Voor familie van vermoorde Sandra zijn feestdagen als een gruwel

Robert en Harriët van Duijl hebben hun best gedaan. Op het dressoir staan twee kleine kunstboompjes, versierd met veel roze balletjes. In de hoek van de kamer een grote vrolijke kerstboom, die vanaf de straat nog zichtbaar is door de ruit. Voor de voorbijganger een huis als vele: helemaal in kerstsfeer.

Maar uit het zicht, naast die boom, branden er op een tafeltje twee kaarsen bij de foto van hun dochter Sandra. Dáár draait het echt om in huis. Een gedenkplekje voor hun dochter, die drie jaar geleden werd vermoord. Die kerstboom kan ze gestolen worden. Voor ons had die boom niet gehoeven. Kon je met een tijdmachine maar een sprongetje maken naar januari 2019 en de feestdagen overslaan , zeggen Robert en Harriët. De donkere dagen voor kerst zijn in hun hart geslopen...

Troost en steun
Voor de Enschedeërs is het hoogtepunt van de feestdagen de lichtjesavond - vandaag - op de begraafplaats in Usselo, waar Sandra begraven is. Daar vinden ze troost en steun tussen de fakkels bij de zerken, met vele anderen die treuren om een verloren naaste. Robert en Harriët zullen met meerdere familieleden kaarsjes aansteken op Sandra s graf. Zelf komen ze daar wekelijks, Harriët zelfs bijna dagelijks. Ik vertel haar alles, hang hele verhalen op. De Van Duijls zijn niet gelovig, geloven niet in een leven na de dood. Maar stiekem hoop je dat ze het nog allemaal mee krijgt.

Niet meer naar tv kijken
Hun huis is in kerstsfeer, omdat het moet , omdat het zo hoort. Robert: De straten zijn versierd. De feestmaand spat van alle tijdschriften af. Op televisie zie je alleen maar programma s en reclames vol gezellige mensen, die met hun gezin de feestdagen vieren. De hele tijd dat perfecte plaatje. Soms kan je er gewoon niet meer naar kijken. Want het laat ons juist het intense gemis voelen. Bij de Enschedeërs gaan radio en tv geregeld midden in een programma uit, is de gezelligheid niet meer te harden.

Net als vroeger
Maar goed, ze doen wel hun best. Want natuurlijk gaat het leven door. Het moet voor jezelf, maar vooral voor onze andere dochter Liset, die haar hele leven nog voor zich heeft. Die wil als ze op bezoek komt niet altijd bij treurende ouders zitten. Die wil bij ons ook een gezellig thuis vinden, warmte voelen , zeggen ze. Zoals vroeger.

Met de Kerst komen hun bejaarde ouders eten en willen ze er ook wat van maken. Net als vroeger. En met oud- en nieuw zien ze wel. Harriët: Maar om middernacht krijg ik gelukkig nieuwjaar echt mijn mond niet uit. Ik weet zeker dat ik sta je huilen, net als vorig jaar.

De Enschedeërs snappen wel dat hun drama voor de omgeving en allerlei instanties alweer drie jaar geleden is, als ver- van-een bed-show. Robert, chauffeur van beroep, is mentaal nog steeds niet in staat om te werken, hij kan het gewoonweg niet. Maar bij het UWV zeggen ze: je bent niet ziek, je mankeert niets, je kunt best weer aan het werk . Nee lichamelijk heb ik niks, het zit van binnen.

Geen verzoening
Hij heeft therapieën gehad, is naar praatgroepen geweest, slikt pillen. Hij had sindsdien kort twee baantjes, maar knakte. Hij kon z n kop er niet bij houden, de Tukker zou nog een gevaar op de weg worden! De wereld draait door. Maar voor onszelf staat hij nog stil. Een ongeluk of ziekte; dat kan je misschien nog verkroppen. Maar moord ¦?

Zo slepen ze zich door de feestmaand. Die is voor sommigen ook de maand van verzoening, vergeving, een nieuwe start. De ultieme kerstgedachte. Maar daar hoef je bij de Van Duijls niet mee aan te komen. Robert: Vergeving? Nooit. Vorig jaar heeft zijn vrouw een brief geschreven aan de moordenaar van hun kind. De woede die ze nergens kwijt kon, schreef ze van zich af in drie a4 tjes. Ik hoop dat je leven een hel wordt. Met hatelijke groet.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Cees Elzenga