Nieuws
Enschede
Terry uit Enschede zet zich in voor betere band tussen gevangenen en hun kinderen op Curaçao
Terry Akins (25) uit Enschede is ambassadeur voor kinderen van gedetineerden. Als zoon van een gevangene opende hij deuren die lang gesloten bleven. Nu wil hij ook op de Nederlandse Antillen kinderen weer toegang geven tot hun vader.
Terry Akins staat op de dag dat hij terug moet naar Nederland in blauw pak voor de muren van Bon Futuro, de gevangenis op Curaçao. Hij zweet, door de Caribische zon en de zenuwen. Maar hij moet en zal zijn verblijf tot een succes maken. Akins is ambassadeur voor kinderen van gedetineerden en wil zijn ideeën nu ook bekendheid geven op Antilliaanse bodem.
Tot dat moment waren zijn pogingen op het eiland vruchteloos. Hij gaf in Willemstad een lezing over zijn ambassadeurschap bij Exodus, de Nederlandse vrijwilligersorganisatie die zorg biedt aan gedetineerden en achterblijvers. Hij sprak over zijn eigen ervaringen als kind van een (ex-)gedetineerde. Ook speelde hij zijn zelfgemaakte composities op piano: hij is student aan het conservatorium in Enschede. Maar zijn pogingen om de directeur van de gevangenis te spreken of om met ambtenaren van justitie in contact te komen mislukten. Geen tijd, geen prioriteit.
SchaamteAkins vindt het essentieel dat er een band blijft tussen een vader in gevangenschap en een kind. Daarin echoot een belangrijke persoonlijke gebeurtenis uit zijn eigen leven door. Als kind van Antilliaanse ouders groeide Akins op in Kerkrade. Tijdens zijn tienerjaren, in een fase dat zijn moeder ziek was, verdween zijn vader voor langere tijd achter de tralies. Het betekende een jeugd vol schaamte en taboes.
Het komt nog steeds vaak voor dat ouders een vriendje van hun kind weren als ze erachter komen dat die een ouder in de bak heeft , zegt Terry Akins. Ze mogen niet meer op de kinderfeestjes komen. Dat gebeurt ook in rijke gezinnen. Daarom zwijgen kinderen liever. Deed ik ook. Mijn smoesje was steeds dat ik ziek was, want ik kon alleen tijdens schooltijden mijn vader bezoeken. Akins grinnikt. Ze zullen wel gedacht hebben: die jongen is er slecht aan toe.
Verwarring
Akins weet nu dat het bespreekbaar maken van het probleem inzicht biedt en vooroordelen uit de weg ruimt. Mijn ogen gingen pas open op mijn 17de. Claudia Schoemacher wilde een documentaire over mij maken. Na drie maanden nadenken zei ik pas ja. Pas toen zei ze dat ook zij ouders in de gevangenis heeft. Dat was de eerste keer dat ik iemand anders ontmoette in dezelfde situatie. Ineens voelde ik de herkenning en realiseerde ik mij dat er anderen moeten zijn die eveneens denken dat zij de enige zijn.
Akins sprak door de documentaire uitvoerig in de media over zijn situatie. Zijn tweede openbaring volgde: begrip is er wel degelijk. Mensen tonen het vaak niet, omdat ze niet weten dat het probleem er überhaupt is. Akins zet zich sindsdien als ambassadeur in Nederland in voor de 25.000 kinderen met een ouder in de cel.
Knuffelen
Het is inmiddels verplicht dat gevangenissen in Nederland vier keer per jaar een ontmoeting tussen gedetineerde en kind faciliteren. Mede door Akins werd die vergeten groep zichtbaar. Kinderen kunnen nu maar een keer per week met hun gevangen ouder telefoneren , zegt Margrite Kalverboer, kinderombudsvrouw van Nederland. Als ze de oproep missen, voelen ze zich vaak schuldig. Dus we breiden de mogelijkheden graag uit.
Akins wil qua contact nog een stap verder gaan: Het is belangrijk dat vader en kind elkaar aanraken en knuffelen. Anders ontstaan er hechtingsproblemen. Kalverboer: Dan kan de ouder eindelijk thuiskomen en valt dat heel erg tegen. Het kind verheugde zich erop en ineens voelt het verkeerd.
