Nieuws
Enschede
VIDEO | ALS-patiënt Johan van Dorst uit Enschede knutselt met Kapla: Ik wil dat in mijn hoofd alles goed blijft
Hij is 68 jaar en heeft ALS. In het woon-zorgcentrum De Eschpoort staat Johan van Dorst vooral bekend om zijn kunstwerk van het speelgoed Kapla, houten blokjes. Hoe knutselen een zieke zestiger op de been houdt.
Artikel: Mandy de Jong | Tubantia
Video: 1Twente
Zijn linkerhand is buiten gebruik . Met zijn rechterhand strijkt Johan van Dorst het lijmkwastje over een Kapla-blokje. Nummer achthonderdzoveel. Minstens. Hij zit met een brede glimlach in zijn rolstoel. Op tafel staat een maquette van de zorginstellingen Manna en Liberein, een molen en een attractie voor botsautootjes. Het is nog niet af, maar hij is nu al trots op zijn bouwwerken van houten speelplankjes. Er valt een blokje op de grond, te ver om er nog bij te kunnen. Hij lacht aanvankelijk, maar zegt dan in alle ernst: Ik kan het nog niet accepteren.
Brood zonder korstjes Johan van Dorst kreeg twee jaar geleden de diagnose: de spierziekte ALS. Hij bleek er al drieënhalf jaar mee rond te lopen. De eerste symptomen zijn hem nu wel duidelijk. Ik ging ineens op m n tenen lopen. Ook tijdens zijn werk als internationaal vrachtwagenchauffeur. Collega s en familie drongen aan op een doktersbezoek. Hij ging pas na een jaar. Eenmaal buiten de dokterspraktijk kwam ik nooit meer aan het werk.
Zijn lichaam laat hem steeds meer in de steek. Sinds een jaar woont hij daarom in het woon-zorgcentrum De Eschpoort in Enschede. De linkerzijde van zijn lichaam werkt niet meer. Zelfstandig lopen lukt niet en dus zit hij in een rolstoel. Max Verstappen noemen ze hem hier. Van Dorst voelt aan zijn keel dat zijn stem ook minder wordt. Brood eet hij zonder korstjes. Ik ben niet bang, nooit chagrijnig en altijd vrolijk. Maar ik mis mijn vrouw... , zegt hij en veegt zijn tranen weg. Hij verontschuldigt zich en lijmt weer een houtje op de maquette. Eind 2018 overleed zijn Truus aan kanker.
Nog veel ergerZiek zijn is erg, alleen ziek zijn vindt Van Dorst nog veel erger. Gelukkig heeft hij zijn dochter Isabelle in de buurt. Samen kopen ze zijn knutselspullen: van glitterplaatjes en stickers tot houten speelgoedplankjes. Allemaal bij de winkel Action om de hoek. Tekenen lukt niet meer, dus is hij gaan bouwen. Hij maakt de kunstwerken met zijn rechterhand. Dit is allemaal ontspanning. Ik voel me er happy bij.
PopeyeBewoners stoppen bij zijn knutseltafel in de centrale hal van De Eschpoort voor een praatje. Van de week gaf ik kinderen een stickervel en wat plankjes en stonden ze hier allemaal om me heen te plakken. Prachtig! Het Kapla-kunstwerk staat nu nog in de hal, maar krijgt een eigen plek op de afdeling. Dichtbij zijn tekeningen van de stripfiguur Popeye, de supersterke matroos. Ik ben altijd al gek geweest op dat stripfiguur. Ik heb er zelfs een tattoo van op mijn arm. Van Dorst kan niet goed uitleggen waarom. Het moet de aanblik van een sterke man zijn dat hem zo aanspreekt. Een half jaar geleden kon hij de stripfiguur nog uit de losse pols tekenen. Nu niet meer.
