Nieuws
Enschede
Rob Admiraal zwaait na 22 jaar af bij Saxion
Hij wilde naar de zee. De wereld zien. Het werd Arke. En toen Saxion. Na bijna 45 jaar communicatie stopt Rob Admiraal nu met werken. Ik had op zee geen mooiere carrière kunnen hebben.
Het was in kannen en kruiken: Rob Admiraal zou gaan varen. Kon ook niet anders met zo n naam natuurlijk. Dat wilde ik als jong kind al. Waar m dat precies in zat, weet ik ook niet. Ik denk met de behoefte om iets van de wereld te zien. Het is ook iets wat mijn vader mij en mijn broer altijd heeft voorgehouden: ga studeren. Zorg dat je niet in de fabriek komt.
Twentse genen
Zoals dat zijn vader wel was gebeurd. Gereedschappenmaker bij Dikkers en Heemaf in Hengelo was hij. Daar werd Rob Admiraal ook geboren. In de wijk Veldwijk, waar hij uiteindelijk bijna zijn hele leven is blijven wonen. Tot hij een paar jaar geleden naar Duitsland verhuisde, net over de grens. Nou ja, is ook bijna Twente. Ik denk wel dat ik echte Twentse genen heb. De rust, de mensen, de natuur. Ze spreken me erg aan. Dat snelle, de drukte, die passen me niet.
Alleen die drang om de wereld te zien, het zeegat uit te trekken. Niet typisch Twents. Ging dus ook niet door. Om naar de zeevaartschool te gaan, moest je zowel voor algebra als meetkunde minimaal een zeven halen. Dat lukte me niet. Het werd uiteindelijk het Nederlands Wetenschappelijk Instituut voor Toerisme (NWIT) in Breda, tegenwoordig de Nederlandse Hogeschool voor Toerisme en Verkeer.
Daar groeide ook de liefde voor communicatie. De schuld van Anne van der Meiden, theoloog, communicatiewetenschapper en nog wel meer. Hij gaf het vak communicatie in Breda. Ik was de enige student uit Twente, dus er ontstond vanzelf een band , zegt Admiraal. Hij was echt een inspirator.
Ongekende groei
Tijdens zijn studie liep hij stage bij reisbureau Arke. Het werd zijn eerste werkgever. Na twee jaar werd hij er al hoofd communicatie. Begin jaren 70 was dat. Een periode van ongekende groei in de reisbranche. De wereld ging voor hem open. We verkochten veel KLM-reizen en elke medewerker kreeg twee vliegtickets per jaar. India, Nepal, Peru, de VS; ik heb het allemaal gezien.
Hij ging ook op pad met persgezelschappen. Om reizen te verkopen naar Gambia, de Emiraten en Oman. Ook toen al gold voor hem dat het nooit louter een goed-nieuws-show kon zijn. Het hele verhaal vertellen, dat was en is nog steeds een gouden regel voor Rob Admiraal. We hadden een promotiereis naar Kroatië. Het toerisme was daar door de oorlog helemaal ingestort, terwijl het land de oorlog verder redelijk ongeschonden door was gekomen. Dat wilden ze laten zien. En het klopte. Mooie hotels. Alleen waren die allemaal bezet door vluchtelingen. Dat werd dus een lastig verhaal.
Niet naar Rijswijk
Toen Arke samenging met TUI, dat vervolgens ook nog Holland International inlijfde, kwam er een einde aan zijn verbintenis met het reisbureau. De Hengeloër zou aanvankelijk hoofd communicatie bij het nieuwe bedrijf worden. Maar met Holland International erbij, zou er een moment komen dat ik naar Rijswijk zou moeten. En dat wilde ik niet. Hij kreeg een jaar de tijd om iets anders te vinden.
De nieuwe werkgever werd in januari 1997 de hogeschool Enschede. Admiraal werd er hoofd communicatie op voorspraak van toenmalig bestuursvoorzitter Albertjan Peters. Het waren roerige jaren voor de hogeschool. Bestuurders gingen rollebollend over straat. Alles werd breed uitgesponnen in de pers. Peters moest schoon schip maken en zocht een aantal mensen om zich heen om daar bij te helpen.
Meer kleur
Een flinke klus, maar het lukte. Waarbij het nieuwe hoofdgebouw aan de H.W. Tromplaan wat Admiraal betreft doorslaggevend was. Voorheen was het de heao aan de Lonneker Brugstraat, de hts aan de Boulevard en fysiotherapie aan de Kortenaerstraat. Met het nieuwe gebouw werden we één hogeschool. Admiraals taak was meer kleur te brengen in de uitstraling van de hogeschool. Letterlijk. We hadden een beetje het imago van een grijze muis en kwamen toen met een kleurrijke wervingscampagne. Een cultuurshock voor die tijd , vertelt hij. De fusie met de Rijkshogeschool IJsselland in Deventer maakte de klus af. Die zou in 2000 worden voltooid met de bekendmaking van de nieuwe naam: hogeschool Saxion.
