Ouders van Esther uit Enschede willen de rust terug in het 'lieve-downie-huis'

"Esther kan het zelf niet. Dus moeten wij voor haar opkomen". Han en Marijke Beimer zijn vastberaden. Al een jaar, zo zeggen ze, strijden ze voor meer rust in de tent voor hun dochter en haar medebewoners die het syndroom van Down hebben. Maar bij de Twentse Zorgcentra vinden ze geen gehoor. "Ze zullen ons wel wegzetten als een stel zeikouders." Dan moet dat maar, zeggen ze. De gang naar de ombudsman van de stichting heeft niets geholpen, gesprekken met leidinggevenden haalden niets uit en een officiële klacht tot nu toe evenmin.

Oplossing
De leiding van de Twentse Zorgcentra betreurt dat de familie in de publiciteit treedt. "Er staan op korte termijn twee gesprekken gepland, met het doel een oplossing te vinden", meldt woordvoerster Joke Kuiper. Han, Marijke en hun andere dochter Babs zeggen het vertrouwen in de gesprekken al lang verloren te hebben.

Han Beimer stelt vast dat het karakter van het complex van dertien bewoners zonder overleg aan het veranderen is.

In het bewuste complex woonden eerst voornamelijk cliënten met het syndroom van Down, zegt hij. Nu komen er op de leegkomende plekken mensen met een andere problematiek. Zo is er vorig jaar een bewoner gekomen van De Losserhof. Deze heeft geen Down, maar is licht verstandelijk gehandicapt. "Dat is niet erg, maar ze moet wel in de groep passen."

Agressief
Maar volgens Beimer en enkele andere ouders gedraagt de nieuwkomer zich veelvuldig agressief. "Deze schreeuwt, scheldt, schopt tegen deuren. Ze maakt de anderen bang en onrustig. Onlangs heeft ze zichzelf met een mes verwond en daar waren andere bewoners getuige van. Die zachtaardige downies kunnen daar niet mee overweg."

Han en Marijke lopen inmiddels met Esther bij een darm-, maag- en leverspecialist. Die kan niet uitsluiten, zeggen ze, dat de klachten allemaal van stress komen.

Beimer wil dat de overlast stopt en dat de nieuwe bewoner van de groep verdwijnt. "In de huisregels staat dat bewoners gevrijwaard dienen te zijn van agressie van medebewoners. De vraag is simpel: hoe gaan ze hun eigen huisregels opvolgen? Ze zeiden: 'Geef het tijd, het komt goed'. Maar we zijn nu zonder effect een jaar verder."

Steun
De familie is tot op heden de enige die het hoog opspeelt. Maar ze krijgt wel steun van andere familievertegenwoordigers. "Ik vind dat het inderdaad zo niet langer kan", zegt bijvoorbeeld ook Nicole Mulder, wier zoon ook al langere tijd aan de Pluvierstraat woont. "Hij kan zich heel moeilijk uiten, maar ik merk hoe stressvol hij onder de situatie is. Hij wil soms niet eens meer in de gezamenlijke zaal eten."

Ook Mulder heeft dit een aantal keren ter sprake gebracht bij groepsleiders, zegt ze, maar nog zonder resultaat. Een andere ouder is het ook volmondig met de familie Beimer eens, maar wil eerst de gesprekken afwachten. "Maar we zijn inderdaad heel bezorgd", zegt die.

Communicatie
De door Beimer ingeschakelde ombudsman Frans Koel van de Twentse Zorgcentra geeft geen oordeel over de juistheid van de plaatsing van de nieuwe bewoner, of de overlast. "Maar ik denk wel dat de communicatie en uitleg niet goed is geweest." Hij vindt dat de afhandeling van klachten ook 'professioneler kan'. "Het duurt te lang. Ik heb bijvoorbeeld op mijn rapport aan de stichting ook nog niets teruggehoord. Niet voor het eerst. Deze mensen zitten maar te wachten. Voor hun dochter is elke dag er één te veel. Er moet nu wel wat gebeuren, maar ik kan verder weinig doen."

De vertegenwoordigers van de bewoner die voor de overlast zou zorgen zijn ook benaderd, maar reageren niet.

© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede, foto: Emiel Muijderman