Het is verleidelijk om in de foto die voor ons ligt een volkstuintje te zien. Immers, de stuiptrekking van iemand die probeert in leven te blijven op een plek waar dat nauwelijks meer mogelijk is, zou te confronterend zijn.

Maar dat is wel wat de documentairefotografie van Van den Broek laat zien, over wat er op dit moment dichtbij, in onze spreekwoordelijke achtertuin, gebeurt. Hier geen smeltend ijs om goed geconserveerde sporen van een doodstrijd uit het pleistoceen zichtbaar te maken, maar vertrouwde materialen en spulletjes uit onze eigen tijd en omgeving, het noordwesten van Europa, tussen de Noordzee en het Duitse achterland, die inderhaast zijn achtergelaten alsof het maar voor even zou zijn, met nog nét geen opgeprikt kartonnen bordje ‘ben even weg’.

Geen spoor van in paniek zoekende familieleden of schade die reddingsdiensten achterlieten bij het weghalen van de overledene. Nee, wat hier is terug te lezen is hoe iemand in staat is geweest om met de dood op de hielen, vindingrijk en zonder haast zo lijkt het, een leven in een stenen huis aan een straat van asfalt met een rijk gevulde supermarkt in de buurt, voor de tijd die hem rest, terug te schalen naar het meest basale om in leven te blijven: een dak boven je hoofd en eetbaar groen dat uit de grond omhoogkomt.

De mens zelf is niet te zien, die is opgelost, verdampt in de atmosfeer, alsof hij nooit heeft bestaan.