Nieuws
Enschede
Hengelose Karlijn verschiet van kleur voor het ziekenhuis: Heel blij, maar marinehart blijft kloppen
Karlijn heeft haar militaire kloffie verruild voor dat van het ziekenhuis en poseert opnieuw voor de fotograaf. Waar laat een verpleegkundige haar armen? , vraagt ze zich af. Ook op de rug, net als de marinier?
Frank Timmers | Tubantia
Karlijn Paus uit Hengelo is een van de achttien militairen die de komende weken bijspringen in het ziekenhuis MST in Enschede, zodat het personeel daar even wat lucht kan happen. Ze zijn er niet om tekorten op te vangen, benadrukt het ziekenhuis, want die zijn er niet.
De 32-jarige beroepsmilitair meldt zich s woensdagochtend in gevechtstenue met collega s van allerlei eenheden in de hal van het ziekenhuis. Als ze welkom worden geheten door bestuurder Jan den Boon, staan ze strak in het gelid. Den Boon moet zich inhouden om niet een commando te geven.
Bijspijkeren
Tanja Reinders van MST@Work begeleidt de mannen en vrouwen van de landmacht, luchtmacht en marine naar binnen, helpt ze aan de badge die ziekenhuisdeuren opent en aan spierwitte jassen en broeken die uit een automaat komen. Vandaag worden de militairen bijgespijkerd zodat ze donderdag aan het werk kunnen.
Net als haar collega s heeft Karlijn een achtergrond als verpleegkundige. Twee jaar werkte ze in het ziekenhuis ZGT in Hengelo toen ze in 2010 besloot de overstap te maken naar de marine. Ze zocht uitdaging, afwisseling en de mogelijkheid zich te specialiseren.
Afghanistan
Haar vestigingsplek werd het korps mariniers. Ze leverde medische ondersteuning bij winter-, berg- en tropenoefeningen en werd uitgezonden naar Afghanistan. Daar beleefde ze de tot nog toe mooiste tijd van haar carrière. Ze gaf medische lessen aan de Afghaanse politie en genoot van de hechte band met haar collega s.
Na inmiddels een maand vanuit huis in Hengelo te werken is ze heel blij iets te kunnen betekenen in deze coronacrisis. Haar blauwe uniform met zwarte laarzen gaan uit, de barret af en ze trekt de witte kleding van de verpleging aan, met de ziekenhuiscrocs eronder.
Spreidstand
Vóór de gedaanteverwisseling hield ze haar armen op de rug, pols van de ene arm in de hand van de andere. Lichte spreidstand, kaarsrecht, de blik helder en vastberaden. Het is goed samenwerken met militairen, had bestuurder Den Boon gezegd, want ze weten wat hun doel is en met onverwachte situaties om te gaan. Dat straalt Karlijn uit.
De MST-verpleegkundige die Karlijn nu is geworden, realiseert zich dat ze haar blik niet hoeft te veranderen - haar vastberadenheid zal ze de komende weken nodig hebben en ze weet nog niet op welke afdeling ze wordt ingedeeld - en zet haar handen uiteindelijk in de zij. En dan begint ze te lachen.
Ze loopt door het ziekenhuis als tien jaar geleden in Hengelo. Het voelt vertrouwd. Ze zegt dat ze er heel veel zin in heeft, maar weet ook zeker dat haar hart voor de marine zal blijven kloppen.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede. foto: Emiel Muijderman
Karlijn Paus uit Hengelo is een van de achttien militairen die de komende weken bijspringen in het ziekenhuis MST in Enschede, zodat het personeel daar even wat lucht kan happen. Ze zijn er niet om tekorten op te vangen, benadrukt het ziekenhuis, want die zijn er niet.
De 32-jarige beroepsmilitair meldt zich s woensdagochtend in gevechtstenue met collega s van allerlei eenheden in de hal van het ziekenhuis. Als ze welkom worden geheten door bestuurder Jan den Boon, staan ze strak in het gelid. Den Boon moet zich inhouden om niet een commando te geven.
Bijspijkeren
Tanja Reinders van MST@Work begeleidt de mannen en vrouwen van de landmacht, luchtmacht en marine naar binnen, helpt ze aan de badge die ziekenhuisdeuren opent en aan spierwitte jassen en broeken die uit een automaat komen. Vandaag worden de militairen bijgespijkerd zodat ze donderdag aan het werk kunnen.
Net als haar collega s heeft Karlijn een achtergrond als verpleegkundige. Twee jaar werkte ze in het ziekenhuis ZGT in Hengelo toen ze in 2010 besloot de overstap te maken naar de marine. Ze zocht uitdaging, afwisseling en de mogelijkheid zich te specialiseren.
Afghanistan
Haar vestigingsplek werd het korps mariniers. Ze leverde medische ondersteuning bij winter-, berg- en tropenoefeningen en werd uitgezonden naar Afghanistan. Daar beleefde ze de tot nog toe mooiste tijd van haar carrière. Ze gaf medische lessen aan de Afghaanse politie en genoot van de hechte band met haar collega s.
Na inmiddels een maand vanuit huis in Hengelo te werken is ze heel blij iets te kunnen betekenen in deze coronacrisis. Haar blauwe uniform met zwarte laarzen gaan uit, de barret af en ze trekt de witte kleding van de verpleging aan, met de ziekenhuiscrocs eronder.
Spreidstand
Vóór de gedaanteverwisseling hield ze haar armen op de rug, pols van de ene arm in de hand van de andere. Lichte spreidstand, kaarsrecht, de blik helder en vastberaden. Het is goed samenwerken met militairen, had bestuurder Den Boon gezegd, want ze weten wat hun doel is en met onverwachte situaties om te gaan. Dat straalt Karlijn uit.
De MST-verpleegkundige die Karlijn nu is geworden, realiseert zich dat ze haar blik niet hoeft te veranderen - haar vastberadenheid zal ze de komende weken nodig hebben en ze weet nog niet op welke afdeling ze wordt ingedeeld - en zet haar handen uiteindelijk in de zij. En dan begint ze te lachen.
Ze loopt door het ziekenhuis als tien jaar geleden in Hengelo. Het voelt vertrouwd. Ze zegt dat ze er heel veel zin in heeft, maar weet ook zeker dat haar hart voor de marine zal blijven kloppen.
© Newsroom Enschede, de samenwerking tussen TC Tubantia en 1Twente Enschede. foto: Emiel Muijderman
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
