er wordt gewerkt aan een Turkse vertaling.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Cees Elzenga/Het oog.nl
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
Download onze app
