Video: popzangeres uit Enschede maakt een statement: €˜Kleed me uit €™

Strakke planning als het even kan. Roos Blufpand (26) kijkt naar de tijd op haar smartphone. Drie minuten te laat, dat valt mee , en ze hangt lachend d r jas over haar stoel. Sowieso een ongewoon precieze tijd om af te spreken: 11.10 uur. Ik gaf tot 11.00 uur les en toen moest ik hier nog naartoe.

Muziekhol
Hier: dat is een Bagels & Beans in Utrecht. Een straat verderop heeft ze een oefenruimte - Mijn muziekhol. Daar ontwikkelde ze haar nieuwe album, met de uitdagende titel Kleed me uit. Muzikaal een stijlbreuk met haar werk tot nu toe. Meer elektronica en beats, tekstueel open en zonder dat ze iets achterhoudt.

Vooralsnog trekt vooral de single Ja, natuurlijk veel aandacht. Het catchy refrein Ik ben gek, maar jij bent normaal is lekker provocerend. Wonen doet ze op Kanaleneiland. Utrecht, midden in het land. Zo kan ze alle kanten op zonder dat het ooit ver is.

Toch ben je opgeleid in Enschede. Waarom daar eigenlijk?
Singer-songwriter kon alleen in Rotterdam, Amsterdam of Enschede. Ik was 17 jaar. Een echt grote stad vond ik nog te spannend. Een puberreden, ik weet het. Er kwam bij: ik kom uit Ede, ik wilde er zo ver mogelijk vandaan. Waar ik blij mee ben, is dat me daar is geleerd hoe je als artiest moet ondernemen. Dat heb ik dan ook meteen goed opgezet. Het ingewikkelde van muziek is dat je het niet echt kunt leren. Het creatieve proces zit in jezelf. Met deze plaat heb ik meer geleerd dan in de vier jaar op het conservatorium. Op creatief vlak dan.

Dit album is een stap.
Een enorme stap. Ook van het conservatorium in Enschede had ik meegekregen dat iedereen steeds wat van mijn muziek vindt: bandleden, managers, noem maar op. Begrijp me niet verkeerd, het is heel goed om feedback te ontvangen. Maar bij deze plaat heb ik er bewust voor gekozen me daarvoor af te sluiten en dat te doen wat ik tof vind. Ik ben een interessante, nieuwe, spannende weg ingeslagen. Van steeds altijd en overal de middenweg kiezen naar een statement durven maken, artistiek. Het is een proces van de afgelopen twee jaar niet alleen in de muziek, maar ook in mijn persoonlijke leven. Ik kom er steeds meer achter dat mijn stem ook telt.

Dat was vroeger minder? Ik wil er niet anderen de schuld van geven dat ik naar hen geluisterd heb. Het is dat ik mezelf niet zo belangrijk vond. Dan doe je snel wat anderen willen of hoe anderen het voor zich zien. Als ik niet durf te staan voor waar ik voor sta of mijn intuïtie durf te volgen, is het logisch dat anderen het overnemen, of je helpen eigenlijk.

Een kwestie van volwassen worden? Zo zou je het kunnen noemen. Ik weet niet of ik nu helemaal volwassen ben, hoor.

Je teksten zijn openhartiger, persoonlijker?
Persoonlijk vind ik lastig. Want dit is hoe ik vanaf het eerste jaar op het conservatorium schrijf. Ik kan niet echt anders. Ik ben nu minder politiek correct geweest. Soms heb ik gewoon opgeschreven hoe ik me op dat moment voelde en dat was niet altijd aardig naar de wereld toe of naar anderen toe. Ik voelde me gewoon zo. En dat is wat kunst is. Als kunstenaar mag je zeggen hoe het voelt. Ik heb mezelf toegestaan dat ook een keer te doen.

Kleed me uit: een uitdagende titel.
Die titel kwam al snel. Wel meteen die ratio: dit kon ik niet maken. Mensen zouden denken dat ik het vies bedoel. Zeker omdat ik een vrouw ben, ik zou er nare opmerkingen bij kunnen krijgen. Maar het klopt met het thema van de plaat: ik kleed me uit, ik ga naar de kern van mijn gevoel. Dit is mijn artistieke vrijheid. Opmerkingen, het zij dan maar zo.

