Evert Bleuming over het verval en de terugkeer van FC Twente: €˜Club was net de Titanic €™

Maart 2018: terugkeer Bleuming bij FC Twente
FC Twente was net de Titanic, al lang en breed begonnen aan de glijvlucht. Ik kwam vorig jaar maart terug bij de club, was drie jaar weggeweest. Op de kantoren in De Grolsch Veste hing een negatieve sfeer, het personeel had er geen vertrouwen meer in. Ik had niet aan zien komen dat het zo erg was. Ik kwam van FC Utrecht, daar wordt alles meteen op tafel gegooid. In Enschede sudderde het. Ik moest terug naar Twente, dat voelde zo, maar ik schrok van wat ik aantrof. Er kwamen ook steeds mailtjes binnen, van goede medewerkers die afscheid namen van de club. Zo zonde. Degradatie was niet meer te voorkomen, dat voelde je aan alles. Gertjan Verbeek moest weg, Jan van Halst en Erik Velderman. Contracten liepen af. Het was net een sterfhuis. We hadden op 25 juni nog acht spelers en een trainer over.

14 mei 1983: degradatie uit de eredivisie
Het was een heel andere situatie. Er heerste geen negatieve tendens binnen de club. We hadden slecht gepresteerd, dat wisten we. We voelden ons daar verantwoordelijk voor en schuldig over. Dat was bij de groep van vorig jaar veel minder. Zij hadden drie andere trainers voor de groep gehad, er was veel gedoe geweest waar ze geen invloed op hadden. Dat was heel anders dan bij ons.

Op de dag van de degradatie in 1984 dachten we dat de wereld verging, maar wat bleek: de volgende dag gingen de gordijnen gewoon weer open. Ik moest gewoon weer aan het werk bij de Rabobank en Fred Rutten bij het vleesbedrijf. Het gezeik van de omgeving hield een paar dagen aan, maar er was vooral veel steun. We hadden ook hele sterke leiders. Frans Hartman en Ferdinand Fransen kwamen na de degradatie bij ons: We gaan er samen bovenop komen, we keren meteen terug , zeiden ze. Verder was er geen gezeur of onrust.

1983-1984: eerste seizoen in de eerste divisie
We hadden geluk met Fritz Korbach als trainer, hij wist precies de juiste snaar te raken. Hij haalde al het negatieve van het jaar ervoor bij ons weg. We trainden knetterhard, maar deden ook leuke dingen. Maandagavond kaartavond met Tubantia, de politie en DOS-WK. Daarvoor samen eten bij het Atrium. Fritz ging mee. Hij hield iedereen in de cirkel, we konden veel van elkaar verdragen.

We begonnen slecht aan het seizoen. We verloren de eerste wedstrijd met 3-0 van Heracles, daarna van MVV en tegen SVV pakten we ons eerste punt. Pas de vierde wedstrijd wonnen van van ADO. Daarna waren we niet meer te stoppen. Ik raakte dat seizoen geblesseerd aan mijn kruisband. Het gebeurde tijdens een wedstrijd van Jong Oranje in Mostar, een botsing met André Hoekstra en Rene Eijkelkamp. Dus ik zat in het gips en miste de laatste duels.

29 april 2018: de dag van de tweede degradatie in de geschiedenis en daarna Ik denk niet vaak meer aan die dag. Ik voelde me er geen onderdeel van. Zaakwaarnemers belden meteen dat spelers weg wilden. Veel spelers zouden al gaan. De trainers vroegen wat er moest gebeuren. De jeugdopleiding lag in puin. Er was zoveel aan de hand dat je bijna vergat waar het om ging: zo snel mogelijk weer promoveren.

De club realiseerde zich niet dat op 17 augustus de competitie weer begon, het ging over jaarkaarten en hoeveel we er al hadden verkocht. Maar er stond geen elftal, er was niets meer. In 1984 hadden we naast Hartman en Fransen ook nog Ton van Dalen, als elftalleider. We waren heel steady. Vorig jaar was er geen leider meer bij Twente. Ik heb het voor een deel op me genomen en beslissingen genomen die niet altijd leuk waren. Er zullen mensen zijn die me haten, maar dat is inherent aan het leiderschap.

Wie kon zich voorstellen dat FC Twente een eerste divisieclub zou worden? Niemand en toch is het gebeurd. Ik vraag me nog vaak af: hoe heeft het kunnen gebeuren dat we zo zijn afgegleden? Als ik terugkijk, begon het in 2014. Mijn vrouw vroeg me in die tijd een keer: vind je het nog wel leuk? Nee, totaal niet. Joop Munsterman had het lumineuze idee gekregen om een technisch manager aan te stellen die ook de scoutingvergaderingen leidde. Hij kwam alleen nooit opdagen. We hadden het altijd goed voor elkaar, maar het glipte steeds meer weg. Wat goed ging, werd ons afgepakt.

