Ahmed, Ismeil en Ammar uit Jemen bivakkeren vier weken in Hazemeijer Hengelo

'Het is hier goed'

Het drietal loopt gebroederlijk over het winderige terrein van de Hazemeijer in Hengelo. Alle drie een warme muts op en een tas bij hen. "Het is hier goed", vertelt Ismeil over de noodopvang waar hij gisteren met zijn twee vrienden aankwam. "Het was vannacht wel koud en wat gehorig, maar we mogen niet klagen."

Geen politie

De drie kenden elkaar niet voor hun vlucht naar Nederland, ze leerden elkaar pas hier kennen. En dat klikte direct, waardoor er inmiddels een vriendschap is ontstaan. "We hebben veel problemen in Jemen. Er is daar bijvoorbeeld geen politie", legt Ammar uit. "De families regelen alles zelf. Dus als je een probleem hebt met iemand uit een andere familie, ga jij er met de jouwe naartoe om het op te lossen."

Dat oplossen lukt wel eens met woorden en afspraken, maar lang niet altijd. "Hoe groter je familie is, des te meer macht je hebt. Je bent namelijk met meer personen en krijgt dan dus ook meer voor elkaar. Zij zijn de machthebbers", vult Ismeil hem aan.

Grote problemen

Volgens de tijdelijke Hengeloërs is de situatie in hun thuisland verre van comfortabel. Ismeil: "We hebben echt grote problemen in ons land. Eigenlijk te veel om uit te leggen. Mensen lopen met geweren over straat, er wordt geschoten en je bent steeds bang dat ze al je bezittingen van je afnemen. Als machtige mensen het op je auto of grond gemunt hebben, kun je dat beter direct afgeven."

Ahmed en Ammar steken een sigaret op als ze aan de situatie in hun thuisland denken. De drie lijken niet emotioneel te worden tijdens het gesprek, maar als hen gevraagd wordt wat ze precies hebben gezien, willen ze daar niet die op ingaan. Ahmed vertelt wel dat zijn vader bij zo'n akkefietje tussen twee families om het leven is gebracht.

Huis overhoop geschoten

Ook laat hij een foto op zijn telefoon zien. "Hier, dit is mijn huis. Of eigenlijk: was." Op de foto is een bouwval op een zanderige vlakte te zien waar je zonder moeite doorheen kijkt. Het huis lijkt overhoop geschoten en leeggeroofd.

Ze hopen op een mooie toekomst in Nederland en hebben dan ook grootse plannen. Ahmed wil technisch tekenaar worden terwijl Ismeil en Ammar een toekomst als ziekenhuisarts wel zien zitten. "We willen hier studeren en een toekomst opbouwen", zegt de jongste van hen.

'Terugkeren is geen optie'

Hier een opleiding volgen, wat kilometers maken in het vak en terugkeren naar Jemen is voor hen geen optie. "Een kennis van mij vertrok naar de Verenigde Staten, werkte daar acht jaar om vervolgens met veel geld terug te keren naar zijn familie in Jemen. Toen hij op het vliegveld van zijn thuisland was, is hij direct doodgeschoten en hebben ze al zijn geld afgepakt. Dat soort dingen gebeuren daar. Dus ik wil niet terug", vertelt Ammar terwijl hij een flinke trek van zijn sigaret neemt.

Uitgewaaierd

Dromen najagen, dat is wat het drietal wil. Het enige wat ze nu hebben is een telefoon en een tas met wat kleding. Toch zeggen ze dat gemis van hun familie meevalt. "We hebben telefonisch contact met ze. En terug naar Jemen gaan lost het niet op, want onze families zijn inmiddels uitgewaaierd over de wereld. Een deel van mijn familie zit in bijvoorbeeld in Saudi-Arabië, is gevlucht naar de VS of zit elders in Europa."

"Jemen is ons land, maar we weten dat er geen weg terug meer is. In Nederland hebben we het goed, we willen studeren en een leven opbouwen. Daar richten we ons nu op."