Maar weet je , zegt hij opgetogen, ik vind bouwen nóg mooier dan tekenen. Bij het priegelen en prutsen denkt Van Dorst nergens meer aan. Alleen aan de kleuren, want die moeten wel bij elkaar passen. Zijn er al nieuwe bouwplannen of überhaupt plannen voor de toekomst? Nee, dat durf ik niet. Ik laat het maar op me afkomen. Johan van Dorst heeft eigenlijk nog maar één wens: Ik wil dat in mijn hoofd alles goed blijft. Deze hobby houdt me scherp.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede. foto: Emiel Muijderman
Video: 1Twente
Zijn linkerhand is buiten gebruik . Met zijn rechterhand strijkt Johan van Dorst het lijmkwastje over een Kapla-blokje. Nummer achthonderdzoveel. Minstens. Hij zit met een brede glimlach in zijn rolstoel. Op tafel staat een maquette van de zorginstellingen Manna en Liberein, een molen en een attractie voor botsautootjes. Het is nog niet af, maar hij is nu al trots op zijn bouwwerken van houten speelplankjes. Er valt een blokje op de grond, te ver om er nog bij te kunnen. Hij lacht aanvankelijk, maar zegt dan in alle ernst: Ik kan het nog niet accepteren.
Brood zonder korstjes Johan van Dorst kreeg twee jaar geleden de diagnose: de spierziekte ALS. Hij bleek er al drieënhalf jaar mee rond te lopen. De eerste symptomen zijn hem nu wel duidelijk. Ik ging ineens op m n tenen lopen. Ook tijdens zijn werk als internationaal vrachtwagenchauffeur. Collega s en familie drongen aan op een doktersbezoek. Hij ging pas na een jaar. Eenmaal buiten de dokterspraktijk kwam ik nooit meer aan het werk.
Zijn lichaam laat hem steeds meer in de steek. Sinds een jaar woont hij daarom in het woon-zorgcentrum De Eschpoort in Enschede. De linkerzijde van zijn lichaam werkt niet meer. Zelfstandig lopen lukt niet en dus zit hij in een rolstoel. Max Verstappen noemen ze hem hier. Van Dorst voelt aan zijn keel dat zijn stem ook minder wordt. Brood eet hij zonder korstjes. Ik ben niet bang, nooit chagrijnig en altijd vrolijk. Maar ik mis mijn vrouw... , zegt hij en veegt zijn tranen weg. Hij verontschuldigt zich en lijmt weer een houtje op de maquette. Eind 2018 overleed zijn Truus aan kanker.
Nog veel ergerZiek zijn is erg, alleen ziek zijn vindt Van Dorst nog veel erger. Gelukkig heeft hij zijn dochter Isabelle in de buurt. Samen kopen ze zijn knutselspullen: van glitterplaatjes en stickers tot houten speelgoedplankjes. Allemaal bij de winkel Action om de hoek. Tekenen lukt niet meer, dus is hij gaan bouwen. Hij maakt de kunstwerken met zijn rechterhand. Dit is allemaal ontspanning. Ik voel me er happy bij.
PopeyeBewoners stoppen bij zijn knutseltafel in de centrale hal van De Eschpoort voor een praatje. Van de week gaf ik kinderen een stickervel en wat plankjes en stonden ze hier allemaal om me heen te plakken. Prachtig! Het Kapla-kunstwerk staat nu nog in de hal, maar krijgt een eigen plek op de afdeling. Dichtbij zijn tekeningen van de stripfiguur Popeye, de supersterke matroos. Ik ben altijd al gek geweest op dat stripfiguur. Ik heb er zelfs een tattoo van op mijn arm. Van Dorst kan niet goed uitleggen waarom. Het moet de aanblik van een sterke man zijn dat hem zo aanspreekt. Een half jaar geleden kon hij de stripfiguur nog uit de losse pols tekenen. Nu niet meer.
Maar weet je , zegt hij opgetogen, ik vind bouwen nóg mooier dan tekenen. Bij het priegelen en prutsen denkt Van Dorst nergens meer aan. Alleen aan de kleuren, want die moeten wel bij elkaar passen. Zijn er al nieuwe bouwplannen of überhaupt plannen voor de toekomst? Nee, dat durf ik niet. Ik laat het maar op me afkomen. Johan van Dorst heeft eigenlijk nog maar één wens: Ik wil dat in mijn hoofd alles goed blijft. Deze hobby houdt me scherp.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede. foto: Emiel Muijderman
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