Augustus 2018: begin competitie eerste divisie
We moesten verder in juni. Wout Brama kwam terug, dat was een schot in de roos. Dankzij het netwerk van Ted van Leeuwen (technisch directeur) en van mij hadden we een redelijk team staan bij het begin van de competitie. We wonnen de eerste wedstrijd thuis van Sparta en de derde van Roda JC. Dat heeft ons gered, we kwamen niet meteen in een negatieve spiraal terecht. Uiteindelijk gebeurde dat wel, maar toen konden we er beter op anticiperen.

Het sentiment was de eerste seizoenshelft heel negatief, Nederland was tegen FC Twente. Teams wilden van ons winnen en gingen los. De week erna presteerden ze dan niets. Maar langzaam werden we stabieler. Met jongens als Drommel, Brama, Bijen en Gonzalez. Als dan de spitsen en Aitor gaan scoren, ga je wedstrijden winnen. Fred Rutten zei tegen me: de gunfactor krijg je voorlopig niet, ga op zoek naar de geluksfactor . Dat hebben we gedaan. We hebben raak geschoten op cruciale momenten. Dat is ook een kwaliteit, niet alleen geluk. Over de penalty s die we meekregen heb ik het niet. Dat daar zoveel kritiek over was van buiten, vind ik Calimero-gedrag.

30 november 2018: Jong Ajax thuis (2-5): grote zorgen
Op die dag heb ik me de grootste zorgen gemaakt van het hele seizoen. We zakten diep door de ondergrens. De groep was langzaam maar zeker hechter geworden, maar liet elkaar die dag los. Ted van Leeuwen heeft ze gelukkig weer bij elkaar gekregen. Daarna begon de goede reeks. In 1984 verloren we thuis van MVV, dat was een vergelijkbaar moment en gevoel. Sportverslaggever Theo Koomen verongelukte die dag na onze wedstrijd. Het was op alle fronten een zwarte dag.

13 januari 2019: MVV-uit, (0-2): het geloof neemt toe
MVV is een terugkerend verhaal voor me. In 1984 zaten ze ons dwars en werden kampioen. Na de winterstop van dit jaar wonnen we uit van MVV. Dat was het moment dat dacht ik: we gaan het redden. Ik kreeg in de weken daarvoor juist veel berichten van mensen: jullie gaan het niet redden . Maar ik zag het ontstaan. De Spanjaarden raakten gewend, het blok stond. We vonden wel dat er fris bloed nodig was, maar niet te veel. Vandaar dat we Friday en Hamdaoui hebben gehaald. Ik kwam na de zege op MVV thuis en zei: het gaat goed komen, maar dat gevoel heb ik weggehouden bij andere mensen.

24 april 1984: promotie naar de eredivisie is een feit
Ik was er op krukken bij in Leeuwarden. We speelden gelijk tegen Cambuur, Manuel Sanchez Torres scoorde. Er was ontlading, maar we zagen al wel van verre aankomen dat we zouden promoveren. MVV en wij staken met kop en schouders boven de rest uit en de twee bovenste ploegen bovenste promoveerden meteen. Dat we dat jaar geen kampioen werden is een smetje, ik krijg er nog een naar gevoel van als ik daar aan denk.

Hoe we het vierden weet ik niet precies meer, met veel bier denk ik. Er was geen huldiging, ook geen feest van drie dagen, maar bij het Diekman zag het wel zwart van de mensen. Ik ben vast en zeker dronken geworden met mijn poot in het gips. Het was een mooi seizoen, ik heb het in een soort roes beleefd. Als speler is het heel anders. Korbach had het niet over clean sheets enzo, die zei: je moet er een meer maken dan de tegenstander . Dat deden we.

Het heden: FC Twente is kampioen geworden van de eerste divisie
Ik ga het klein vieren met familie. Daar zitten een paar grote fans van Twente bij. Ik heb niet het gevoel dat we iets groots te vieren hebben, dit moest gewoon. We hadden maar een doel: promoveren op de korte termijn. Dit is promotie, het geeft me geen enorme voldoening. Het wordt pas een grote prestatie als we volgend seizoen stabiel meedraaien in de eredivisie. Daar gaan we nu mee aan de slag.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman