Je bekijkt nu een artikel uit het archief
Dit artikel is niet geoptimaliseerd voor de huidige 1Twente-website. Hierdoor kan het voorkomen dat de opmaak wegvalt, er media ontbreekt en/of metadata incorrect is.
Nieuws
Hengelo
VIDEO: Column Pier van Dijk - lijsttrekkersdebat 2018
Ondanks twaalf partijen met in totaal tweehonderddrieënvijftig min één kandidaten, blijkt de gedrukte lijst toch te klein voor een passende feesthoed. In het kader van het lijsttrekkersdebat, het op een na meest feestelijke hoogtepunt van onze democratie, houd ik het deze keer luchtig en kluchtig...
Naar mijn vorige column voor Hengeloos Peil, maandagavond 12 maart jl in Brasserie So Nice, is goed geluisterd! Ten eerste: Ralph Hamers van ING heeft er geen miljoen bijgekregen. Ten tweede: BurgerBelangen gaat zijn campagne-soep aanpassen; het wordt vegetarische kerriesoep met blauwe broodballetjes, op kleur gebracht met de eetbare kleurstof van Dr Oetker. Ten derde: een paar partijen hebben mij al aan de jas getrokken voor taal- en vormgevingsadviezen; als tegenprestatie gaan zij de professionele beeldende kunst definitief in hun programma opnemen. Ten vierde: een anonieme, kraftpapieren envelop, waarin schijt van een zeemeeuw in omgekeerde Hollandse driekleur, is mij godzijdank bespaard gebleven: Allah akbar!
De gemeenteraadsverkiezingen van 27 mei 1953 kan ik mij nog goed voor de geest halen, ik was toen negen. Mijn vader was voorzitter van een stembureau en zat met enkele heren (geen dames!) achter een lange tafel in de gymzaal van de gemengde Openbare Lagere School bij ons om de hoek; het rook er naar boenwas, sigaren en zweet. Ik mocht hem brood en koffie brengen; ik voelde mij apentrots. Achter de ramen van de etagewoningen in de Zacharias Jansestraat, mijn geboortestraat in de Watergraafsmeer, hingen grote en kleine kleurrijke affiches; het gaf de straat iets feestelijks en vervolmaakte de vreugde van het buitenspelen, zeker als cowboy of indiaan. Geen koppen van lijsttrekkers met leuzen uit de mond van lachende lijsttrekkers à la Luttikholt, zoiets als Marie-José lacht met u mee!
Trouwens, van die vrolijke kop kan ik niet genoeg krijgen; ik blijf er maar voor door de stad fietsen. Als Marie-José deze foto gratis ter beschikking stelt aan Hengelo Promotie, doe ik er gratis mijn motto Vrolijk voorwaarts! bij; Hengelo promotie op zijn best, sponsored by EyeLove. Alle verkiezingsleuzen op een rij laten zien dat woord voor woord het woord voor het meest voorkomt; tegen daarentegen komt niet voor. Soms ben ik vóór voor , soms ben ik tégen voor , soms ben ik vóór tegen en soms ben ik tégen tegen , althans voorlopig.
Terug naar 1953 in Amsterdam.
Er deden slechts zes partijen mee: de PvdA, de CPN, de KVP, de PCG (wat stond voor Protestants Christelijke Groepering), de VVD en de KNP (wat stond voor Katholieke Nationale partij, een afscheiding van de KVP).
Bij de sjieke familie Meeuwissen hing een affiche van de Protestants Christelijke Groepering. Hij zat in de gemeenteraad en ging op gezette tijden in jacquet-met-hoge-hoed naar de vergaderingen, waarbij er op straat geen lachje af kon: dat mocht toen nog niet van God.
Bij de heer en mevrouw Broekman hing géén affiche. Vlak na de bevrijding hadden zij beiden met een fikse stapel Volk en Vaderland op het hoofd een hele dag midden op straat tegenover elkaar op twee gietijzeren putdeksels moeten staan, maar daarmee was de kous af.
Het waren aardige mensen; zij hadden geen kinderen, maar wel een auto, de eerste in de straat. Soms mocht ik een eindje meerijden, tot in de garage aan de Middenweg, waar de auto met een grote doek werd toegedekt. Bij ons hing ook geen affiche, tot grote teleurstelling van mijn vier jaar oudere broer en mij.
Mijn vader was kunstambtenaar en had van hogerhand het vriendelijke verzoek gekregen geen affiches, van welke partij dan ook, achter de ramen te hangen; bij ambtenaren stond uiterlijke neutraliteit immers hoog in het vaandel.