En toen ontplofte er in Roombeek vuurwerkfabriek S.E. Fireworks. Alles werd anders. Ook voor Admiraal. Uit de hele regio werden voorlichters en communicatiedeskundigen naar Enschede gehaald. Hij was een van hen. Op zaterdag was de ramp, op maandagmorgen zaten we om zes uur met tien man bij elkaar. Er was niks. Alleen een ramp geweest.
Meeste impact
Ongeveer een half jaar werd hij uitbesteed aan Enschede. Het deel van mijn carrière dat de meeste impact op mij heeft gehad. Admiraal werd woordvoerder van toenmalig burgemeester Jan Mans. De hele wereld wilde hem spreken. En Rob Admiraal moest dat allemaal in goede banen zien te leiden. Persconferenties met 200 man. Wat een hectiek. Op een bepaald moment zou er een grote persconferentie worden gehouden in de schouwburg. Een uur vantevoren: een bommelding.
Zijn grote les: altijd de rust bewaren. Ik was bij Arke ook wel wat gewend. Busongelukken, de vliegramp met Martinair bij Faro. Ik kon me daardoor vrij makkelijk aan de hectiek onttrekken. We hielden dat elkaar ook vaak voor ogen: bewaar de rust, hou overzicht, morgen gaat de zon ook weer op. Natuurlijk, de verhalen die uit het gebied kwamen, waren tenhemelschreiend. We hebben ze, ook letterlijk, zoveel mogelijk op afstand gehouden.
Vermoord
Het zijn de menselijke tragedies die hem het meest bij zijn gebleven. Ook bij Saxion. Studente Marleen Konings die na haar stage in Zuid-Afrika werd vermoord. Student Shaka Pandowinata die omkwam bij de MH17-ramp. Het werken in jonge omgeving maakte veel goed. Jonge mensen kunnen en weten veel. Dat wordt nog wel eens onderschat. Al hoor je gelukkig wel wat minder vaak dingen roepen over die jeugd van tegenwoordig . Ik heb het omgekeerde ervaren: de toekomst is in goede handen.
En daar mogen we best wat meer op vertrouwen, vindt Admiraal. Ook als het gaat om communicatie. Contacten met de buitenwereld waren lang voorbehouden aan de afdeling communicatie. Nu communiceert iedereen met iedereen. Laat dat vooral gebeuren. Laat studenten hun eigen verhaal doen. Ik heb nog nooit meegemaakt dat het fout liep. We hebben met 26.500 studenten en 3000 medewerkers de omvang van een gemeente. Natuurlijk gaat er dan wel eens wat mis. Dat snapt iedereen. Het beïnvloedt de reputatie van de organisatie niet. Als je er maar open over bent.
Woensdag 6 maart is zijn officiële afscheid bij Saxion. En dan? Dan gaan mijn vrouw en ik op reis. Naar Azië. Met de boot? Oh, we hebben vaker cruises gedaan. Maar deze keer niet.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman
Twentse genen
Zoals dat zijn vader wel was gebeurd. Gereedschappenmaker bij Dikkers en Heemaf in Hengelo was hij. Daar werd Rob Admiraal ook geboren. In de wijk Veldwijk, waar hij uiteindelijk bijna zijn hele leven is blijven wonen. Tot hij een paar jaar geleden naar Duitsland verhuisde, net over de grens. Nou ja, is ook bijna Twente. Ik denk wel dat ik echte Twentse genen heb. De rust, de mensen, de natuur. Ze spreken me erg aan. Dat snelle, de drukte, die passen me niet.
Alleen die drang om de wereld te zien, het zeegat uit te trekken. Niet typisch Twents. Ging dus ook niet door. Om naar de zeevaartschool te gaan, moest je zowel voor algebra als meetkunde minimaal een zeven halen. Dat lukte me niet. Het werd uiteindelijk het Nederlands Wetenschappelijk Instituut voor Toerisme (NWIT) in Breda, tegenwoordig de Nederlandse Hogeschool voor Toerisme en Verkeer.
Daar groeide ook de liefde voor communicatie. De schuld van Anne van der Meiden, theoloog, communicatiewetenschapper en nog wel meer. Hij gaf het vak communicatie in Breda. Ik was de enige student uit Twente, dus er ontstond vanzelf een band , zegt Admiraal. Hij was echt een inspirator.
Ongekende groei
Tijdens zijn studie liep hij stage bij reisbureau Arke. Het werd zijn eerste werkgever. Na twee jaar werd hij er al hoofd communicatie. Begin jaren 70 was dat. Een periode van ongekende groei in de reisbranche. De wereld ging voor hem open. We verkochten veel KLM-reizen en elke medewerker kreeg twee vliegtickets per jaar. India, Nepal, Peru, de VS; ik heb het allemaal gezien.