Volgende man
Zijn voortrekkersrol in Nederland wil Akins nu uitbreiden naar Curaçao. Kindercoach en criminoloog Tineke Strijland, met wie hij veel contact heeft, is niet optimistisch: Achtergebleven moeders trekken vaak verder naar de volgende man, om voor hun kinderen te kunnen zorgen. Er heerst hier een schaamtecultuur en spreken over de thuissituatie is taboe. Kinderen zijn zo kwetsbaar. Gangs op het eiland lijven ze graag in.
Kinderpsycholoog Karin Hermans wijt de geringe aandacht voor thuisproblemen niet aan een schaamtecultuur. Waar we mee te maken hebben, is de boosheid van moeders en kinderen, niet de schaamte. Vooral moeders zitten vol frustratie en geven de vader de schuld. Zo blijft de woede hangen. De armoede die dan volgt, helpt dan ook niet. Het is de boosheid die we moeten doorbreken.
Goede toekomst
Boosheid of schaamte, Terry Akins heeft een missie. Dus staat hij in zijn blauwe pak voor de gevangenis van Curaçao. En warempel heeft-ie dit keer succes. Akins vertelt waarnemend directeur Richanald Ricardo en beleidsmedewerker van het ministerie van justitie Silvio Lindo over zijn werk voor Exodus en benadrukt dat hij graag ook op Curaçao van meerwaarde wil zijn.
Lindo: We houden al familiedagen. We hebben alleen geen aparte ruimte. De middelen zijn beperkt en we hebben een personeelstekort. Vaak hebben vaders hier kinderen bij verschillende moeders. Er zitten hier zo n vierhonderd gedetineerden, dus reken maar uit hoeveel nesten dat zijn. Dat geeft bij bezoek veel spanning tussen de moeders. Want die zitten erbij als vader en kind elkaar zien.
Vervoer
Als Akins vervolgens vraagt hoe hij namens Exodus van hulp kan zijn, is Lindo duidelijk: het vervoer naar de gevangenis is belabberd. Alleenstaande moeders hebben al haast niets. Je kunt eraan denken om op sociaaleconomisch vlak te faciliteren: een speciaal busje om moeder, kind en vrijwilliger naar de gevangenis te rijden.
Ricardo: Uw project zou een prima aanvulling zijn op preventiebeleid: het versterken van de emotionele band tussen vader en kind kan een gezin bijeenhouden en escalatie voorkomen.
Het zijn woorden die Terry Akins mee terug neemt naar Nederland. Zijn vasthoudendheid heeft een concreet plan opgeleverd.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Bran Remie
Tot dat moment waren zijn pogingen op het eiland vruchteloos. Hij gaf in Willemstad een lezing over zijn ambassadeurschap bij Exodus, de Nederlandse vrijwilligersorganisatie die zorg biedt aan gedetineerden en achterblijvers. Hij sprak over zijn eigen ervaringen als kind van een (ex-)gedetineerde. Ook speelde hij zijn zelfgemaakte composities op piano: hij is student aan het conservatorium in Enschede. Maar zijn pogingen om de directeur van de gevangenis te spreken of om met ambtenaren van justitie in contact te komen mislukten. Geen tijd, geen prioriteit.
SchaamteAkins vindt het essentieel dat er een band blijft tussen een vader in gevangenschap en een kind. Daarin echoot een belangrijke persoonlijke gebeurtenis uit zijn eigen leven door. Als kind van Antilliaanse ouders groeide Akins op in Kerkrade. Tijdens zijn tienerjaren, in een fase dat zijn moeder ziek was, verdween zijn vader voor langere tijd achter de tralies. Het betekende een jeugd vol schaamte en taboes.
Het komt nog steeds vaak voor dat ouders een vriendje van hun kind weren als ze erachter komen dat die een ouder in de bak heeft , zegt Terry Akins. Ze mogen niet meer op de kinderfeestjes komen. Dat gebeurt ook in rijke gezinnen. Daarom zwijgen kinderen liever. Deed ik ook. Mijn smoesje was steeds dat ik ziek was, want ik kon alleen tijdens schooltijden mijn vader bezoeken. Akins grinnikt. Ze zullen wel gedacht hebben: die jongen is er slecht aan toe.