Mijn ouders stemden KVP (op z n Mokums Kut van Piet ), dat moest van meneer pastoor, wij waren immers van het houtje: God ziet u, ook in het stemhokje. Bij de fam. Jurries hing Stemt CPN, lijst 2 driehoog achter de ramen; hij werd de vuile communist genoemd.
Ik dacht dat dat vuile op zijn werk sloeg; hij was kolenboer, ging s morgens fris gewassen in zijn zwart manchester jasje-met-leren-schouderstukken naar zijn werk om dan s avonds vuil van het gruis terug te keren.
Alleen in de winter spraken ze met geveinsd respect over de héér Jurries, want dan werd zo n beetje de halve straat door hem voorzien van gratis zakjes kolen die van de wagen gevallen waren: antraciet (nootjes 3 of 4) of eierkolen. Ook had hij dan in het verzet gezeten en ook de heer Broekman, ja, die van de put, werd niet overgeslagen.
Terug naar 2018 in Hengelo.
Begin deze maand stuitte ik op de site van RTV Oost bij toeval op een interviewtje met Jan Evers, fractievoorzitter van GroenLinks, op een verlaten Brink in de vrieskou. Wij noemen dat een D E F I B R I L L A T I E F proces. Een wat? vroeg ik mij af, gaat GroenLinks Hengelo defibrilleren, het hart van Hengelo weer kloppend maken: joepie! Even terugspoelen.
Wij noemen dat een D E L I B E R A T I E F proces ; o, D E L I B E R A T I E F! Daarom een eervolle vermelding voor het meest onbegrijpelijke woord in deze campagne, uitgesproken door de lijsttrekker van GroenLInks, Jan Evers; geef hem een hartelijk applaus!
Eén partij had zelfs een heus campagnelied dat dagelijks om 17.00 uur bij de beren uit volle borst gezongen werd. Dat heb je als kunstenaars hun intrede doen in de politiek, dan gaat al snel ieder vogeltje zingen zoals het gebekt is en dat is dan weer goed voor de democratie! Daarom een eervolle vermelding voor het lied, geschreven en op muziek gezet door nummer 9 op de lijst van BurgerBelangen, Simon Haverkate; geef hem een hartelijk applaus!
Tot slot wil ik graag Annie Doornbos, de duwer van Lijst 7 even op het podium; Annie, come on! Annie, je bent er bijna altijd en met er bedoel ik op de openingen van tentoonstellingen in Hengelo en dat al jaren. Vandaar dat ik op de valreep van je politieke loopbaan deze oorkonde aan je ga voorlezen en hem daarna aan je ga uitreiken. (Volgt het voorlezen en uitreiken van de oorkonde, incl. een bosje gele en blauwe bloemen) Ik wens alle partijen, op één na, een goede verkiezingsuitslag. Jammer, dat de verkiezingsavond, het meest feestelijke hoogtepunt van onze democratie, in het Stadskantoor is en niet in deze prachtige schouwburg. Vrolijk Voorwaarts!
De gemeenteraadsverkiezingen van 27 mei 1953 kan ik mij nog goed voor de geest halen, ik was toen negen. Mijn vader was voorzitter van een stembureau en zat met enkele heren (geen dames!) achter een lange tafel in de gymzaal van de gemengde Openbare Lagere School bij ons om de hoek; het rook er naar boenwas, sigaren en zweet. Ik mocht hem brood en koffie brengen; ik voelde mij apentrots. Achter de ramen van de etagewoningen in de Zacharias Jansestraat, mijn geboortestraat in de Watergraafsmeer, hingen grote en kleine kleurrijke affiches; het gaf de straat iets feestelijks en vervolmaakte de vreugde van het buitenspelen, zeker als cowboy of indiaan. Geen koppen van lijsttrekkers met leuzen uit de mond van lachende lijsttrekkers à la Luttikholt, zoiets als Marie-José lacht met u mee!
Trouwens, van die vrolijke kop kan ik niet genoeg krijgen; ik blijf er maar voor door de stad fietsen. Als Marie-José deze foto gratis ter beschikking stelt aan Hengelo Promotie, doe ik er gratis mijn motto Vrolijk voorwaarts! bij; Hengelo promotie op zijn best, sponsored by EyeLove. Alle verkiezingsleuzen op een rij laten zien dat woord voor woord het woord voor het meest voorkomt; tegen daarentegen komt niet voor. Soms ben ik vóór voor , soms ben ik tégen voor , soms ben ik vóór tegen en soms ben ik tégen tegen , althans voorlopig.
Terug naar 1953 in Amsterdam.