En daar hoort deze elektronische muziek bij.
Tijdens de opnamen van Hoe dan, mijn vorige plaat, was ik hier al naar op zoek. Ik had deze sound al in mijn hoofd. Ik was er nog niet klaar voor om dat te durven.

Haar eerste liedje, vertelt Roos Blufpand, schreef ze toen ze 11 was. In het Engels. Op die leeftijd trad ze ook voor het eerst op, op school. Ik schrijf al sinds ik mij kan heugen. Toen ik op middelbare school zat, heb ik gedacht dat ik niet goed genoeg was om muziek te maken. Ik wilde het wel. Ik dank veel aan de muziekdocent. Hij zei: En nou kom jij in het koortje zingen. Je hebt hartstikke veel talent. Wat een docent al niet kan doen.

Je maakt je sterk voor duurzaamheid. Bent ambassadeur van Plastic Soup Foundation, om plastic in het milieu tegen te gaan.
En in het afgelopen jaar ben ik van vegetariër naar veganist gegaan. Ik kies voor mijn idealen. Als milieu je aan het hart gaat, kan dat een belangrijke stap zijn. Je vermindert er je voetstap mee en dierenwelzijn komt er gratis bij. De komende tour is er veel aandacht voor het plasticprobleem. Ik heb een decor van zwerfplastic. De binnenkant is van Grolsch-bekertjes, de randen van samengeperst plastic dat ik zelf samen met anderen van straat heb geplukt.

Maar vervolgens in een dieseltruck naar optredens?
Hahaha! Zeker niet. Met een bus op gas. Ik rijd groen. Sinds vorig jaar. Op zoek naar de groenste optie kwam ik daar op uit. Elektriciteit moet zich nog verder ontwikkelen. Ik rij veel.

Veel spelen deed ze ook. Roos Blufpand heeft Twente vaak geprezen omdat ze overal de kans kreeg op te treden. Kleine zaaltjes en theehuisjes ook. Je moet beginnen met veel spelen. Vlieguren maken. Dat vond ik leuk aan Twente. Er zijn veel podia. Leuk om daar te beginnen. Met mijn Nederlandstalige liedjes viel ik meer op in Twente dan bijvoorbeeld Amsterdam. Wat ook goed was, is dat iedereen zo down to earth is. Ik had nogal de neiging te gaan zweven. Twente hield me aan de grond, gelukkig. Dat was goed voor mij.

Waarom eigenlijk Nederlands? Ik schreef altijd gedichtjes in het Nederlands. Ik houd ook van diepere lagen. Van mooie woorden en mooie zinnen. En dat doe ik in mijn moedertaal. In het Engels kon ik niet zeggen wat ik wilde zeggen. Terwijl Nederlanders veel liever Engels horen.

Echt? Is je actieradius beperkt? Ik loop er wel tegenaan dat er mensen zijn die voorbaat zeggen: Nederlandstalig wil ik niet horen. Aan de andere kant: mensen die per ongeluk bij mijn optreden waren, op een festival bijvoorbeeld, zeggen vaak dat het heel tof was.

Kan de enorme populariteit van de Nederlandse hiphop jou helpen?
Ik merk dat ik met het uitbrengen van Ja, natuurlijk wel een nieuwe doelgroep bereikt heb. Ik heb ook wel liefde voor hiphop. Maar ik ben niet te vergelijken met Lil Kleine en dergelijke artiesten. Daar ben ik te indie voor. De doelgroep zal Ja, natuurlijk leuk vinden, maar voor de rest is het toch te verschillend.

Over 5 jaar?
Durf ik het te zeggen? Lowlands zou fantastisch zijn. Wel heb ik het gevoel dat ik ooit nog wel ga studeren ook. Want ik heb veel andere dingen die ik interessant vind: muziektherapie, coaching, psychologie, misschien zelfs de businesskant van muziek. Ik zie dat nog wel een keer gebeuren. Schrijven, liedjes maken en optreden blijft sowieso doorgaan. Het komt niet in de plaats van, maar naast elkaar. Dit is eigenlijk voor het eerst dat ik het erover heb.

Roos Blufpand treedt 22 februari op in Metropool Hengelo.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Carlo ter Ellen