Verwarring
Akins weet nu dat het bespreekbaar maken van het probleem inzicht biedt en vooroordelen uit de weg ruimt. Mijn ogen gingen pas open op mijn 17de. Claudia Schoemacher wilde een documentaire over mij maken. Na drie maanden nadenken zei ik pas ja. Pas toen zei ze dat ook zij ouders in de gevangenis heeft. Dat was de eerste keer dat ik iemand anders ontmoette in dezelfde situatie. Ineens voelde ik de herkenning en realiseerde ik mij dat er anderen moeten zijn die eveneens denken dat zij de enige zijn.
Akins sprak door de documentaire uitvoerig in de media over zijn situatie. Zijn tweede openbaring volgde: begrip is er wel degelijk. Mensen tonen het vaak niet, omdat ze niet weten dat het probleem er überhaupt is. Akins zet zich sindsdien als ambassadeur in Nederland in voor de 25.000 kinderen met een ouder in de cel.
Knuffelen
Het is inmiddels verplicht dat gevangenissen in Nederland vier keer per jaar een ontmoeting tussen gedetineerde en kind faciliteren. Mede door Akins werd die vergeten groep zichtbaar. Kinderen kunnen nu maar een keer per week met hun gevangen ouder telefoneren , zegt Margrite Kalverboer, kinderombudsvrouw van Nederland. Als ze de oproep missen, voelen ze zich vaak schuldig. Dus we breiden de mogelijkheden graag uit.
Akins wil qua contact nog een stap verder gaan: Het is belangrijk dat vader en kind elkaar aanraken en knuffelen. Anders ontstaan er hechtingsproblemen. Kalverboer: Dan kan de ouder eindelijk thuiskomen en valt dat heel erg tegen. Het kind verheugde zich erop en ineens voelt het verkeerd.
Volgende man
Zijn voortrekkersrol in Nederland wil Akins nu uitbreiden naar Curaçao. Kindercoach en criminoloog Tineke Strijland, met wie hij veel contact heeft, is niet optimistisch: Achtergebleven moeders trekken vaak verder naar de volgende man, om voor hun kinderen te kunnen zorgen. Er heerst hier een schaamtecultuur en spreken over de thuissituatie is taboe. Kinderen zijn zo kwetsbaar. Gangs op het eiland lijven ze graag in.
Kinderpsycholoog Karin Hermans wijt de geringe aandacht voor thuisproblemen niet aan een schaamtecultuur. Waar we mee te maken hebben, is de boosheid van moeders en kinderen, niet de schaamte. Vooral moeders zitten vol frustratie en geven de vader de schuld. Zo blijft de woede hangen. De armoede die dan volgt, helpt dan ook niet. Het is de boosheid die we moeten doorbreken.
Goede toekomst
Boosheid of schaamte, Terry Akins heeft een missie. Dus staat hij in zijn blauwe pak voor de gevangenis van Curaçao. En warempel heeft-ie dit keer succes. Akins vertelt waarnemend directeur Richanald Ricardo en beleidsmedewerker van het ministerie van justitie Silvio Lindo over zijn werk voor Exodus en benadrukt dat hij graag ook op Curaçao van meerwaarde wil zijn.
Lindo: We houden al familiedagen. We hebben alleen geen aparte ruimte. De middelen zijn beperkt en we hebben een personeelstekort. Vaak hebben vaders hier kinderen bij verschillende moeders. Er zitten hier zo n vierhonderd gedetineerden, dus reken maar uit hoeveel nesten dat zijn. Dat geeft bij bezoek veel spanning tussen de moeders. Want die zitten erbij als vader en kind elkaar zien.
Vervoer
Als Akins vervolgens vraagt hoe hij namens Exodus van hulp kan zijn, is Lindo duidelijk: het vervoer naar de gevangenis is belabberd. Alleenstaande moeders hebben al haast niets. Je kunt eraan denken om op sociaaleconomisch vlak te faciliteren: een speciaal busje om moeder, kind en vrijwilliger naar de gevangenis te rijden.
Ricardo: Uw project zou een prima aanvulling zijn op preventiebeleid: het versterken van de emotionele band tussen vader en kind kan een gezin bijeenhouden en escalatie voorkomen.
Het zijn woorden die Terry Akins mee terug neemt naar Nederland. Zijn vasthoudendheid heeft een concreet plan opgeleverd.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Bran Remie
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