Er deden slechts zes partijen mee: de PvdA, de CPN, de KVP, de PCG (wat stond voor Protestants Christelijke Groepering), de VVD en de KNP (wat stond voor Katholieke Nationale partij, een afscheiding van de KVP).
Bij de sjieke familie Meeuwissen hing een affiche van de Protestants Christelijke Groepering. Hij zat in de gemeenteraad en ging op gezette tijden in jacquet-met-hoge-hoed naar de vergaderingen, waarbij er op straat geen lachje af kon: dat mocht toen nog niet van God.
Bij de heer en mevrouw Broekman hing géén affiche. Vlak na de bevrijding hadden zij beiden met een fikse stapel Volk en Vaderland op het hoofd een hele dag midden op straat tegenover elkaar op twee gietijzeren putdeksels moeten staan, maar daarmee was de kous af.
Het waren aardige mensen; zij hadden geen kinderen, maar wel een auto, de eerste in de straat. Soms mocht ik een eindje meerijden, tot in de garage aan de Middenweg, waar de auto met een grote doek werd toegedekt. Bij ons hing ook geen affiche, tot grote teleurstelling van mijn vier jaar oudere broer en mij.
Mijn vader was kunstambtenaar en had van hogerhand het vriendelijke verzoek gekregen geen affiches, van welke partij dan ook, achter de ramen te hangen; bij ambtenaren stond uiterlijke neutraliteit immers hoog in het vaandel.
Mijn ouders stemden KVP (op z n Mokums Kut van Piet ), dat moest van meneer pastoor, wij waren immers van het houtje: God ziet u, ook in het stemhokje. Bij de fam. Jurries hing Stemt CPN, lijst 2 driehoog achter de ramen; hij werd de vuile communist genoemd.
Ik dacht dat dat vuile op zijn werk sloeg; hij was kolenboer, ging s morgens fris gewassen in zijn zwart manchester jasje-met-leren-schouderstukken naar zijn werk om dan s avonds vuil van het gruis terug te keren.
Alleen in de winter spraken ze met geveinsd respect over de héér Jurries, want dan werd zo n beetje de halve straat door hem voorzien van gratis zakjes kolen die van de wagen gevallen waren: antraciet (nootjes 3 of 4) of eierkolen. Ook had hij dan in het verzet gezeten en ook de heer Broekman, ja, die van de put, werd niet overgeslagen.
Terug naar 2018 in Hengelo.
Begin deze maand stuitte ik op de site van RTV Oost bij toeval op een interviewtje met Jan Evers, fractievoorzitter van GroenLinks, op een verlaten Brink in de vrieskou. Wij noemen dat een D E F I B R I L L A T I E F proces. Een wat? vroeg ik mij af, gaat GroenLinks Hengelo defibrilleren, het hart van Hengelo weer kloppend maken: joepie! Even terugspoelen.
Wij noemen dat een D E L I B E R A T I E F proces ; o, D E L I B E R A T I E F! Daarom een eervolle vermelding voor het meest onbegrijpelijke woord in deze campagne, uitgesproken door de lijsttrekker van GroenLInks, Jan Evers; geef hem een hartelijk applaus!
Eén partij had zelfs een heus campagnelied dat dagelijks om 17.00 uur bij de beren uit volle borst gezongen werd. Dat heb je als kunstenaars hun intrede doen in de politiek, dan gaat al snel ieder vogeltje zingen zoals het gebekt is en dat is dan weer goed voor de democratie! Daarom een eervolle vermelding voor het lied, geschreven en op muziek gezet door nummer 9 op de lijst van BurgerBelangen, Simon Haverkate; geef hem een hartelijk applaus!
Tot slot wil ik graag Annie Doornbos, de duwer van Lijst 7 even op het podium; Annie, come on! Annie, je bent er bijna altijd en met er bedoel ik op de openingen van tentoonstellingen in Hengelo en dat al jaren. Vandaar dat ik op de valreep van je politieke loopbaan deze oorkonde aan je ga voorlezen en hem daarna aan je ga uitreiken. (Volgt het voorlezen en uitreiken van de oorkonde, incl. een bosje gele en blauwe bloemen) Ik wens alle partijen, op één na, een goede verkiezingsuitslag. Jammer, dat de verkiezingsavond, het meest feestelijke hoogtepunt van onze democratie, in het Stadskantoor is en niet in deze prachtige schouwburg. Vrolijk Voorwaarts!
Heb je een nieuwstip of nieuwe informatie?
Tip onze redactie via mail of telefoon. Deze vind je op onze contactpagina.
