Enschedese kunstverzamelaar Ingrid Blans: ‘Dit vertelt ook het verhaal van mijn leven’

Overzichtstentoonstelling is een eufemisme. Dat wil zeggen: de collectie Wilploo is omvangrijk en veelzijdig, en het is duvelswerk om een overzicht samen te stellen dat er recht aan zou doen. Toch is Rijksmuseum Twenthe er in twee opzichten in geslaagd: die veelzijdigheid is bijna tastbaar en de expositie vertelt een verhaal.

Tijdreis

Verglijdend landschap is een reis door het leven van een verzamelaar geworden, maar daarmee ook een reis door de tijd. Wat Blans raakte en bezighield, vertaalde zich in de werken die zij kocht. Je zou ook kunnen zeggen: kunst is nooit een beleggingsobject of iets dergelijks geweest, maar steeds de vertolking van wat de verzamelaar in haar tijd meemaakte, zag en voelde.

Daarmee valt er bij vrijwel ieder werk uit die collectie Wilploo een verhaal te vertellen dat niet alleen van Blans is, maar van talloze anderen die zagen wat zij zag en voelden wat zij voelde.

Oekraïne

Het beste voorbeeld is misschien wel dat deel van de tentoonstelling waar een serie houtskooltekeningen hangt van Raquel Maulwurf. Een kapotgeschoten Beirut, de onmiskenbare silhouet van een brandweerman in New York na 9/11.

Op het moment dat we deze reportage met Blans maakten, was het nog niet aan de orde. Inmiddels - luttele weken later - zien we dag in dag uit vergelijkbare beelden, op alle denkbare informatiekanalen. Aan puin geschoten steden. Ontredderde mensen. Alweer.

“Ik ben een oorlogskind”, zegt Blans in de reportage. Dat zijn we niet allemaal, maar ergens toch ook een beetje wel. Dat is wat beelden, verhalen en kunst doen.