Hij ging ook op pad met persgezelschappen. Om reizen te verkopen naar Gambia, de Emiraten en Oman. Ook toen al gold voor hem dat het nooit louter een goed-nieuws-show kon zijn. Het hele verhaal vertellen, dat was en is nog steeds een gouden regel voor Rob Admiraal. We hadden een promotiereis naar Kroatië. Het toerisme was daar door de oorlog helemaal ingestort, terwijl het land de oorlog verder redelijk ongeschonden door was gekomen. Dat wilden ze laten zien. En het klopte. Mooie hotels. Alleen waren die allemaal bezet door vluchtelingen. Dat werd dus een lastig verhaal.
Niet naar Rijswijk
Toen Arke samenging met TUI, dat vervolgens ook nog Holland International inlijfde, kwam er een einde aan zijn verbintenis met het reisbureau. De Hengeloër zou aanvankelijk hoofd communicatie bij het nieuwe bedrijf worden. Maar met Holland International erbij, zou er een moment komen dat ik naar Rijswijk zou moeten. En dat wilde ik niet. Hij kreeg een jaar de tijd om iets anders te vinden.
De nieuwe werkgever werd in januari 1997 de hogeschool Enschede. Admiraal werd er hoofd communicatie op voorspraak van toenmalig bestuursvoorzitter Albertjan Peters. Het waren roerige jaren voor de hogeschool. Bestuurders gingen rollebollend over straat. Alles werd breed uitgesponnen in de pers. Peters moest schoon schip maken en zocht een aantal mensen om zich heen om daar bij te helpen.
Meer kleur
Een flinke klus, maar het lukte. Waarbij het nieuwe hoofdgebouw aan de H.W. Tromplaan wat Admiraal betreft doorslaggevend was. Voorheen was het de heao aan de Lonneker Brugstraat, de hts aan de Boulevard en fysiotherapie aan de Kortenaerstraat. Met het nieuwe gebouw werden we één hogeschool. Admiraals taak was meer kleur te brengen in de uitstraling van de hogeschool. Letterlijk. We hadden een beetje het imago van een grijze muis en kwamen toen met een kleurrijke wervingscampagne. Een cultuurshock voor die tijd , vertelt hij. De fusie met de Rijkshogeschool IJsselland in Deventer maakte de klus af. Die zou in 2000 worden voltooid met de bekendmaking van de nieuwe naam: hogeschool Saxion.
En toen ontplofte er in Roombeek vuurwerkfabriek S.E. Fireworks. Alles werd anders. Ook voor Admiraal. Uit de hele regio werden voorlichters en communicatiedeskundigen naar Enschede gehaald. Hij was een van hen. Op zaterdag was de ramp, op maandagmorgen zaten we om zes uur met tien man bij elkaar. Er was niks. Alleen een ramp geweest.
Meeste impact
Ongeveer een half jaar werd hij uitbesteed aan Enschede. Het deel van mijn carrière dat de meeste impact op mij heeft gehad. Admiraal werd woordvoerder van toenmalig burgemeester Jan Mans. De hele wereld wilde hem spreken. En Rob Admiraal moest dat allemaal in goede banen zien te leiden. Persconferenties met 200 man. Wat een hectiek. Op een bepaald moment zou er een grote persconferentie worden gehouden in de schouwburg. Een uur vantevoren: een bommelding.
Zijn grote les: altijd de rust bewaren. Ik was bij Arke ook wel wat gewend. Busongelukken, de vliegramp met Martinair bij Faro. Ik kon me daardoor vrij makkelijk aan de hectiek onttrekken. We hielden dat elkaar ook vaak voor ogen: bewaar de rust, hou overzicht, morgen gaat de zon ook weer op. Natuurlijk, de verhalen die uit het gebied kwamen, waren tenhemelschreiend. We hebben ze, ook letterlijk, zoveel mogelijk op afstand gehouden.
Vermoord
Het zijn de menselijke tragedies die hem het meest bij zijn gebleven. Ook bij Saxion. Studente Marleen Konings die na haar stage in Zuid-Afrika werd vermoord. Student Shaka Pandowinata die omkwam bij de MH17-ramp. Het werken in jonge omgeving maakte veel goed. Jonge mensen kunnen en weten veel. Dat wordt nog wel eens onderschat. Al hoor je gelukkig wel wat minder vaak dingen roepen over die jeugd van tegenwoordig . Ik heb het omgekeerde ervaren: de toekomst is in goede handen.
En daar mogen we best wat meer op vertrouwen, vindt Admiraal. Ook als het gaat om communicatie. Contacten met de buitenwereld waren lang voorbehouden aan de afdeling communicatie. Nu communiceert iedereen met iedereen. Laat dat vooral gebeuren. Laat studenten hun eigen verhaal doen. Ik heb nog nooit meegemaakt dat het fout liep. We hebben met 26.500 studenten en 3000 medewerkers de omvang van een gemeente. Natuurlijk gaat er dan wel eens wat mis. Dat snapt iedereen. Het beïnvloedt de reputatie van de organisatie niet. Als je er maar open over bent.
Woensdag 6 maart is zijn officiële afscheid bij Saxion. En dan? Dan gaan mijn vrouw en ik op reis. Naar Azië. Met de boot? Oh, we hebben vaker cruises gedaan. Maar deze keer niet.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
